Ik keek dromerig naar de lucht, het was een warme dag vandaag... Warm maar grouw. Zo'n dag dat alle wolken bijeengeplakt waren en er de hele dag zo'n warm, wit licht op je kop schijnt... Ik haat zo'n dagen! Zucht...
Mijn kat mijauwde luid. Ik schrok er amper van, ik was het naderhand toch al gewoon dat ze me constand achtervolgde... "He Alice!" fluisterde ik liefjes terwijl ik op haar zwarte vacht streelde, "Was het weer te saai thuis?" vroeg ik en nam haar op mijn schoot, ze ronkte luid en gaf me zalige kopjes... Er kwam een klein glimlachje op mijn lippe, Alice was mijn enige rust. In mijn nopjes sloot ik mijn ogen...
Plots tikte er iemand op mijn schauders, geschrokken keek ik achter me... Recht in de ogen van een lange blonde jongen. Ik herkende hem niet, maar ja, ik herkende hier eigenlijk niemand vermits ik hier geen vrienden had op school... "O sorry" verondschuldigde hij zich snel, "Ik wou je niet laten schikken... maar..." Ik keek hem geirriteerd aan, "Maar wat?!" snauwde ik en sprong recht, "treed ik de schoolregels over? hebben je vrienden je gestuurd zodat ze weer iets hebben om mee te lachen? Wat is het?!" Ik spugde mijn woorden in zijn gezicht, dat zou genoeg moeten zijn om hem een tijdje van me weg te jagen. Hij knipperde verward met zijn ogen, "Eh... eh... Ik moest gewoon melden dat..." hij keek onzeker naar beneden, zijn blauwe ogen kregen iets triests, "... Vrienden..." fluisterde hij, zijn ogen vernauwden, hij draaide zich om... "Ik moest van het secretariaat melden dat de hele klas een uur vroeger gedaan heeft, dus... je mag al gaan" probeerde hij luchtig te klinken en begon weg te lopen... "Heh? Wat?" vroeg ik verward, meestal als zoiets gebeurde werdik niet ingelicht... ik werd zeg maar genegeerd door de hele klas maar... Plots schoot het me te binnen. Andjelo! Die enige persoon die me leek te zien als een normale persoon in plaats van een freak, de enige die bij mij kwam zitten tijdens groepswerken, de enige die me een blik waardig gunde als ik weer helemaal nat uit de toiletten kwam slenteren... kleine dingen die me nooit eerder zijn opgevallen. "Wat?! WACHT!!!" riep ik snel, mijn ogen groot van de schik, ik zou deze kans niet missen, ik kon hem niet gewoon laten voorbijgaan!!! Hij liep door, alsof hij me net hoorde. "Wacht!!!" riep ik, mijn benen begonnen te rillen, dit was mijn kans en nu had ik hem alweer kwijtgespeeld?! Hij schokte maar bleef lopen... Ik voelde tranen opwellen, nee! niet ook hij! Ik liep achter hem aan, hij was al voorbij de schoolpoort... "Wacht!" mijn stem klonk gebroken, hij schokte en bleef staan... Toen ik bij hem kwam staan trok ik hijgend aan de mauw van zijn trui... "L... Loop anders even met me mee... Als je wilt natuurlijk" zuchte ik hoopvol. Geen reactie. "Hey? Ik praat tegen je!" dramde ik door en trok harder aan zijn mauw. Hij snikte. Geschokken sperde ik mijn ogen open, huilde hij?! Bezorgd draaide ik hem om, hij hield zijn hand voor zijn ogen en ik zag zijn kaak verstrakken... Hij zag er ondanks zijn trieste uitstraling adembenemend uit, hij deed me denken aan een gevallen engel. "A... Andjelo ik..." Zijn lichaam verstijfde toen hij me zijn naam hoorde zeggen. "Ik bedoelde het niet zo ok?" Ik haalde zijn hand weg en keek hem in de ogen, hij ontweek mijn blik. "Zijn we nog steeds... vrienden?" bracht ik fluisterend uit, mijn hand klemde zich hoopvol aan Lola (Mijn pop) die aan mijn tas hing...
