------------ ochtend na de nacht van de volle maan------------
Ik opende mijn ogen... Ik was in mijn kamer. Kreunend kwam ik recht en wreef over mijn hoofd, wat was er gisteren gebeurt? Ik voelde me lichamelijk meer dan ok maar... ik had het gevoel dat ik iets heel belangerijks vergeten was. Ik schudde mijn hoofd en zocht naar hetgene dat ik vergeten was... Ik vond niets, mijn hoofd was leeg, het was alsof de dag van gisteren volledig uit mijn geheugen was gewist. Ik keek snel naar mijn klok, 11:30u. Al zo laat?!!! Mijn auders zouden me... Opeens kwam alle angst en haat weer tevoorschijn. "Fuck mijn auders" dacht ik bij mezelf. Met een donkere blik in mijn ogen stond ik op...
Zoals altijd zag de woonkamer er uit alsof er een stierengevecht was gehouden, flessen, kleren en etensresten lagen versprijd over de grond en de nieuwe gordijnen waren (alweer) van de muren getrokken... Op de keukentafel lag mijn vader te slapen met mijn moeder bezitterig in zijn armen. Zo te zien had hij haar weer flink toegetakeld gisterenavond. Zuchtend vulde ik twee glazen met water en opende ik de vooraadkast, ik haalde er twee doosjes met pillen uit. Eentje met pillen voor de maag en eentje voor tegen de pijn. Ik gooide de twee verschillende pillen in de glazen en begon aan het ondbijt. We hadden allen nog wat eieren en tomaten over... Dat werd dus een omelet! Ik begon te bakken... en zoals altijd maakte de geur van eten mijn vader wakker, hij keek wazig om zich heen en bromde wat onverstaanbare woorden, hij had een kater. Zonder iets te zeggen hield ik hem zijn glas voor, hij keek er eerst naar en toen hij besefte dat het voor hem bedoeld was nam hij het aan. Ik wierp mijn aandacht terug op de tomaten en draaide ze om... Toen mijn moeder wakker werd was ik al klaar met mijn ondbijt, ik slikte mijn laatste hap door en gaf haar dan haar pijnstiller. Ze nam hem dankbaar aan. Vader was al aan het douchen, hij moest straks al weer gaan werken... Zuchtend begon ik mijn bord af te wassen... Wat een leven.
-------- 2 jaar later, de dag voor 18de verjaardag--------
Ellisson stak haar hand uit. "Jointje?" vroeg ze nonchalant en veegde haar korte donkerblonde lokken uit haar gezicht, ik staarde even naar het rolletje in haar hand en nam hem toen aan. "Dank je" mompelde ik en nam een klein trekje. "Graag gedaan Luna..." haalde ze haar schauders op. Kevin keek me aan, "Hoe is het eigenlijk met die pa van je?" voeg hij om maar iets te zeggen, ik blies wat rook uit. "Ach die zit waarschijnlijk weer mijn moeder af te rammen, niets speciaals" antwoorde ik luchtig, hij knikte en wende zich weer tot Katy die hij begon te zoennen ... Ik nam nog een trekje en keek dromerig naar het vuilnisbelt naast me... Boris trok me dichter tegen zich aan, zijn handen strak om mijn middel, "Zit hij ook altijd nog aan de drugs?" vroeg hij. Ik hief mijn wenkbrauwen nieuwsgierig op, "Dat weet je toch al?" zei ik hem, hij knikte. "Eigenlijk wil ik gewoon weten of hij nog nieuwe dealers heeft gevonden... die van mij hebben ze in de bak gesmeten" legde hij snel uit. "O" zei ik, "Nee, niet dat ik weet" Het werd even stil. Amanta zuchtte verveleeld, "Zeg gaan we nu nog wat leuks doen of hoe zit dat?!" zei zeg geerged, ze speelde onrustig met haar bruine dreathlocks. Ellisson keek haar streng aan, "Heb jij dan helemaal geen geduld, ik heb je toch gezegd dat die vuile smeeristen hier vaaker rondhangen?!" snauwde ze, "Dit is trauwens een perfecte plek om je stomme tekeningetjes te maken, niemand zal het merken!" Amanta draaide met haar ogen, "De perfecte plek" blies ze spottend en begon wat graffiti te spuiten. Grijsend nam ik nog een trekje, wat een heerlijk gevoel, even alles kunnen vergeten... Ik grinnikte. Boris glimlachte en boog zich naar me toe, "Leuk niet?" vroeg hij grinnikkend, Ik knikte en keek hem dromerig in de ogen, "Inderdaad" en kuste hem...
