Vloekend keek ik mezelf opnieuw aan in de spiegel, een andere vlaag haat maakte mijn vuisten strakker... Ik snoof, ik had het gehad! Ik stormde het toilet uit... Zero, David, None en Jenny's blikken volgde me mee het cafeetje uit...
Weer werd ik gebeeld, Ik nam nog steeds rennend op. "Hello? Do I speak with Laurent?" klonk Harrys stem van de andere kant, hij klonk hoopvol, net zoals Zero en David hadden geklonken, Ik antwoordde meteen, "Yes, What's the matter?!" Ik hoorde een opgeluchte zucht, "O good god Laurent, You are there, I couldn't think of an other person to call at this situation..." Zei hij, "There's something wrong with Anne!" Mijn ogen werden groot, (oke dit was geen toeval meer...) waarom zij ook?! "What's wrong with her?" vroeg ik bezorgd, het werd even stil... "I... I really don't know Laurent, She doesn't wanna eat or drink and she has that strange look in her eyes it's so... I don't know... What should I do?!" klonk zijn stem wantrouwig, ik fronste en dacht na, "... Try to feed her some raw meat... or call a doctor..." zei ik hem... "Ok... I will but..." Ik klapte mijn gsm toe, ik was thuis en ik voelde dat dit nog lang niet klaar was...
Het moment dat ik binnen kwam vloog Cira me in de armen, ze huilde. "Cira... Wat is er?" vroeg ik geschrokken van haar abnormale gedrag, ze snikte. "G..grote... Broer ik.. Ik" snikte ze niet instaat te praten, "Ik... Mina en... Shiki... ze ze zijn..." Ik keek haar vol ongeloof aan, wat was er met haar aan de hand, ze had me nog nooit grote broer genoemd en laat staan voor mijn neus staan huilen. "Waar zijn ze?!" vroeg ik haastig, ze snikte en wees naar de trap, "B... boven" snikte ze en liet me los, ik spurtte naar boven...
Dit was verschrikkelijk... Shiki zat vastgebonden aan een stoel, ze graaide schuimbekkend naar Mina die vol zat met kleine maar diepe beetjes, het leek wel of ze bezeten werd. "Shiki!!!!" riep ik luid en rende naar haar toe, ik ging voor haar staan en nam haar bij haar schouders. Ik keek in haar gloeiend rode ogen, ze herkende me en hield meteen op, "Meester..." fluisterde met een grauwe stem, een rode traan liep over haar wang. Ik keek haar bezorgd aan, "Shiki O nee... niet jij" zei ik op trieste toon en omhelsde haar stevig, ze was als een dochter voor me, dit mocht niet gebeuren, dit kon niet! De spanning in haar lichaam verdween en ze werd weer rustig, "Het spijt me meester" fluisterde terwijl de tranen geluidloos over haar wangen gleden. "Nee Shiki het is allemaal mijn schuld, het spijt me zo hard!" fluisterde ik in poging tot haar door te dringen maar ze bleef met haar hoofd schudden, ik gaf haar een kusje op haar voorhoofd. Ze liet haar hoofd zakken en sloot haar ogen... Ik keerde me naar Mina. Ze lag bewegingsloos op de grond en staarde naar het plafond. Wat onzeker zette ik een stap naar haar toe, ze gaf geen krimp maar het was wel duidelijk dat ze wakker was. Ik boog me over haar heen, "Mina...?" fluisterde ik vraagend, haar leeg-blauwe ogen keken mijn kant op maar haar gezicht bewoog niet mee. "Grote broer?" vroeg ze voorzichtig alsof ze bang was weer aangevallen te worden, "Ben... jij dat?" Mijn ogen werden triest, ik legde mijn hand op haar wang, "Mina..." Ik kreeg niets anders uit mijn mond dan haar naam, ze begon te huilen en stak haar armen naar me uit. Ze keek me met hoopvolle ogen naar me, haast smekend om mijn omhelzing. Haastig hielp ik haar recht en omhelsde ik haar stevig, haar hoofd bloedde... "Mi... Mina wat is er... gebeurd?" vroeg ik, het branden van mijn keel negerend. (wel... uiteindelijk heeft dat drankje dus niets maar dan ook werkelijk niets geholpen.) Ze kuchte en liet haar lichaam op mij rustten, "... Ik ben... gevallen" zei ze... ze kuchte nog eens, haar armen krulden om mijn nek, "Help me..." smeekte ze fluisterend en sloot haar ogen. Ik hief haar op, keek nog eens naar Shiki en verliet de kamer met een knaagend gevoel in mijn maag...
Ik legde Mina zachtjes op mijn bed, Cira ging naast haar zitten. "Ik weet niet of ze... Misschien moeten we toch de dokter bellen..." zei ik tegen haar, ze knikte zwijgend en wreef over Minas wang. Ik zuchtte en draaide me om, ik kon dit niet meer aan, ik legde mijn voor mijn ogen en sloot ze als een manier om alle beelden weg te toveren, maar ze bleven op mijn netvlies gebrand....
