"Wat?" riep ik ongelovig, "omgekeerde... werking? Waar gaat dat over?!" Saika en Milla keken elkaar geirriteerd aan... "Drink het gewoon Laurent!" dwong Milla me terwijl ze het leine rode flesje voor mijn neus hield. Ik zette een stap achteruit, wouden ze nu echt dat ik dat vervloekte drankje nog eens ga drinken?!!! "No way!" riep ik luid, "Ik maak niet meer dezelfde fout!" Ze schudden hun hoofd... "Ach komaan Laurent!" probeerde Saika me te sussen,"... wat heb je te verliezen?" Ik keek haar geschokeerd aan, "Meen je dat nu? Het kan erger worden, misschien word ik wel erger dan ervoor!" zei ik luid. "Wow! Rustig Laurent, rustig!" Milla hield haar handen beschermend voor haar, "Ja... er kan veel mis gaan maar... ook veel goeds" zei ze overtuigend, "En trouwens... je hebt echt niks te verliezen" verduidelijkte ze me... en voor dat ik haar kon tegenhouden duwde ze mijn mond open en goot er het drankje in...
Rood... alles was rood. Geen blauw of groen... alleen rood, ik werd er misselijk van. Schreeuwend viel ik op de grond, mijn handen voor mijn ogen. Maar niets hielp, zelfs als ik mijn ogen dichtkneep zag ik alleen rood... "Doe het weg, alsjeblieft!" smeekte ik half huilend, ik voelde handen die me overeind hielden en hoorde doffe geluiden... Het rood werd feller en feller (alsof dat nog kon) en ik werd zwakker. Waarom? Wisten ze niet wat dit met me deed?! Ik had ze zo duidelijk gezegd dat het niet ging werken maar toch... toch hebben ze hun uiterste best gedaan dat stomme drankje te brauwen. Dat was stom... stom en onnodig. Plots hoorde ik nog iemand schreeuwen... en nog iemand en nog een in de verte... snel leek mijn schreeuw om hulp niets meer, niets meer vergeleken met de duizend andere kreten van pijn, verdriet en verwarring... wat was er aan de hand? Wat was dit? Ik voelde niets meer en werd haast verblind door het rood.... wanneer hield dit op?! "AAAAAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaah!!!!"
***
Koud... of nee het was fris. Ik voelde een koel briesje door mijn bezweette haren, langzaam opende ik mijn ogen... Ik lag in een witte kamer, op een wit bed... Dit moest of het ziekenhuis of de verpleegkamer van onze school zijn. Ik probeerde mijn hoofd te bewegen... het lukte, ik keek nu naar links, recht het raam uit... Ok, ik had het juist, dit was de verpleegkamer van onze school. De zon scheen helder, alsof het ochtend was... wacht... misschien was het wel ochtend, ik zocht snel een klok met mijn blik... Ik vond er een, 10u... ben ik hier blijven overnachten?! Onder de klok zaten Milla, Saika en Meno op een stoel... Ze keken me met lege blik aan, alsof ze aan het dagdromen waren... "Saika?" vroeg ik met een schorre stem, ze keek me aan en glimlachte waterig, "Hey... hoe gaat het met je?" vroeg ze op een ongebruikelijk zachte toon. "Eh... goed denk ik" antwoordde ik verward in haar lege ogen starend... Milla schoot wakker, haar ogen keken helder voor zich uit, ze keek naar me, "Laurent! Wat... heb je... heb ik... huh?" riep ze verward, ze schudde met haar hoofd... Meno keek naar haar met dezelfde lege blik als Saika, "Hij heeft niets gedaan... niets" antwoorde ze Millas vraag op robot-achtige toon. Milla keek haar raar aan. Ik snapte er eerlijkgezegd ook niet zoveel van maar... ik wist wel zeker dat ze meer wist dan ik... "Milla" begon ik luid, ze keek me met een ruk aan, "Wat is er gebeurd? Wat is er met hun aan de hand?" vroeg ik haar smeekend om wat uitleg... Ze keek me verschrikt aan, stond op en kwam naar me toe, "Je hebt het drankje gedronken, viel toen flouw en werd naar de verpleegkamer gebracht... samen met ons" Om dat laatste keek ik haar geschrokken aan, "Wat is er met jullie gebeurd?" vroeg ik bezorgd, ze wendde haar blik van me af. "... Ik... ik weet het niet meer Laurent... alles wat ik me kan herinneren is..." ze sloot haar mond en schudde haar hoofd. "Wat Milla? Wat?!" drong ik aan, voor ik het besefte zat ik recht en schudde ik haar door elkaar, "Vertel me alles!" Ze schrok van mijn plotse uitbarsting en kracht... Ik zelf was ook geschrokken, voorzichtig liet ik haar los, ze viel voorover, ik hield haar overeind... "Milla ik" begon ik maar hield op toen ik voelde dat ze aan het huilen was... Saika en Meno keken elkaar met lege ogen aan. "Ik weet niet wat er is Laurent... Wat is er ins hemelsnaam met me aan de hand... Merde!" vloekte ze snikkend, ik aaide haar haren (ik had plots de verschrikkelijke drang om haar te knuffelen) en trok haar tegen me aan... "Milla... ik weet niet wat er gebeurd is maar het komt allemaal wel goed..." suste ik haar. Ze schudde haar hoofd en keek me met betraande wangen aan, "Nee! Het komt niet meer goed... Ik voel het, er gaat iets heel slechts gebeuren Laurent, en wel snel!" zei ze met gebroken stem... en met die woorden werden haar grijze ogen even leeg als die van Meno...
