Toen we eenmaal in mijn huis waren, kwam misses-purple weer bij. Zij en het andere meisje gingen op de bank zitten... we gaven hun een kop thee en twee warme dekens. Geduldig wachtten we tot ze klaar waren om te spreken....
Na een tijdje was David het wachten beu, "Wilt iemand me aub eens zeggen wat er in' s hemelsnaam aan de hand is?!!!" zei hij geergerd tegen hun. Violetje sprong geschrokken op en verslikte zich in haar kopje thee... Na een tijdje begon ze te vertellen, "...Ze waren boos op me... ik had iets dat van hun was geweest... en ze wouden het terug..." ze keek somber naar haar kopje. "Heb je gestolen?" vroeg ik beleefd, ze knikte. "En jij? Wat had jij daar te zoeken?!" vroeg David aan het blond meisje, ze keek in haar kopje, haar witblonde haar ging voor haar linker oog. Ze zweeg... "WEL?!!!!!" drong David iets te dreigend aan. "Ze kwam pas toen ze al met me bezig waren... ze was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats..." verdedigde paarsje haar bondgenoot, ze keek David kwaad aan... Hij hief zijn wenkbrauwen op. Ik zuchtte, "je hoeft je geen zorgen te maken... je bent hier veilig" zei ik geruststellend tegen blondje, "je kunt ons alles vertellen..." Ze keek op, haar ogen staarden me woest aan, haar vuisten verstrakten... Even was ik overrompeld door de helblauwe kristal-ogen, maar herstelde ik me meteen weer... Haar stem klonk zacht vergeleken met haar moordende blik, "Hoe weet ik zeker dat jullie te vertrouwen zijn?!!! Als ik alles zo'n beetje op een rijtje zet is het duidelijk vast te stellen dat ik helemaal niemand meer kan vertrouwen!!!!" Haar woorden sneden recht door me heen, ze klonk als iemand die de hoop al volledig opgegeven had. Ik kreeg een brok in mijn keel. Tibo stond recht en wandelde naar haar toe, hij boog zich voorover en keek haar recht in de ogen, "...Luister... wij weten niet wat er met jullie gebeurd is en waarom... maar we beloven alles te doen wat we kunnen om jullie te helpen..." zijn ogen vernauwden zich driegend, "... het enige wat we vragen is een beetje medewerking... alsjeblieft?" voegde hij er nog aan toe, zijn blik was streng, ze keek hem giftig aan. Na een tijdje gaf ze zich gewonnen..., "Goed! Ik ben voor de zoveelste keer van huis weggelopen en ben onderweg in dat verdomde steegje terechtgekomen... zo goed?!" Tibo knikte begrijpend, "Bedankt" zei hij beleefd en ging terug zitten. Ik schaapte mijn keel, "Wel... dat weten we nu ook weer... maar nu wil ik jullie even vragen wat jullie namen zijn...?" ik keek hun vragend aan. "Ik heet Jenny..." begon de paarse. "Luna..." volgde blondie haar voorbeeld, ze had haar blik weer van ons afgewend. Ik opende mijn mond om iets te zeggen toen er een geluid klonk... De deur werd open gedaan. Mijn ogen sprongen open, ik keek naar de keukenklok... 04: 47u, mijn vader kwam thuis...
"Laurent!" klonk zijn dronken stem, hij struikelde binnen. "Hallo Bob, eh... ik bedoel Pap... hoe was het buiten?" vroeg ik met gespeelde interesse. Hij opende zijn mond maar sloot hem meteen weer toen hij het volk opmerkte. Hij kreeg een diepe frons. "WAT HEEFT DIT TE BETEKENEN?!!!" Hij stormde naar me toe, iedereen keek hem geschrokken aan.... Hij sloeg me. Iedereen schrok. Verstijfd staarde ik naar de grond, mijn wang gloeide pijnelijk.... maar ik had dit wel kunnen verwachten. Woest sloeg ik hem terug, vloekend stommelde hij achteruit.... Ik rechte mijn rug en keek hem strak aan, hij keek me vervloekend aan. "Vervloekte zoon...." hij nam en aanloop, "Heb ik je dan echt niet opgevoed?!!!!" zijn vuist schoot naar mijn neus. Ik hield hem tegen, (dit was een van de handige dingen die ik van de 'familie' geleerd had...) Ik nam zijn vuist beet en keerde hem zo dat zijn handen achter zijn rug belanden. Hij kon zich niet meer bewegen. "Slaapzacht... papa..." fluisterde ik vlak bij zij oor en drukte daarna op een van zijn drukpunten... Hij werd meteen slap en begon te snurken. Ik sleepte hem naar de zetel en gooide een deken op hem...
Toen hij eenmaal toegedekt was keerde ik me weer naar mijn vrienden toe. Ze keken me met open mond aan... "Wat. Was. Dat?!" zei Tibo, hij liep naar me toe. Bezorgde keek hij naar mijn wang... "Komaan Tibo... je bent net een meisje" zei ik spottend maar niemand scheen het grappig te vinden... Ik keek naar de grond. Luna en Jenny keken me verbijsterd aan, Luna sloeg haar ogen neer, ze leek zich nu te realiseren dat ze niet de enige was met problemen hier... en alsof ze iets van mij in haar terugvond... David stond op, "Bedtijd!" riep hij bevestigend, hij keerde zich naar me toe, "Heb je voldoende plaats voor twee of moet ik er eentje meepakken?" Ik dacht na. "Ik heb alleen plaats voor één..." gaf ik toe. "Ok..." hij keerde zich naar Jenny toe, "Jij komt met mij mee, ik heb nog voldoende plaats bij mij thuis..." Ze keek hem geschrokken aan... Langzaam stond ze recht en ging naast hem staan, "Bedankt dat jullie me gered hebben..." ze keek naar mij, ik wist dat ze aan die beet dacht maar ik kon haar nu geen gepaste uitleg geven, ik sloeg mij ogen opnieuw neer... Samen met David verliet Jenny het huis... Tibo en ik keken naar elkaar en dan naar Luna... "Betekend dat dat ik hier vastzit?" zei ze geergerd en stond op, ze leek er niets op tegen te hebben.... bovendien waren we allemaal doodop... Tibo ging op weg naar zijn eigen huis en ik maakte Lunas bed klaar. Toen ze eenmaal in bed lag ging ik naar mijn eigen kamer. ...Ik was veel te moe om me nog zorgen te maken over mijn zus en de rest van de meiden... of Zero... Ik liet me op mijn bed vallen en viel prompt in slaap...
