Het is niet makkelijk om een weeskind te zijn, te weten dat je auders je op een of andere stoep hebben achtergelaten... Maar als je dat nu eenmaal bent moet je er mee leren leven.
Het was koud buiten, we mochten niet naar de speeltuin maar dat vond ik helemaal niet erg... Ik zat veel liever binnen, dat was veel leuker. Ik draaide de bladzijdes om en keek gebiologeerd naar de stripfiguren. Ze waren anders dan degene die we hier kenden, het waren manga-figuren, vanuit japan. Ik kon nu niet zeggen dat ik daar fan van was, ik vond deze strips gewoon leuker dan die van mijn eigen land... Ik draaide nog een bladzijde om... Deze strips waren echter niet de mijne, ik had ze gestolen... dat hield me bezig...
De volgende bladzijde kon ik niet lezen, het boek was weg. Ik keek geirriteerd naar de persoon die hem uit mijn handen had gegritst, het was Daniel, de leider van een groep kinderen die zichzelf de 'seniors' noemen omdat ze de audsten waren en er blijkbaar trots op waren dat nog geen enkel gezin hun aangenomen had. Hij had blond haar dat net boven zijn ogen hing en sproeten en lachte zoals altijd zijn duivelse lach. "Druk aan het lezen ALBA" zei hij spottend, (volgens hem was lezen voor meitjes) en noemde me bij mijn scheldnaam, "Wil je niet met ons... 'spelen'?" vervolgde hij op een suikerzoete toon die zijn sarcasme verbazend goed maskeerde... Zijn volgers grinnikte aanmoedigend. Ik zweeg, na al mijn vorige ervaringen leek dat het beste te zijn. Zijn ogen vernauwden, "TONG VERLOREN?!!!" vroeg hij luid, hij kon me niet luchten en dat wist ik maar al te goed... Hij had me nooit gezegd waarom maar ik denk dat ik de reden zelf wel gevonden had, het kwam door mijn ongewone uiterlijk. Albino's werden niet zo makkelijk aanvaard in deze samenleving, vroeger niet en nu dus ook niet. Het kon me geen bal schelen, ze konden allemaal de pot op. Ik keek Daniel diep in de ogen, hij haatte dat en dat was presies de reden... "Geef terug Daniel" zei ik kalpjes en stak mijn had vragend uit. Hij grijnsde, ik had gesproken en hij had gewonnen... "Waarom zou ik naar je luisteren?" Hij nam het boek in bijde handen, "Waarom zou ik de bevelen opvolgen van een 5 jarig kind?!!!" Zijn vingers klemde stevig om de kaft, "Dat stomme boek heeft toch geen enkele waarde!!!" Hij scheurde alle bladeren er uit. Ik voelde een klein steekje in mijn hard maar mijn houding bleef neutraal, hij hoefde niet te weten van mijn leed. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte verveeld, "Je bent zielig Daniel" zei ik en liep langs hem hen, ik sloeg de boekresten uit zijn handen om mijn worrden wat drama bij te brengen en liep kalmpjes weg... Ze konden me wat!
Dat dit een slechte actie geweest was kwam ik pas die avond te weten. We moesten naar onze kamers... Het tafreel dat ik daar te zein kreeg was niet smakelijk. Al mijn kleren lagen versprijd op de vloer, ze waren doordrenkt met het water dat kennelijk gebruikt was om de keuken schoon te maken... Ik keek naar mijn bed, die lag bezaaid met etensresten en veren uit mijn stukgereten kussen. Het liet me allemaal koud. Het kon nog veel erger, ik zou gewoon weer wat klikken bij de bazin en... Ik sperde mijn ogen open, ze schoten naar mijn bed. Neko mijn knuffelkonijn was verdwenen... Het klinkt misschien kinderlijk maar dat konijn betekende alles voor me. Het lag samen met mij in het mandje, het mandje van mijn auders, het was het enige dat ze me hadden nagelaten. Tranen prikten in mijn ogen maar ik hield me groot, het was nu niet het moment om te huilen. Ik moet haar terug hebben. Ik balde mijn vuisten en liep de kamer uit..., "Danieeeeeeeeeeeeeel!!!"
Hij stond me al op te wachten... Neko bungelde aan haar oor tussen zijn duim en wijsvinger. Ik bleef staan en keek hem giftig aan. "Kijk een wie we daar hebben..." begon hij grijzend, "Iets kwijt ALBA?!" Mijn knuffel vloog nu van zijn ene hand naar zijn andere. Ik gromde en zette een stap naar zijn richtig, ik moest dat konkijn koste wat het kost terug krijgen.... voor ik maar ook enigsinds in actie kon komen werd ik van achteren gegrepen. "Teruggeven zal niet gaan..." ging Daniel nonchalant verder, "Want wie iets vind mag het houden... Toch?" Hij haalde iets uit zijn zakken... het was een vuurtje (Waar had hij die vandaan?!!!) en liet het gevaarlijk dicht bij Neko branden. "NEE!" riep ik en begon wild te schudden, "Laat me los!" snauwde ik tegen de anderen. Daniel lachte luidkeels, hij genoot hier van. Ik voelde mijn bewegingen verzwakken en vervloekte mezelf omdat ik zo klein en nutteloos was. Was ik maar groter, sterker, sluwer... Ik brulde en vocht verwoed tegen de vele handen die me vasthielden tot ik in wanhoop toch begon te huilen, Ik kon deze strijd onmogenlijk winnen... Daniel lachte en bracht de vlam naar Neko...
