"Ok... Waarom moeste we ook alweer naar dat restaurant toe?" vroeg Cira toen ze haar haar goed deed. Ik keek haar aan. "Cira... hoeveel keren moet ik je het briefje nog laten zien voor je zal snappen dat ik je er verder geen uitleg over kan geven?!!!" zuchtte ik geergerd terwijl ik mijn das goed zette. Ze zuchtte en checkte haar make-up nog een keer na in haar zakspiegeltje... We zaten in een taxi opweg naar "Le Poison" en ik had er geen enkel idee van waarom... Waarom heb ik het gewoon niet genegeerd? Waarom had ik de vreemde aandrang om toch te gaan? Het was alsof ik me een soort van gedwongen voelde... Vreemd. Ik keek naar mijn horloge, 17u 40... ruim op tijd! De taxi stopte met rijden, ik betaalde de chauffeur en trok mijn mokkende zus mee de auto uit....
Er hing een erg ongemakkelijke stilte aan de tafel... De man aan het hoofd had donkerblond haar dat naar achteren was gekamd en twee helder-bruine ogen... hem had ik nog nooit eerder gezien. Maar die met het kort zwart piekhaar en de donkerbruine ogen herkende ik maar al te goed! Hij was de man uit het steegje... Wat deed hij hier nu weer?!!! Mijn vingers klemde om het bestek, verstijfd at ik verder... Cira had haar bord al lang op en zat nu met een zorgvuldig gekruld zwart haarlokje te spelen... ze miste haar kat en ik... gaf haar groot gelijk.
Toen iedereen klaar was met zijn maaltijd schraapte de man aan het hoofd zijn keel, mijn zus en ik keken op. "Beste Laurent en Cira Orion... Het doet me een groot plezier om jullie weer eens te ontmoeten..." begon hij luid, hij sprak hooghartig verder, "Ik zal mij aan u voorstellen, mijn naam Cedric Orion... en dit hier is mijn broer, Richard..." Zijn broer (en kennelijk dus ook de man uit het steegje) keek ongeintereseerd naar het plafond, ik keek hem giftig aan. Cedric ging verder met spreken, "... Onze ontmoeting is echter niet zomaar zonder enige reden... eerst en vooral is dit een soort kennismaking..." Hij wierp zijn broer een strenge blik toe en rechtte toen zijn rug... "Aangenaam kennis met jullie te maken!" hij lachte ons vriendelijk toe... Ik stond versteld, wat had ik gemist? "Ehm... aangenaam..." zei ik weifelend. Ceric lachte weer, hij leek nog niet zo oud... hoogstens 30 of zo... en Richard... 26 misschien? Ze waren van dezelfde generatie als Ik en mijn zus... Waarom herkende ik hun dan niet? "Richard?" Cedric gaf zijn broer een stompje, "Zeg eens deftig hallo tegen onze gasten..." siste hij streng. Richard gromde en draaide zich toen naar mijn zus toe "... Leuk je te leren kennen Cira Orion" Cira kromp ineen, je kon zien dat hij haar rillingen bezorgde... "Ehm... aangenaam kennismaking Richard..." zei ze bibberig terug. Hij draaide zich naar mijn, onze ogen vernauwden zich als een persoon... Ik balde mijn vuisten. "Prettig weerzien Laurent" siste hij tussen zijn tanden door, hij grijnsde. "Inderdaad... 'Richard'..." mompelde ik terug, er ging en rode glinstering door mij ogen, hij zag het, zijn glimlach werd breder... er het zelfde gebeurde ook met zijn eigen ogen... Mijn lichaam maakte een klein schokje, hoe...? Hij had juist hetzelfde gedaan als ik! Juist hetzelfde rood! Hoe kon het dat hij...? Ik keek hem met geschokte ogen aan en keek toe hoe zijn ogen langzaam aan rood werden... Dit was ongelooflijk! Plots kwam de rode waas weer, slechte-ik schrok wakker... "Laurent?!!! wat ben je ins hemelsnaam aan het...?" Hij hield op toe hij merkte dat dit niet mijn werk was, het was Richards werk! Mijn ogen werden rood en Richard lachte opgetoogd, alsof hij net iets heel goeds had gedaan... waar hij heel trots op was. Rood tegen rood... het voelde haast hypnotiserend... Wat was hij met me aan het doen? Nee! Dit kon niet, dit mocht niet!!! Ik sloot mijn ogen. Zodra ik van zijn blik verlost was verdween het rood in mijn ogen. Toen ik weer opkeek zag ik dat Richard nogal spijtig achterover zat geleund en de rest verbaasd naar ons kijken... "Wat was dat?" barstte slechte-ik tegen hem uit... Richard grijnsde, "Herinner je je het niet Laurent... Lang geleden in de Bibliotheek?" vroeg hij me met geniepige ondertoon, ik keek hem onbegrijpend aan. "... Ok!" zei Cedric luid om de spanning te doorbreken, "Laten we aan het desert beginnen!" zei hij gforceet opgewekt. Iedereen keek hem aan alsof hij gestoord was... hij kromp ineen... Maar we begonnen toch... om hem te plezieren.
"Ah! eindelijk thuis!!!" riep Cira opgelucht toen ik de voordeur had geopend... Ik zuchtte, mijn hoofd voelde licht aan... waarschijnlijk teveel champagne gedronken... Het lukte me nog net om de eerste vier knopen van mijn hemd open te krijgen en mijn schoenen en das af te krijgen voor ik op mijn bed viel van vermoeidheid...
