En hier zat ik dan, in de trein, opweg naar mijn eigen nachtmerrie... I besefte het toen nog niet maar... ik had duidelijk de vekeerde keuze gemaakt. Ik keek naar buiten, de zon ging onder en gaf de hemel een dieprode kleur, ik zuchtte... Ik wist niet meer wat ik moest doen of wat ik deed, mijn hoofd was leeg en leek toch gevuld te zijn met een angstig voorgevoel. Ergens achter in mijn hoofd wist ik wat Richard bedoelde, ik wou het gewoon niet geloven... Een stem klonk uit de luidsprekers, we waren aangekomen, Ik slikte en slott mijn ogen, dit ging lukken...
Gespannen liep ik door de stad, de strate waren leeg, natuurlijk op de feestgangers na dan. Ik liep naar huis, hopend dat ik daar een vrolijk lachende groep meisjes zou vinden, maar dat was wishfull-thinking... Zodra mijn huis in zicht was nam ik mijn sleutels en rende haastig naar de deur... maar hij was al open. "Cira?" riep ik toen ik binnenliep, geen antwoord. Ik hoorde iets vallen, ik stormde naar boven. Ik struikelde over iets of was het.. iemand? Ik vloekte en zocht het voorwerp waarover ik gestruikeld was.... Vorr ik het wist keek ik recht in de grote rode ogen van Shiki, er speelde een klein lachje op haar lipjes maar ze leek het niet te menen, haar ogen waren nog steeds leeg... Ik sprong recht en bood snel mijn excuses aan, ze knikte maar zei geen woord... "Waar zijn Cira en Mina?" vroeg ik haastig terwijl ik de kamers doorzocht, ze gaf geen antwoord. Snel ging ik in de zolder kijken maar daar waren ze ook niet, misschien beneden... Shiki volgde me op de voet. Eenmaal beneden zag ik dat er een briefje op de keukentafel lag...
We zijn even naar het park, bij None en jenny. we gaan met z'n allen feesten, als je mee wilt komen doen kan je ons in 'Charlatan' vinden ok? XXX je liefste zusje ;)
Ik fronste, er was geen mogelijkheid dat Cira dit geschreven had, of misschien Mina? Ik schudde mijn hoofd, daar ging het niet om, waarom gingen ze zomaar uit? Was alles goed met hun?!!! Ik balde mijn vuisten, het briefje kreukte. "Ik ga naar ze toe!" zei ik vastberaden, eerder tegen mezelf dan tegen Shiki die me tegenhield. Ik keek haar verward aan, haar ogen kleurden helrood... "Meester mag niet weggaan!!!" zei ze boos, ik boog me geruststellend naar haar toe, "Je kan toch gewoon mee Shiki?" fluisterde ik liefjes, haar ogen werden weer hun normale roos-rode kleur, "Ok" zei ze en we gingen samen het huis uit...
Luide muziek speelde in de 'charlatan'... Het hele gebouw was gevuld met warmte en kleurlichten, de sterke drankgeur was haast ondragelijk. Met mijn blik doorzocht ik de dansvloer, op zoek naar een gothic en hipster met rood haar of een blondje samen met een paars-bruin harige coolcat. Maar er waren teveel mensen. Zuchttend liep ik naar de baar... "Hebt u een gothic gezien van 15 jaar?" vroeg ik vlug aan de barman, " Of misschien iemand met felrood gekleurd haar, ook 15 jaar?" Bij dat laatste knikte de barman en wees naar de toiletten, "Ik heb zo'n meisje daar zien binnengaan, maar ze was niet alleen" Ik froenste en gaf hem snel een bedankje. Gehaast rende ik naar de toiletten... Ik wist niet zeker waarom ik haar zo graag wou zien, ik wou gewoon weten dat ze in orde was. Ik keek snel achter me om te shecken of Shiki er nog was.... Ze was verdwenen. Ik vloekte, wat moest ik nu doen?!!! Ik schudde mijn hoofd, ik wist dat ze voor zichzelf kon zorgen. Ik duwde de deur open.
Mijn ogen werden groot, zag ik het nu goed?! Mina, het meest onschuldige meisje dat ik ken stond over Ciras lichaam gebogen, het donkerrode bloed droop langs haar mondhoeken naar de grond. "Mina?!!!" riep ik geschokt, ze keek me met een ruk aan, haar ogen zo fel rood dat het haast op fluo-roze begon te lijken. Ze likte de laats te bloedresten van haar lippen en stond recht. Mijn keel stond in brand en ik voelde mijn ogen oplichtten, ik zette onwillekeurig een stap achteruit. Ze glimlachte en stak haar armen uitnodigend naar me uit, "Grote broer!!!" riep ze op haar gebruikelijk schattige toon die nu erg misplaatst leek en liep naar me toe. Ik zette nog een stap, waarom was ik hier? Ik had naar hem moeten luisteren! "Kom niet dichterbij!" siste ik tussen mijn tanden door, grijpend naar mijn keel. Ze stopte en keek me geschokt aan, alsof ik net haar hart gebroken had, "Waarom?" vroeg ze op een toon waarvan je meteen zou smelten als er niet nog wat bloed aan haar kleren zou hangen. "Je bent jezelf niet meer!" spuugde ik in haar gezicht, ze liet haar armen zakken en er kwam een gebroken glimlach op haar gezicht. "We liefje... heel lief van je maar.... ik heb echt je toestemming niet nodig hoor" zei ze met een lichtelijk gestoorde bijklank en nam mijn kraag vast...
