Ik opende mijn ogen, mijn hoofd voelde zwaar en bonkte pijnelijk... Ik lag nog steeds op de ziekenhuisvloer. Ik kreunde van de pijn en kwam wankellend recht. Milla stond over het bed gebogen, ze praate met iemand... Ik kwam naas haar staan om te kunnen zien wie het was... None zat rechtop, haar blonde, halflange haar blonk gezond en haar handen lagen op haar schoot gevouwen... Haar stem klonk helder en opgewekt en ze had weer wat kleur in haar fragile gezichtje... Ze keek me aan en hield meteen op met praten, haar ogen stonden groot van iets wat tussen angst en bewondering lag. "Is hij...?" zei ze vragend tegen haar tweelingzus. Milla knikte. Er rolde een traan over Nones wang maar ze leek niet triest, ze glimlachte juist... Ik wist niet wat ik moest zeggen of doen, ik stond haar maar aan te staren... "Bedankt" zei None met haar zachte stem en legde haar hand op mijn wang, "ik heb me nog nooit zo levend gevoeld..." zei ze. Ik zetten een stap naar achteren en wende mijn blik af, "Ik hoef geen dank" zei ik met een vol zelfhaat gevulde stem... Ik liep naar de deur. "Wacht!" reip Milla smekend, "we zijn je oprecht dankbaar voor wat je gedaan hebt!" "Dankbaar?!!!" siste ik boos, "iemand zoals ik zou geen dankje mogen krijgen!!!" riep ik en stormde de kamer uit...
***
Ik sloeg de deur dicht. "Ik ben thuis!!!" riep ik terwijl ik de trap op stormde, mijn vader lag te snurken voor de televisie... Ik deed de badkamerdeur open en ging voor de spiegel staan... de jongen die ik zag haatte ik hartgrondig... zijn zwarte haren stonden wild overeind, zijn bleke huid lichtte fel op bij het witte badkamerlicht en er hing nog een beetje bloed aan zijn lippen... zijn rood-bruine ogen keken me vijandig aan. Ik stak mijn hoofd onder de kraan... in de hoop dat het koude water mij zou kunnen kalmeren. Het hielp niet, altans niet goed genoeg, ik had nog steeds dat vervelend gevoel... Ik draaide de kraan dicht en droogde mijn hoofd met een handdoek. Ik ging opweg naar mijn kamer.
"Zo laat thuis broertje..? " zei mijn jongere zus terwijl ze tegen mijn kamerdeur leunde, haar lang zwart hing duister om haar bleke gezicht, ze drukte haar popje tegen zich aan en haar kat danste rond haar voeten. Ik keek haar donker aan en duwde haar toen zuchtend weg. Ze keek me boos aan en vloekte stilletjes. "Cira... ik zou het erg appreciëren als je me nu even met rust liet..." zei ik kill voordat ik de deur sloot. Ik hoorde haar wegschuifelen...
vermoeid plofte ik op mijn bed neer, kreunend wreef ik over de pijnelijk nabonkende plek achter op mijn hoofd... "Wat is er toch mis met me?" zei ik maar natuurlijk kon ik daar geen antwoord op vinden... Ik was gewoon anders, ik was niet zo'n ondood wezen die mensenbloed dronk om te overleven, nee... ik was erger! Ik was een mensenjongen die het nodig vond verslaafd te zijn aan bloed... waar sloeg dat op?! Hoe is dit begonnen? Ik had bloed altijd smakelijk gevonden maar hoefde er niet noodzakelijk van te drinken... maar nu... Ik draaide me om en keek nu naar de muur. Deze afgelopen wintervakantie moest ik verhuizen... Ik werd van school gestuurd en moest van Frankrijk naar dit stomme kutland verhuizen... In die vakantie verloor ik het weer... mijn zelfcontrole... Ik herinner me haar naam niet meer... Het gebeurde op zo'n koude winterdag, alles lag bedekt met sneeuw... een prachtig wit landschap, ze was mooi maar ook heel jong... 5 jaar... en ik.. ik heb...
Milla en Nones "dank je wel" galmde door mijn hoofd... ik plaatse mijn handen op mijn oren, alsof dat zou kunnen helpen. "Ik verdien het niet!" huilde ik, "het eenige dat ik wel verdien is sterven!"
