----------------10 jaar na nacht van de volle maan-------------
Ze keek me angstig aan, haar hartslag ging met ongelofelijke snelheid de hoogte in... "Rustig maar..." suste ik haar en wreef over haar wang.
Ik kende dit meisje niet... zelfs geen klein beetje en dat was beter zo. Het werd toch langzaamaan al de gewoonte om vreemden aan te vallen, dat bespaarde me een hoop pijn... emotioneel dan. Onwillekeurig gingen mijn gedachten naar het verleden, mijn eerste slachtoffers. Ze waren me allemaal vergeten... Zelf Saika en Milla, helemaal weggevaagd. Ik heb zelfs nog geprobeerd maar dat was verloren moeite... het beste wat ik kon doen was helemaal opnieuw beginnen maar daar had ik het fut niet voor. Alhoewel ik Saika wel eens opnieuw heb gezien... een erg ongemakkelijke situatie. Ik glimlachte en nam wie ze ook mocht zijn in mijn armen, ze begon stilletjes te huilen. Het arme kind, waarschijnelijk dacht ze dat ze door een of andere verkrachter werd aangevallen... Op de een of andere manier was die gedachte voor mij een opluchting, niet perse dat ze dacht dat ik zo iemand was maar gewoon het feit dat ze iets ergers verwachtte dan ik werkelijk ging doen maakte me gelukkig. "Shht huil maar niet..." suste ik verder en streek haar sluik haar uit haar ogen, ze was pas veertien... wat was ik slecht. Ze keek me met waterende ogen aan en slikte angstig, mijn ogen kregen een dieprode kleur, "Luister" begon ik ondernemend, "Ik kan je niet beloven je geen pijn te doen maar.... je hoeft niet bang te zijn" mijn ogen keken diep in de hare, ik moest er voor zorgen dat ze niet zou flouwvallen... "Als je je hierna niet goed voeld, depressief bent of in het ergste geval de hoge drang hebt om bloed te drinken... bel me dan op dit nummer, ik zal je helpen ok?" fluisterde ik en schoof subtiel een briefje in haar zak, ze knikte verward. Ik glimlachte, blij dat ze het snapte dat was me dan wat uitleg uitgespaard... "Goed..." begon ik dan weer serieus en boog me langzaam naar haar nek toe, "Dit gaat even pijn doen..."
Ik zuchtte toen ze slap in mijn armen viel en hield ik op met drinken. Na al die jaren kon ik me nog steeds niet inhouden... Ik legde haar zachtjes op de vloer en keek het steegje nog eens rond. Mijn oog viel op de zoveelste WANTED-poster... Evelle Ivel... wat een naam, ik grinnikte. Saika op het slechte pad... wie had dat gedacht? Gelukkig was dit niet bij ideereen het geval, Milla en None waren nu intussen even rijk als hun ouders, Anne en Harry hadden drie wolken van kinderen en genoten net zoals Tibo en Mjueno van hun huwelijk en wel ja... Saika (of beter Evelle) belandde samen met Luna in de cel. Nog steeds grinniktend scheurde ik de poster van de muur, vrienden helpen elkaar nu eenmaal... niet? Mijn lippen aflikkend keek ik naar de poster...
"Meester?" Ik keek op. "Wat is er Shiki?" Ze stond geeuwend aan de ingang van mijn steegje, haar avondeten nog steeds vast... "Ik ben moe" Ik lachte vertederd en liep naar haar toe terwijl ik de poster oprolde... Ik sloeg een snelle blik op haar slachtoffer, "Hmmm goeie vangst" comlimenteerde ik haar werk, "Wil je hem niet meenemen?" Shiki keek me raar aan, haar lange wit-blonde haar bewoog met de wind mee, "Hoe bedoel je?" vroeg ze geirriteerd, ze vond het niet leuk als ik haar andere jongens voorschreef... "Well, hij is toch knap? Echt iets voor jou!" plaagde ik haar verder. Ze bromde geirriteerd en liet haar vangst op de grond vallen, "Ik val niet op jonge mannen..." zei ze pruilend en gloeg haar armen om mijn nek, grinnikend hief ik haar op. "Ben ik niet jong dan?" vroeg ik gespeeld beledigd, ze kon er niet om lachen, "Ik leef alleen voor jou..." haar gefluister bracht een rilling met zich mee die volde op een kus... Ik kuste greetig terug en sprong acrobatisch het dichtsbijzijnde dak op... Ze paste zich behendig aan aan mijn plotse beweging en drukte haar lippen harde tegen de mijne. Ik sprong weer, nog 100m voor we aan ons appartementje kwamen, dat zou maar een klein sprongettje ver zijn... We hielden op met zoenen en ik keek haar in de ogen, "Dat weet ik maar al te goed..." antwoorde ik lieflijk en glimlachte donker... Ik nam de sprong, opende de deur en gooide haar in bed, "Maar nu moet je slapen" fluisterde ik lief en gaf haar een bedtijdzoentje, "...want morgen is het school"
--------------------Laurent en Shiki-------------
Algemane info: In deze extra is Laurent 27 jaar en Shiki... 16. (Ja ja ik weet het ,onverantwoord bla bla bla) Shiki is het enige meisje die hem niet heeft vergeten, de uitzondering dus en is dus zijn hele leven aan zijn zijde gebleven. Elk jaar verhuizen ze weer naar een ander land om te vluchten van herkenning en vergeetelijkheid opzoek naar nieuw 'voedsel'. Momenteel leven ze in de drukke stad New York waar het hun erg bevald... (Veel prooi) Natuurlijk weet niemand van hun vampierenbestaan af en gaan ze dus door het leven als schoolmeisje en normale werknemer, dochter en vader ... ;)
Wel dat was dat.... ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn boek (en natuurlijk ook de extra's) en ik wens jullie nog veel leesplezier en hopelijk tot nog eens ;)
XXX Witequeen
