ROOD

Hulp van de duivel

Ik staarde uit het raam... zenuwachtiger bij elke boom die voorbijflitste. Ik was opweg naar de persoon die ik het meest haatte.... maar spijtig genoeg ook de enige persoon die me kon helpen, Richard Orion. Nu was ik met de trein opweg naar zijn mogelijke verblijfplaats, natuurlijk ging ik niet in het wilde weg naar de middle of nowhere, nee... Ik had wat research gedaan. Mijn handen greepen het grote boek nog steviger vast... Je vraagt je waarschijnelijk af wat ik van plan was he? Wel... Ik had er eigenlijk zelf geen idee van, ik was waarschijnlijk zo wanhopig dat ik lukraak het boek heb gepakt en op de trein ben gesprongen... Ik zuchtte, ik had mezelf al behoorlijk veel in de nesten gewerkt maar dit?! Plots schoot me iets te binnen, Ik had het telefoonnummer van Cedric!!! Zeker weten dat hij wist waar zijn broer uithing! Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht?!!! Snel greep ik naar mijn gsm en tiepte ik het nummer in...

Na een paar keer ringen nam iemand op, "Bonjour?" Klonk een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn... Had ik het verkeerde nummer gebeld? "Eh Hallo u spreekt met Laurent Orion... Is dit het huisnummer van Cedric?" vroeg ik beleefd (In het frans natuurlijk) Ik hoorde een korte aarzeling voor ze antwoord gaf, "Meneer is nu even druk bezig... kan ik misschien iets doorgeven?"Vroeg ze liefjes, ik schudde mijn hoofd. "Nee! Het is heel dringend, zeg dat het zijn neefje is en dat het zeer kort maar dringend is! Alsjeblieft!" riep ik gehaast, ik hoor de meer aarzeling... "Asljeblieft, ik smeek u!" smeekte ik haar. ".... Un instand" ze rende weg. Ik bleef hoopvol wachten... Niet veel later werd er weer gesproken. "Laurent?" Klonk de serieuze stem van Cedric door de spreker. "Cedric! Wat een geluk! Ik heb je hulp nodig!!!" riep ik gehaast, Ik hoorde een zucht... "Laurent, neefje ik..." Ik onderbrak hem snel, "Het is niet veel, Ik beloof het je!!!" Het bleef even stil. "Wat is het?" vroeg hij kortaf, er kwam een glimlach op mijn gezicht, "Wel, het gaat over Richard... Weet jij waar hij op dit moment is? Ik moet hem vinden!" zei ik snel. Hij maakte een verbaasd geluidje, "Waarvoor heb je hem nodig?" vroeg hij curieus. "Dat doet er niet toe, weet u waar hij is?" vroeg ik opdringerig... Hij zuchtte weer, "Hij is niet zo ver van hier... in feite komt hij nu hier naartoe..." Vertelde hij me, "Maar ik zeg je, hij is niet goedgezind" Ik negeerde zijn waarschuwing en gaf snel antwoord, "Ik kom direct naar je toe... Bulderstraat 217 was het, he?" Hij werd weer stil, "... Ja" antwoordde hij kort en legde neer. Yes! Wat een geluk had ik toch, ik keek naar het schermpje boven de deur... 'LILLE' stond er in grote letters, nog een halte van hier en ik was er al, wat een geluk...

Het was dezelfde vrouw die had opgenomen die de deur nu voor me openhield, ze had zo'n meid-kostuumpje aan en boog diep, "Mr. Laurent, ik ben zeer vereerd om u te kunnen verwelkomen..." ze keek me aan en gebood me haar me naar binnen te volgen, "De meesters zijn nog even in gesprek dus als u nu even in de hal zou willen wachten...?" ze wees naar een stoel, ik ging zitten... "Ik ga even kijken of ze al klaar zijn" en met die woorden verliet ze de hal... 

Na een tijdje werd ik ongeduldig, welke bezigheid kon nu zoveel tijd pakken? Ik balde mijn vuisten, ondanks ik het niet meer kon zien voelde ik toch mijn ogen oplichten... Vervelend. Mijn gedachten gingen naar de meiden... allemaal, ieder meisja dat ik... gebeten had had precies hetzelfde, dat kon toch geen toeval zijn? Het was het drankje, zeker weten, ik kon geen andere mogelijke reden bedenken.... Maar toch kon ik het onmogelijk zeker weten. Ging het goed met hun? Saika, Meno, None, Mina, Jenny,Shiki, Anne en Milla? En hoe zat het met Luna? Zou zij hetzelfde hebben? Ik hoopte van niet... Mijn piekeren werd doorbroken door de meid, "De heren zijn klaar met hun gesprek, volgt u mij maar" zei ze (In het frans) en liep naar de trappen, ik volgde haar...

Na een lange reis over het ingewikkelde gang-en trappenstelsel belande ik voor een deur, de vrouw deed hem voor me open en ik stapte de met kaarsverlichtte kamer in. Cedric en Richard zaten bijde aan een lange tafel, ze dronken wijn en keken elkaar duister aan, toen ik de kamer instapte vlogen hun blikken naar mij... Richards ogen kregen een lichtelijk roode glansje en Cedric keek me nieuwsgierig aan... Ik begon als eerste met spreken, "Richard... Cedric" Ik gaf een kort knikje aan hem en keerde me toen weer tot Richard, "... Ik had het nooit gedacht maar ik heb je hulp nodig Richy!" zei ik snel, zijn wenkbrauwen schoten verrast omhoog en hij knikte, Ik haalde het boek uit mijn schoudertas en legde het voor zijn neus op tafel... "Herken je diet boek?" vroeg ik hem giftig, hij keek me duister aan, zijn ogen werden roder, net zoals de mijne... "Ja? En?" antwoorde hij kortaf, mijn ogen vernauwden... "EN herken je dit drankje nog?" zei ik terwijl ik hem de bladzijde van het recept toonde. Hij kek ernaar en zijn lichaam verstijfde, hij knikte. "... Is er een tegengif?" vroeg ik snel, hij keek me overrompeld aan alsof hij mijn vraag niet had verwacht en dacht toen fronsend na. Ik wachtte af. "Mag ik even kijken?" vroeg hij na een poosje en wees naar het boek, ik knikte en gaf hem het boek... Het bleef een lange tijd stil (op het geluid van het papier na dan.) "Het is de volle maan..." zei hij plots, de stilde doorbrekend en keek me geschokt aan, ik keek onbegrijpelijk terug... "Heb jij toevallig...?" begon hij maar stopte in het midden van zijn zin, hij scheen niet uit zijn woorden te komen, "... Kom even met me mee!" zei hij tenslotte en trok me een andere, veel kleinere kamer in...