Een witte flits. Ik lag op de grond, alles was zo snel gebeurd. Kreunend kwam ik recht en opende mijn ogen. Shiki keek me aan, ze was bezich met Mina tegen te houden me te vemoorden. Haar ogen waren weer normaal, dat betekende ofwel dat ze mijn bloed al gedronken had of... dat ze een grote uitzondering was. Ik voelde aan mij nek, niets, geen enkel wondje. Ik keek weer naar Shiki en besefte toen pas wat ze naan het doen was, ze beschermde me, ze gebruikte al haar macht om Mina tegen te houden, ik sprong recht om haar te helpen, ik kon het niet aanzien zo'n klein 6 jarig meisje te zien vechten om mij. Ik keek Mina recht in de ogen terwijl ik haar op haar plats hield, ze staarde naar mijn nek, bijna kwijlend van verlangen. Dit was niet de Mina die ik kende, dit was volledig het tegnovergestelde van het lieflijke, onschuldige meisje die me haar grote broer noemde. Ik keek achterom, naar het lichaam dat nog steeds roerloos op de grond lag, het lichaam van Cira, tranen prikte in mijn ogen toen ik wenste dat alles goed met haar was... Mina begon harder tegen te stribbellen, ik dumde harder maar wist dat ik dit niet lang meer ging volhouden. Ik keek naar Shiki en ze begreep meteen wat ik ging doen, ze knikte en zette een stap achteruit. Ik concentreerde me weer op Mina, ik kon niet geloven dat ik dit ging doen na alles wat er gebeurd was maar... ik zag echt geen andere uitweg, langzaam boog ik me naarv haar hals...
Na een tijd werd ze zwak genoeg om gerust te zijn, ik liet log. Haar rug schuurde tegen de de muur naar beneden. "Ik haat mezelf" fluisterde ik terwijl ik het bloed van mijn mond veegde... maar onwillekeurig kwam er toch een kwaadaardig glimlachje op mijn lippen, ik fronste, dat was meer iets dat mijn slechte-ik zou doen maar... hij was zech maar verdwenen... of toch niet? Misschien waren hij en ik altijd al dezelfde persoon geweest en had hij even zin gehad om me te pesten... Ik grinnikte maar werd toen weer serieus, ik raapte Mina op en gooide haar samen met Cira over mijn schouder, vreemd, ze leken net veren, zo licht waren ze of lach het aan mij? Ik keek naar mijn hand en Shiki kwam naast me staan, "Dat komt er gewoon bij meester" fluisterde ze als antwoord op mijn gedachten, ik knikte en liep samen met haar, de blikken negerend het cafe uit...
Ik hoorde iets en keek naar waar het vandaan kwam, we stonden in en lege straat, waarom was me dat niet eerder opgevallen? Er suisde iets voorbij en daarna nog iets... Shiki stond al in de aanvallingspose en ik zette mijn zusjes zachtjes neer, ze ademden zwakjes... Ze waren met vier, een rode, blauwe, zwarte en goude flits... Al snel hielden ze op met rennen. Milla, None, Saika en Meno keken me allemaal met dezelfde blik aan. hongerig. "Ik weet wat jullie willen en jullie krijgen het niet!!!" siste Shiki die beschermen voor me ging staan, Saika gromde haar gebruikelijk katachtige brul en Meno schudde haar wolfachtige haaren... De zusjes Loizoux keken elkaar samenzwerend aan. Ik grinnikte op de Slechte-ik manier en haalde nonchalant mijn hand door mijn maar, "Denken jullie echt dat ik me gewoon ga overgeven?" zei ik op spottende toon, mijn ogen gloeide uitdagend rood en ik likte het resterende bloed van mijn lippen, ik begond deze kant van mezelf best wel leuk te vinden... "Nee wat denk je nu zelf?" gromde Shadow grimassend, "Je denkt toch niet echt ..." begon None zangerig. "...Dat we zo dom waren?" vulde Milla haar zus aan. "Want we barsten van de honger..." siste Saika. "... En we hebben een plan!" fronsend zocht ik naar de persoon die de laatste woorden had aangevuld... ze waren toch maar met...? Ik werd van achteren vastgegrepen en vestijfde, Mijn ogen gingen wijd open staan. Ze fluisterde iets in mijn oor, "Geen zorgen..." Ik herkende Jennys stem. De meisjes kwamen dichterbij... "Dit word..." vervolgde Anne, de meisjes lachte kwaadaardig, (Wat deed zij hier?!!!) mijn ogen werden groter. "...Echt niet..." hoorde ik Luna zeggen. toen ik net te laat merkte dat ik omsingeld was... Milla kuste me en lachte triompfantelijk. Al hun stemmen tesamen gaven me een vreem gevoel van vreugde, het gevoel dat ik niet alleen was maar dat was verschrikkelijk misplaatst, ik voelde lippen op mijn nek, ik ging er aan!!! Dit waren de laatste woorden die ik zou horen: "...Je DOOD!"
***
Ik voelde warmte en glimlachte, dit was de hemel, eindelijk was ik vrij! Ik opende verwachtingsvol mijn oogleden maar wat ik zag veegde die glimlach meteen weg...
