David stond op, "Bedtijd!" riep hij bevestigend, hij keerde zich naar Laurent, "Heb je voldoende plaats voor twee of moet ik er eentje meepakken?" vroeg hij snel. Laurent dacht even na. "Ik heb alleen plaats voor één..." gaf hij na een tijdje toe. "Ok..." knikte David en keerde zich toen naar me toe, "Jij komt met mij mee, ik heb nog voldoende plaats bij mij thuis..." Ik keek hem geschrokken aan... Hij bond er wel geen doekjes om he? Langzaam stond ik recht en ging naast hem staan, ik keek naar de mensen die me uit het steegje geholpen hadden. "Bedankt dat jullie me gered hebben..." Ik keek Laurent nog eens appart aan... Hij had me gebeten, dat was een feit maar... waarom? Vampieren bestonden toch niet? Hij sloeg zijn ogen neer... Ik gaf nog een bedankend blikje en verliet samen met David het huis...
Het was stil op straat, op de doffe klanken van disco muziek na dan... Ik ademde wat nerveus en keek angstig in het rond. Ze zaten nog steeds achter me aan, ik voelde het... zo makkelijk zou ik er niet van af komen. "Rustig maar!" Ik keek David met een ruk aan, hij keek me aan, zijn blauw-groene ogen stonden op zacht. "Je hoeft je geen zorgen te maken... ze zullen je heus niet opsporen of zo" Zei hij luchtig en haalde een hand door zijn kuif. Ik voelde woedde opborrelen, wat wist hij er nou van?! Hij was niet degene die in elkaar geslagen was!!! Ik balde mijn vuisten... en zelfs die deden nog pijn. Ik voelde Laurents beet branden... en alsof al die pijn nog niet genoeg was geweest moest ik ook nodig nog gebeten worden door een vreemde!!! Dit was absurd! Ik schudde fronsend mijn hoofd. David zuchtte geergerd. Ik keek hem haatelijk aan, hij keek geirriteerd terug, "Ach kom toch aan, onstpan nu toch eens een beetje! Je bent niet de enige op deze planeet!" snauwde hij luid, Ik kromp in elkaar, normaal gezien zou ik terug hebben gesnauwd maar vandaag zat dat er kenellijk niet echt in... Hij keek weer voor zich en trok zijn pet tot aan zijn ogen, er verscheen een schaduw over zijn gezicht die hem er gevaarlijk uit lieten zien in de nacht... Hij stak een sigaret op. "Het is nog even stappen en dan zijn we er" mompelde hij en nam een trek...
***
Ik staarde ongelovig naar het plafond... Hoe was ik in deze situatie gekomen? Toen David en ik aan zijn deur stonden deden zijn ouders de deur open, ze hadden me raar aangekeken en hun zoon om uitleg gevraagd. David gaf snel uitleg en wonder bij wonfder slikten zijn ouders het... Nu lag ik in zijn bed, in zijn huis met zijn T-shirt aan! Ik draaide me onrustig om, wat een dag!
"AAAAAAAAAAaaaaaaah!!!" klonk een luide kreet door de stilte van de nacht, (of was het ochtend?) Het duurde even voor ik besefte dat het vanuit mijn eigen mond kwam en hield snel op met schreeuwen. Shit! Nu had ik ook nog mijn gastheren wakker geschreeuwd, ik zou hier nooit meer welkom zijn! Ik voelde aan mijn wangen, ze waren nat van de tranen, ik had een nachtmerrie gehad, en nog geen kleintje ook! Ik herrinnerde niet meer presies waar hij over ging maar het was erg angstaanjagend!!! Ik snikte in stilte verder... Plots hoorde ik gestommel in de gang, iemand kwam de trap op. Ik sperde mijn ogen geschokken open en merte dat ik luider was begionnen huilen... David stond hijgend in de deuropening van de kamer, hij had niet meer dan een boksershort aan. Ik werd rood van de schaamte en hield meteen op met huilen, ik trok het deken over mijn hoofd. "Sorry!" piepte ik vanonder mijn donzig shild. David kwam dichterbij en trok het deken weg. "Gaat het?" vroeg hij bezorg, zijn ogen fonkelden in het vroege ochtendlicht. Ik keek weg en knikte stillentjes, "Ja..." Ik hoorde dat hij zijn hoofd schudde, "Jij bent echt ongelofelijk" mompelde hij en trok het deken verder op. Zuchttend ging hij bij me liggen, ik verstijfde. "W... wat doe je nu?" stotterde ik met een hoofd zo rood als een tomaat, hij kroop dicht tegen me aan... "Ik had het koud daar beneden en hoorde je roepen dus ik veronderstelde dat je wat gezelschap kon gebruiken..." antwoorde hij geeuwend, alsof dit hem geen snars kon schelen! "Wel... dat hoef ik dus niet, g.. ga maar weer weg!" stotterde ik nog eens. Hij schudde zijn hoofd, "Maar het ligd zo lekker!" Zijn handen kropen rond mijn middel en trokken me tegen zich aan... voor ik het wist lagen we in een kommetje. Mijn adem stokte, wat dacht hij wel? Was het misschien normaal om bij een vreemd meisje in bed te komen liggen?! David merkte mijn gespannen houding en drukte me nog steviger tegen zich aan... "Rustig maar Jenny, ondspan nu toch een beetje..." mompelde hij half slapend, zijn hand gleed naar mijn been. Ik balde mijn vuisten, dit was genoeg!!! Ik draaide me neidig om, "Zeg wat denk je wel dat je...?" Hij drukte zijn lippen op mijn mond. Zijn ogen keken recht in de mijne, ze keken serieus... hij was helemaal niet moe! Ik wou hem wel en tegelijkertijd niet wegduwen... ach ja veel kon ik nu niet doen, ik was toch opslag verstijfd... en hij kuste veel beter dan mijn vorige liefje! Verdoofd kuste ik terug...
------------------- Jenny---------------
Algemene info: Jenny is zo'n meisje dat alles doet om haar ouders op stang te jagen. Omdat ze haar totaal geen aandacht geven doet ze niets anders dan stelen, weglopen, haren kleuren enz... Verder houd ze van pop-muziek en knappe jongens... (en het merk oneill) Ze is lichtelijk gebaseerd op twee van mijn oude vriendinnen...
xxx Witequeen <3