Na een tijdje gleden zijn helblauwe ogen behoedzaam mijn kant op... Ik wachte hoopvol af, wat zou hij doen? Hij slikte en sprak zijn woorden zwakjes uit, "Ik heb geen vrienden..." Het was haast gefluister, zijn gezicht leek te breken bij het woord 'vrienden' en hij keek weer weg, "Maar... als je wilt wil ik wel..." hij durvde niet te spreken maar ik wist wat hij bedoelde, het was een ja. Ik knite en begon met lopen. We verlieten samen de school...
Het was stil onderweg... We hadden niet veel om over te praten, maar het stoorde me niet... Het gaf me juist meer tijd om hem eens goed te kunnen bekijken. Hij was lang, had grote, blonde krullen en lange wimpers die diepie schaduwen op zijn engelachtig gezicht wierpen... Kortom, hij was knap. Wat had ik een geluk, eindelijk een vriend en dan nog wel een knappe vriend... Wat zouden de trutten jaloers worden! Niet dat dat zo goed zou zijn, want dat zou me weer een heleboel kloppen opleveren... Ach ja... We kwamen aan bij mij thuis, ik keek rond en zocht naar een spoor van leven... Maar niemand was thuis. "W... wil je niet even binnenkomen?" stotterde ik verlegen, wat was er met me aan de hand, normaal wist ik me wel cool te houden maar nu... Hij schudde zijn hoofd, "Nee dat hoeft echt niet, mijn ouders zullen zich zorgen maken en..." stamelde hij blozend. "O" was mijn enige reactie, "Wel dan... is dit een afscheid zeker?" Er viel een korte stilte... "Wel we zien elkaar morgen toch?" probeerde ik te lachen maar hij lachte niet mee, zijn gezicht stond op 'serieus' ... "Cira!" riep hij plots en omhelsde me stevig, Ik omhelsde hem lichtelijk verward terug, "W... wat is er?" vroeg ik voorzichtig... Hij antwoorde niet, het bleef een lange tijd stil...
"Z... zeg Andjel..." begon ik toen het koud begon te worden, hij liet maar niet los! "Wil je me alsjeblieft loslaten?" Hij schudde zijn hoofd en begroef zijn gezicht in mijn hals... "Cira" begon hij weer, ik maakte een vragend geluidje. "Ik... Ik wil je al heel lang iets vertellen" mompelde hij onzeker, hij hield zich een eindje van me af en keek me in de ogen, "Cira ik... ik h..." hij bleef steken bij het woord die het meest voor de hand lag maar ook het moeilijkst te bekenen. Hij was verlieft op me! Toen ik dat besefte werden mijn ogen groot, mijn hard klopte sneller en mijn lichaam voelde raar aan. Het leek alsof hij een menselijke magneet was geworden die me naar zich toe trok. "Cira ik..." probeerde hij nog eens. "Shshshsht!!!" snoerde ik hem de mond en legde mijn vinger op zijn mond. "Zeg maar niets!" bracht ik ademloos uit, ik verlangde naar zijn lippen, ik verlangde naar hem! "Maar Cira ik... Hou... " Ik kuste hem en hij heild meteen op met praten, opgelucht door mijn 'ja-woord' kuste hij me terug... Dit was genoeg en betekende veel meer dan de woorden 'houden van' ooit zouden kunnen betekenen. Dit was Heaven...
------------------------------ Cira--------------------------
Algemene info: Cira, Laurents jongere zus is 15 jaar oud en een gothic. Ze houd van katten en zwart. Haar Popje Alice houd ze altijd aan haar zij omdat ze die van haar moeder gekregen heeft en... Wel ze haat haar broer... en de rest van de wereld.
Sorry... De rest over haar blijft een mysterie
XXX Witequeen ;)