--------- nacht van de dood--------
Het was mijn 18de verjaardag vandaag... Het was een belangrijke dag, niet dat ik veel aandacht aan mijn verjaardagen vestigde, neen, er was maar een rede voor mijn opgewektheid, ik mocht eindelijk uit huis! Het enige wat me nu nog te doen stond was toestemming vragen... of tenminste iets van mijn eeuwige verdwijning laten weten... Ik keek naar de lucht, mijn gezicht vertrok. Het gevoel van eeuwige angst greep me weer bij de keel toen ik dacht aan het toekomstige gesprek dat ik met ze moest gaan voeren. Hoe kreeg ik mijn ouders zo ver dat ze naar me zouden leusteren? Mijn vader is al de helft van de tijd dronken... of stoned en van mijn moeder kon ik nu ook niet meer zoveel verwachten, die nam sinds kort zoveel pillen dat ik twijfelde of ze ook geen drugsverslaafde was geworden... Ik keek naast me, Boris snurkte luid en klampte zich stevig aan me vast, net zoals Kevin met Katy. We lagen nu in een of ander vervallen huis te slapen die we hadden gekraakt... Ach ja, ik had ook niet veel recht van spreken. "De appel valt niet ver van de boom zoals ze zeggen niet?" zei ik tegen mezelf. Langzaam wrong ik me uit Boris greep en stond recht, mijn hoofd tolde, teveel gedronken. Ik nam mijn handtas en maakte aanstalten om te vertrekken... "Ga je naar je thuis schat?" vroeg Ellisson en nam nog een slokje van haar koffie, ze leunde langs het raam en haar haar kleurde goud in het zonlicht. Ik keek haar aan en knikte, "Ik ga... het proberen" zuchtte ik. Ze knikte begrijpend, haar appelblauwzeegroene ogen straalden wijshijd en begrip uit. Ik bewonderde Ellisson, ze was de gang-leader en beschermde ons alsof we haar kinderen waren, niemand wist van haar achtergrond af... "Veel geluk" zei ze en staarde toen waakend uit het raam...
Eenmaal voor de deur van mijn huis ademde ik senuwachtig in. Ik was in geen maanden -wat zeg ik?- jaren thuis geweest en wist maar amper hoe de situatie er nu voor stond. Was het verbeeterd? Of was het juist veel slechter geworden? Ik schudde mijn hoofd, mijn wetenloosheid irriteerde me mateloos en ik kwam niets verder met hier gewoon te staan en naar mijn verdomde voordeur staren! Ik ging dit doen! Moedig stapte ik mijn huis in... Mijn mond viel open. Wat ik nu zag had ik in mijn wildste dromen nog niet durven te dromen... Mijn broer, Marcel zat doodleuk bij mijn ouders aan de keukentafel, hij lachte luidkeels terwijl hij een fles rum openmaakte. "Marcel?!" hoeste ik uit en meteen hield hij op met lachen, hij keek me aan alsof ik een vreemde was. "O... hey zusje" zei hij alsof ik een vuile pantoffel was en wende zich weer tot mijn ouders die er vreemd genoeg... blij uitzagen. "wat...? Wat heb ik gemist?" vroeg ik verward door de onverwachte situatie voor me. Mijn vader lachte nog eens en nam een slokje van zijn vers glaasje rum, niemand leek me op temerken. Waren ze me nu aan het negeren?! Boos smeet ik mijn tas neer, "HEY! Ik heb het dus wel tegen jullie!!!" riep ik luid, geen reactie, altans niet meer dan een verkrampte beweging van mijn moeder. Wat was dat toch met hun? Mij negeren etrwijl zij...? Ik balde mijn vuisten, dus we gingen het zo spelen he? Wel... dan kon ik maar beter even meespelen! Ik lachte een sarcastisch lachje en ging doodleuk naast mijn broer zitten. Ze werden allemaal stil... "Wat?" zei ik glimlachend, "'t is toch mijn verjaardagsfeestje vandaag, of waren jullie ergens anders mee bezig?" Ik