Mijn hoofd kwam met een harde klap op mijn lessenaar terecht... Saika keek me bezorgd aan. Ik was bek-af, het leek net of alles over me heen kwam... Richard.... Shiki.... de rest... en nu nog DE EXAMES!!!!! Ik gaf het niet graag toe maar ik stond stijf van de stress... Ze moesten me nu even met rust laten! Iedereen!!!! "Wat is er?" fluisterde Saika me toe toen ze in haar boek bezig was. Ik gromde, had geen zin om antwoord te geven... Ze krabbelde geirriteerd op de rand van haar map. Het was ik weer... deze keer manga-stijl... hij keek naar boven met een lege rode blik, er rolde een traan over zijn wang. Ik fronste, hoe wist ze elke keer weer perfect mijn gevoeldens op papier te zetten?! Ik schrok van het groot vraagteken die ze er naast tekende, ik keek haar aan... Ze keek kwaad terug, ze was boos omdat ik haar niets meer vertelde... en ze had ook gelijk. "Straks" fluisterde ik om haar gerust te stellen, ze zuchtte en knikte toen. We gingen door met de les...
"I'm home!!!!!" riep ik toen ik thuis kwam, Saika hupelde mee naar binnen... Ze was erg in haar nopjes omdat ze weer eens naar mijn huis kon komen. Zuchttend liep ik samen met haar de trappen op, Cira leunde tegen de deurpost van haar kamer... "Saika... jij weer hier?" vroeg ze op haar gebruikelijk donkere toon, Saika lachte haar vriendelijk aan, "Hey Cira! Even geleden he?" zei ze lief. Ciras uitdrukking veranderde... ze keek vriendelijk terug, "Inderdaad... Leuk dat ik je nog eens zie Saika" glimlachte ze terug... Ik vroeg me echt af hoe ze dat deed... zo iedereen blij maken met haar glimlach... het soms leek wel magisch. Toen Cira terug haar kamer in ging volgde Saika me naar mijn kamer... Haar glimlach werd nog breder toen ze mijn kamer rond keek. "Het fasineerd me echt mateloos dat jij je kamer zo netjes kan houden Laurent!" zei ze bewonderend, "Andere jongens van jou leeftijd zijn anders...in dat soort dingen" merkte ze op, ze liet zich op mijn bed vallen... Ik keek haar met booze blik aan, "Hey! Dat wou ik net doen!" riep ik geergerd. Ze lachte en rok zich nog eens extra uit om me te plagen. Ik grijnsde donker... "Wat maakt het ook uit..." zei ik en ging naast haar liggen, ik kreunde uitgeput... "Dus... What up?" vroeg ze me... langer kon ze niet wachten, ik had al veel te lang gezwegen. Ik zette mezelf recht en begon zuchttend te vertellen...
"Wow!" ze Saika toen ze alles (maar dan ook alles) gehoord had, "Dat wist ik niet... arm klein ding" Meelevend legde ze een hand op mijn schouder, Ik trok een wenkbrauw op... "Klein?" vroeg ik sarcastisch, ze moest opnieuw lachen... maar ze werd al snel weer serieus. "Waarom heb je me het niet eerder verteld?" vroeg ze met een trieste blik. Ik keek haar spijtig aan, "Sorry" mompelde ik. Ze zuchtte en aaide mijn hoofd... Ik voelde me altijd zo klein als ik bij haar was... ze was net een moeder.... een moeder. Plots werden mijn ogen vochtig, tranen prikten achter mijn oogleden, ze zach het en keek me triest aan, haar hand wreef over mijn wang en ik begon te huilen... Ze knuffelde me. Het was net als in dat park toen... de eerste keer dat ik getroost werd nadat mijn moeder gestorven was...Zachtjes wreef ze over mijn rug, "Het is ok... stil maar, neem wat van mij al je wilt... zolang je er maar beter van word..." Ik keek haar aan, "Nee... dat kan ik je niet aandoen... niet nog eens!" Ze schudde haar hoofd, "Ik dwing je heus niet Laurent... ik geef je gewoon toestemming" knipoogde ze lief... Ik keek haar triest aan, mijn ogen werden rood, "Be... bedankt Saika" zeiden ik en mijn slechte kant in koor, mijn keel brandde. Dankbaar zette ik mijn mond aan haar nek...
toen ik gesust was hief ze mijn hoof op en keek ze me recht in de ogen... "En? Gaat het al weer een beetje?" vroeg ze lief, Ik veegde mijn monde af en keek naar de grond, "Gaat het wel met jou?" fluisterde ik, ze draaide met haar ogen, "komaan laten we er een plakkertje op doen en doen alsof er niet gebeurt is ok?" zei ze vastberaden. Ik knikte en ging met haar mee opweg naar de badkamer... Toen haar wond verzorgd was gaf ik haar een zwart lapje stof... Ze keek me vragend aan. "Het is een kadeautje, voor rond je nek... ik denk dat je het mooi zult vinden" mompelde ik naar de grond starend, ik wou haar dit kadeautje allang geven maar was er nog niet toe gekomen. Ze nam het aan en deed hem rond haat nek, ze keek zichzelf in de spiegel, zuchtte en schoof haar ring van haar vinger... bewonderend bekeek ze zichzelf in de spiegel, "Wow Laurent... het is prachtig..." haarvingers volgde de sierlijke zwarte lijnen die op het lapje geborduurt waren, ze tekenden een prachtige zwarte roos..., "Ik vind het zeer mooi dankje!" ze gaf me een groottte knuffel...
Net voor Saika weg ging draaide ze zich nog een keer om en fluisterde me iets toe..."Laurtent... jij en ik gaan samen iets doen aan die verslaving van jou, ik ga je gelpen Ok?" ze knipoogde naar me en vertrok naar haar huis...
