Ik rende de gangen door... oef! Ik kreeg die verschrikkelijke geur maar niet uit mijn neus, Ik schudde met mijn hoofd... Alsof dat ook maar iets kon helpen. Nu ik er over nadacht was dit helemaal zo slecht nog niet, dit kon je zelfs in een zekere zin 'vooruitgang' noemen, ik grijnsde opgetogen. Ha! Ik wist dat ik karakter had! Helemaal in mijn nopjes liep ik verder... Ik botste tegen iemand op, struikelde en belande samen met mijn val-genoot op de grond... "Aw! Hey! Kijk eens uit waar jij loopt ideeio... Laurent?!!!!!" zei Shadow (Ik bedoelde Meno) verrast toen ze me aankeek. Ik keek har verondschuldigend in de ogen, "Ehm... hey Meno... lang geleden he?" stootte ik een beetje genant uit (Ik lag namelijk op haar)... Ik drukte mezelf op en ging recht staan, ik hielp haar overeind. "ja... Lang geleden..." knikte ze toen ik het stof van mijn hemd veegde. Ik beekeek haar van top tot teen... bruine huid, gebleekte haren, juwelen en tonnen make-up... ze was net een barbiepop geworden. "Je bent veel veranderd... Ik hoorde dat je nu shadow noemt?" zei ik tegen haar. Ze sloeg haar ogen neer, haar geblondeerde haar viel voor haar ogen, "Noem me niet zo..." mompelde ze. Ik boog me naar haar toe..."Wat?" vroeg ik. Ze keek me aan, de pijn in haar ogen sneed als een mes door me heen, ze was blijkbaar niet zo blij met haar nieuwe imago... Ze knuffelde me. Verward omhelsde ik haar terug, "Meno... Wat is er?" fluisterde ik, verbaasd dat we hier helemaal alleen in een verlaten gang stonden (Waarom had ik dat altijd?) en aaide over haar hoofd. Ze schudde haar hoofd en begroef hem in mijn schouder. Ik zuchtte, hier was ik niet goed in. "Ehm..." zei ik wat ongemakkelijk toen we er al een hele poos stonden, "De bel is net gegaan dus... ik heb les en jij ook... denk ik" Ze keek op, haar wangen waren nat van de tranen en waren zwart van de uitgelopen oogpotlood... Ik keek haar meelevend aan en nam een zakdoek uit mijn broekzak. Ze nam hem aan en veegde haar wangen schoon. "We moeten nu echt gaan Meno..." herinnerde ik haar aan de tijd, ze schudde haar hoofd weer en sloeg haar (nog steeds kleine) armpjes rond mijn middel, "Ik wil niet meer... ik ben het beu..." Ik keek haar raar aan, "Wat beu? Iedereen kijkt naar je op..." Ik zuchtte, "Nee... Dat doen ze niet, ze vinden me gewoon entertainend... Ze geven niets om wie ik ben alleen om wat ik ben... Ik haat het!" Ik hief mijn wenkbrauwen verbaasd op... Ze keek me aan, haar gouden ogen glinsterden verlangend, "Verander me" fluisterde ze. Mijn ogen werden groot, ik duwde haar zachtjes van me weg en zette een stap achteruit. Ze keek me onbegrijpend aan. "Nee..." zei ik met mijn ogen dichtgeknepen om het opwellende rood af te stoten, "... Ik mag niet... verander jezelf!" Haar adem stokte, "He?" stootte ze vol ongeloof uit en zette een klein stapje naar me toe. "Nee!" ik hield mijn handen beschermend voor me uit, "Verander jezelf!!!" riep ik luid en rende verder de gang in...
"En? Hoe gaat het zover met het 'afkomen van je verslaving'?" vroeg Shiki me toen ik aan mijn bureau kwam zitten, ze had heel de tijd op me zitten wachten in mijn kamer... "Redelijk" zuchtte ik, "... Maar het is niet echt makkelijk als iedereen wilt dat je ze 'veranderd'!" riep ik gefrustreerd uit. Haar rode oogjes werden groot, "Wat? Ze vragen je dat?!" vroeg ze verbaasd, ik knikte. "Wow! Jij hebt geluk zeg!" zei ze jaloers, "die van mij beginnen al te gillen als ze me maar eventjes zien..." Ik keek haar geschokt aan. "Wat?" vroeg ze toen ze mijn blik zag, "Is er iets?" Ik schudde mijn hoofd, "Nee, niets..." even hing er een lange stilte. Shiki staarde droomend naar het raam... "Ehm Shiki?" begon ik na een poosje toch, ze keek me vragend aan. "Wie... ben je eigenlijk?" vroeg ik naar beneden starend, ze verstrakte... "Ik bedoel... waar kom je vandaan? Wie zijn je ouders? Wat is je, of was je leven voor je mij ontmoette?" ging ik verder, ik keek haar aan. Haar gezicht was gebroken en voor het eerst zag ze er echt uit als een 6 jarig meisje, kwetsbaar en alleen... Ik wist niet meer wat te doen, ik wou haar niet aan het huilen maken, wat moest ik doen?!!! Zuchttend wende ze haar blik af en begon te vetellen... "Ik ben en wees... Mijn ouders wouden me niet, ze leven nog allebij maar ik heb ze nooit ontmoet... Een naam heb ik nooit gekregen... ze noemden me Alba, als een soort scheldwoord... Ik was alleen en ongelukkig... tot ik... tot jij plots, helemaal uit het niets mijn leven kwam redden..." Ze keek me weer aan, haar ogen schitterden dankbaar, "... jij was mij redder in nood Laurent..." vertelde ze me, Mijn ogen stonden groot, ik had dit niet... verwacht. Shiki stond recht, nog steeds op mijn bureau liep ze naar me toe. Toen ze voor me stond boog ze zicht voorover en gaf me een kusje op mijn mond (Zo eentje die je als klein kind aan je ouders geeft) en sprong daarna van mijn bureau. "Dankje" zei ze nog stilletjes voor ze via het raam mijn kamer uit kroop... Ik zat als versteend aan mijn stoel vast... "Shiki?"