schonk me een glas rum in en rolde een sigaret.... Mijn ouders keken me als standbeelden aan en mijn broer... wel hij haatte me. Ik zocht in mijn tas naar een vuurtje... "O nee" zei ik geespeeld teleurgesteld, "Ik heb mijn vuurtje vergeten!" ik draaide me naar Marcel toe, "Kan ik de jouwe eens lenen liefste broer van me?" Hij snoof vol afschuw en draaide zich van me weg, "In tegenstelling tot jou rook ik niet trut!" mompelde hij. Een steek in mijn hart wakkerde mijn woedde aan, maar ik liet niets merken... "Nee? Ok dan, papa?" vroeg ik toen ik me naar de man die zich nog zonder enige schaamte mijn vader durfde te noemen wendde. Hij keek metteen weg... de lafaard! Ik hief mijn wenkbrauwen verbaasd op, " te bang om je eigen dochter in de ogen te kijken Philip?!" vroeg ik giftig, ik haatte hem, voor alles wat hij me aangedaan heeft voor zijn stomme smoel, voor zijn hele bestaan! Hij wierp me een vervloekende blik en wendde zich van me weg. "Mam?" vroeg ik luchtig, weetend dat zij het zwakste van allemaal was... Ze bibberde en keek nerveus weg, ik merkte dat ze onder mijn koude blik leed. "Niemand he?" zei ik spijtig en legde teleurgesteld mijn sigaret op de tafel... "Ik heb jullie ook heel veel gemist hoor" Nog steeds stilte, maar ik had zo'n gevoel dat dat niet zolang meer zou doorgaan... en ik had het juist, alleen had ik eerder woorden werwacht dan... Mijn vader sprong recht en sloeg me hard in het gezicht, ik gaf geen krimp, ik verstijfde juist... "Ga dan toch gewoon wer weg stom wicht, zie je niet wat je ons aandoet?!!!" spuwde hij zijn haatelijke woorden in mijn gezicht, de stuatie werd opens minder grappig... Dus ik deed hun dit aan, O wat een prachtige leugen! Slim, heel slim! Gewoon doodleuk de schuld aan het slachtoffer geven... Was het dan misschien ook mijn schuld dat mama in het ziekenhuis belandde? Was het mijn schuld dat mijn broer van huis wegliep? Was het IK die ervoor gezorgd had dat mijn vader zo dronken werd dat hij zijn bloedeigen dochter haar maagdelijkheid afnam?! Ik nam kalmpjes een slokje van mijn glas rum, al de woedde die zich al die verschrikkelijke dagen in mijn persoonlijke hell had opgestapeld koekte aan elkaar... Ik keek mijn vader recht in de ogen, "Dat... had je nu niet moetten doen!"
***
Mijn besef kwam terug, ik kon weer helder nadenken... Ik keek de kamer rond, mijn ogen werden groot van de schrik. Papa, mama en Marcel... ze waren... dood. Overal bloed.... Ik keek naar mijn handen, ze bibberen en ik liet het mes vallen... "Bloed" mijn stem klonk onnatuurlijk hoog en was niets minder dan een zwakke zucht. Mijn blik viel op de spiegel die voor me aan de muur hing. Een mager meisje met dun blond haar en blauwe ogen keek me angstig aan, haar kleren waren besmeurt met het bloed van haar enige familie... Ik herkende haar niet maar ze was wel degenlijk ik. Ik pleegde moord.
----------------------- Luna-----------------------
Algemene info: Zo.... chockerend niet? Luna bestaat ook al eventjes, zoals ik al gezegd heb hoord ze bij een ander verhaal. Lunas uitstraling na deze familie-moord doet me eerlijk gezegd denken aan die van Luna lovegood uit harry potter, ze lijkt altijd in een andere wereld te zitten en heefd zo'n wazige blik in haar ogen. Wat jullie over haar hebben gelezen speelt zich nog allemaal af voor al de menselijkheid uit haar word gezogen. Ach ja... je word er niet beter op zo helemaal alleen in de cel...
xxx Witequeen