***
Hijgend rende ik door de gladde dorpsstraten... Het sneeuwde. Ik hield Neko strak tegen me aan, de verschroeide plekken op haar kleine lijfje lieten nieuwe tranen komen. Ik hoorde ze roepen, "ALBAAAAAAAAAAAAAAAA!!!" Ik zou wellicht nooit meer van die scheldnaam af komen... "ALBAAA! We krijgen je wel trut!!!" schreeuwde Daniel kwaad, hij was woest. Ik begreep wel waarom, ik had niet alleen zijn 'geniale' plan in de war gebracht, nee... ik had hem er nog eens een flinke brandwonde bijgegeven. Hij zou me vemoorden. Ik struikelde en gleed uit, nu ging ik er aan! Ze waren niet ver meer, angstig gromp ik in elkaar, de sneeuw was hoog. De voetstaapen hielden op. "Kan ik jullie helpen?" hoorde ik een vriendelijke mannenstem zeggen... ze aarzelden geen seconde, "Meneer... Meneer! We zoeken een klein albino-meisje, hebt u gezien waar ze heen ging?" Ik hoorde een korte stilte voor hij antwoorde, "... Ik denk dat ik een meisje heb gezien..." Ik kneep mijn ogen dicht, ik ging eraan! "... ze ging die straat in" De jongens grinnikten samenzwerig en begonnen weer te lopen... "Bedankt meneer!" hun stemmen ebte weg, verward opende ik mijn ogen, had hij ze de verkeerde weg gewezen? Ik hoorde opnieuw voetstappen, rustige voetstapen, ze kwamen dichterbij...
"Ze zijn weg" zei de mannenstem fluisterend, "Gaat het met je?" Voorzichtig keek ik op, hij stak zijn hand uit... Aarzelend nam ik die beet. Eenmaal rechtgetrokken bekeek ik hem van top tot een. Hij was lang en droeg een lange zwarte jas, zijn haar was donker en lag varrig voor zijn gezicht... Zijn ogen hadden een vreemd rood-bruine kleur die hem er mysterieus uit lieten zien, hij keek bezorgd. "Dank je..." mompelde ik verlegen en veegde het sneeuw van mijn kleren. "Graag gedaan" antwoorde hij, "Gaat het wel?" vroeg hij nog steeds bezorgd, Ik knikite. Mijn blik viel op de donkerrode plek die zich op mijn kleedje had gevormd, mijn knie bloedde. Hij volgde mijn blik en zijn ogen werden groot, haast... hongerig. "D... dat ziet er allermist goed uit!" hij beet op zijn lip. Ik wist niet precies waarom ik bloosde maar toch deed ik het. Hij boog zich naar me toe en hief me op, hij zette me op een bankje (Ik neem aan dat we in een park waren) "Is het goed als ik... er even naar kijk?" vroeg hij voorzichtig en nam mijn been vast alsof het van porselein was... Ik smolt weg in zijn ogen en kon niets anders dan knikken, ik voelde me op een of andere manier veilig bij hem. Hij knikite terug en hief voorzichtig de zoom van mijn kleedje op. Zijn ogen nog groter toen hij mijn geschaafde knie te zien kreeg, hij slikte en ik meende een rood glansje in zijn ogen te ontdekken... "M... mag.. ik?" vroeg hij haast smeekend, niet instaat weg te kijken, "Ik.. ik kan niet.. langer" Ik begreep niet wat hij bedoelde en wou eerlijk gezegd niets liever dan scheeuwend van hem wegrennen maar mijn hoofd knikte haast automatisch... Nog geen seconde daarna had hij zijn lippen al naar mijn knie gebracht, ze voelden zacht aan en brachten en vreemde siddering met zich mee... Hij zoog. Het voelde vreemd en je kon het niet bepaald aangenaam noemen, maar ik hield hem niet tegen. Na een tijdje begon hij harder te zuigen en het duurde niet lang voor ik me licht begon te voelen, langzaam maar zeker vloeide alle angst en kwentsbaarheid uit mijn lichaam en werden ze vervangen door moed en kracht. Ik voelde me sterker en tegelijkertijd slapper worden... Ik hoorde iemand roepen, het hield op... hij hield op. Een tweede kreet, hij liet los... "Ik... ik moet gaan" hoorde ik hem zeggen en opende mijn ogen, ik keek recht in de zijne, waren zijn ogen niet eerst bruin geweest?! Hij keek bezorgd en verward door zijn eigen daad, alsof hij zich schuldig moest voelen. Nog een kreet. Hij wreef teder over mijn wang en boog zich naar mijn oor, "sorry" fluisterde hij zachtjes en liet me met spijt achter zich. Zijn adem tintelde nog na toen ik hem verward nakeek... Ik lachte zwakjes, zijn naam had ik niet kunnen vragen... "Dankje..." maar dat maakte niets uit, hij verdiende een titel en die titel werd... "Meester"
------------------------------Shiki---------------------------
Algemene info: Shiki, het tweede slachtoffer is een grote uitzondering, ze is anders dan alle andere meisjes. (Je leest later wel waarom) Ze is het jongste (6 jaar) en ook engste caracter die ik ooit heb uitgevonden. Ze haat de mensheid en wacht al haar hele jonge leventje de kans op wraak af... en die kans heeft ze van Laurent gekregen, vampiers! "Doorgaan tot ze neervallen!" is haar motto (Je moet je dat dan wel inbeelden dat ze dat glimlachend zegt terwijl ze een halfdood jongentje vast heeft) Creepy niet? Ach wel ja... iedereen heeft zo zijn behoeftes...
xxx Witequeen XD
