Ze had me door... één keer had ze me gezien en ze had het onmiddelijk door... hoe kon dit? Bewegingsloos zat ik nog steeds met de tekening in mijn handen... "Wat? Vind je hem niet mooi?" Vroeg ze terwijl ze ongeinteresseerd naar haar zwart gelakte nagels keek. Ik wierp haar een giftige blik toe en zei "kan ik je even spreken? Alleen?!" Haar ogen werden groot, ze keek me aan... "Ok dan." Zei ze met een ijskoude blik. We stonden recht en verlieten de cafetaria...
Ik duwde haar tegen de muur, we stonden in een leeg klaslokaal... "Aw!" zei ze toen haar rug onzacht tegen de muur botste, "wat bezield jou?!" snauwde ze kwaad. "Dat wou ik juist aan jou vragen!" zei ik giftig. Ze keek me niet-begrijpend aan, ik hield de tekening voor haar neus. "Wat heeft dit te betekenen?!" siste ik kwaad. "Ehm..." ze hield haar handen bescherment voor haar, "je deed me gewoon aan een vampier denken enneh..." Ze lachte nerveus, "wel, je moet het beter als een compliment zien... eh, ik bedoel... vampieren zijn cool... toch?" stamelde ze. Dit was de druppel, ik werd woest. 1,2,3,4... probeerde ik mijn zelfbeheersing te redden... maar dat hielp niets, ik verloor het...
Mijn hand schoot naar mijn borstzakje, ik haalde mijn zelfgemaakte vampierengebit eruit en stopte hem in mijn mond. Ze keek me wantrouwig aan. Schuimbekkend schoot ik naar haar hals... Ik werd tegengehouden. Sissend keek ik haar aan, dit was de eerste keer dat ze me recht in de ogen keek. Haar blik was streng en dwingend, ze leek me wel te temmen, alle adrenaline van daarnet ebde weg, ik voelde me klein worden. Langzaam liet ik haar los, ik zette een stap achteruit. Ze zuchtte, "dus mijn vermoedes klopten..." Ze schudde haar hoofd, er verscheen een glimlachje op haar gezicht. Ik keek naar de grond, ik voelde me verslagen, verslagen door een meisje... "Hey..." ze hief mijn kin op, "niet zo triest..." ze keek me met een meelevende blik aan. "Kom" zei ze na een tijdje, "laten we terug gaan..." ze nam mijn hand en ging weer terug naar de cafetaria...
"Zeg... weet je toevallig de datum Saika?" vroeg ik toen we in de volgende les zaten. Ze keek op, ze had een bril aan... "Draag jij een bril?!" vroeg ik verwonderd. "Ja... ik ben bijziend dus ik kan het bord niet zo goed zien... en het is 1 februari 2016 dommie!" zei ze en stak haar tong uit. Sinds het ongemakkelijke voorval deed ze alsof we de beste vrienden waren, alsof er niets gebeurd was... dat vond ik uitermate vreemd, als ik in haar schoennen had gestaan zou ik hem (ik dus) genegeerd hebben... Ik vulde de opgevraagde oefening in, hier was ik goed in. Het was Franse les en ik was namelijk half van Franse afkomst. Mijn familie was van adel, maar na de dood van mijn moeder was ik mijn adelijke titel kwijt en omdat ik door dat voorval op mijn vorige school moest verhuizen heb ik bijna geen contact meer met hun... dat voorval... De eerste keer dat ik bloed van een ander had gedronken, de start van al mijn ellende... mijn gedachten gingen terug naar die eerste keer...
"Aaaaaaaaah" had een meisje van mijn klas gegild, mijn blik schoot naar de plaats waar haar gil vandaan was gekomen. Milla zat op de grond gezakt, haar hand klemde zich rond haar pols... "Milla! Milla! Gaat het met je?!" "Aaaaah! Ze b... bloed!" "Haal de schoolverpleegster! Snel!!!" Ik ston verstijfd aan de grond genageld... wat was dat vreemde gevoel? De geur van vers bloed vulde mijn neusgaten... ik likte mijn lippen af, ik werd naar haar toe getrokken, ik nam haar vast, ze keek me aan, haar lange blonde haren hingen voor haar grote grijze ogen. "Laurent... w..wat doe je?" vroeg ze bang toen ik langzaam haar pols naar mijn lippen bracht... Er gingen duizenden kreten van verbijstering door de hele klas, ik was het bloed van haar pols aan het likken, ik kon niet ophouden, ik zoog nu letterlijk het bloed uit haar lijf... Ik werd bruut van haar getrokken door enkele leerkachten, ik siste luid terwijl ik hun armen probeerde weg te duwen... Man, wat waren het er veel geweest... Ik herkende mezelf niet meer, ik was een monster geworden...
Ik werd uit mijn flashback gehaald toen Saika op mijn schouder tikte. "Laurent? Hallo? De les is gedaan sukkel, we kunnen weg!" lachte ze... ik keek haar met een sombere blik aan... Haar blik werd bezorgd, ze nam mijn hand vast en aaide erover, ze vormde de woorden 'alles komt goed' en verliet toen het klaslokaal...
