Nerveus drukte ik op de deurbel, ik stond voor het huis van de zusjes Loizoux, Milla en None. Er deed een bediende open, ze begroette me en nam mijn jas aan. De zusjes Loizoux waren niet van adel zoals ik, maar waren wel heel rijk, hun vader was baas van vele bedrijven over de hele wereld en hun moeder had zelf ook een heel dure kledingzaak waar alle bekendheden naartoe gingen... Met andere woorden hadden ze deze grote villa helemaal voor zich alleen.
De bediende knielde nog een laatste keer voor me en liet me toen achter voor een hele grote deur... Ik ademde in en nam de klink vast. Zodra ik de deur had geopend werd ik omhuld door een sterke rozengeur, ik knipperde met mijn ogen. "Ah... Laurent, kom toch binnen" zei Milla met zachte stem en roerde in haar kopje warme drank. None glimlachte vriendelijk naar me. "Ehm... ok dan..." zei ik wat onwennig en ging tussen hen in zitten, hun blik gaf me een ongemakkelijk gevoel... alsof ik een soort god was of zo... "Neem wat thee" bood None aan, ze had een blauw kleedje met strikjes aan en haar haar had ze een nieuwe look gegeven, een kort kapsel met een pony en aan de twee weerzijdes de normale lengte van haar haar. Ik keek haar bewonderend aan en nam mijn kopje aan. Milla fronste haar wenkbrauwen, ze had een strakker donkerrood kleedje aan en leek het niet leuk te vinden om geen aandacht te krijgen. "Wil je wat van mijn muffins?" vroeg ze aandringerig en schoof er eentje in mijn mond. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen.
Opeens omhelsde ze me alletwee. "Ehm... waarom hebben jullie me uitgenodigd?" vroeg ik onwennig. "We wouden je zien" zei Milla verlangend terwijl ze over mijn wang aaide. "...En je bedanken!" zei None op diezelfde toon, haar handen grepen in mijn T-shirt. Ik viel van mijn stoel, zoveel aandacht kon ik niet aan. De tweeling keek elkaar veelbetekenend aan en zeiden toen in koor: " Elk om de beurt!" Ik snapte er niets meer van, was ik hun speeltje geworden? "Is het goed als ik eerst ga?" vroeg None poeslief aan haar zus toen ze de immense zandloper op de tafel omkeerde. Milla dacht even na en zei toen "oké!" Meteen sprong None op en nam me mee naar haar kamer...
***
Ik werd op een stoel gezet, langzaam nam ik de kamer in me op. Ze was gevuld met tientallen marionetten, hun ogen staarde me nieuwsgierig aan. "Welkom in mijn kamer!!!" zei None opgewekt, "wat vind je ervan?" Ik keek naar haar bed. "Wel je bed is tenminste vrij van de poppen.." zei ik verveeld. "wel... het is mijn hobby" legde ze uit. "Wat? Verzamelen?" vroeg ik. "Nee... maken" verduidelijkte ze geergerd. Mijn mond viel open, had ze deze poppen zelf uit houd gesneden?! " Je bent een proffesional!!!" riep ik bewonderend. ze lachte verlegen maar kreeg dan weer en serieuze blik, ze ging op haar bed zitten en klopte op de plaats naast haar. Aarzelend stond ik recht en liep ik naar het bed. "Kom nou... ik bijt niet" drong ze knipogend aan en trok aan mijn arm. Ik struikelde en viel. Onze gezichten waren nog geen twee centimeter van elkaar verwijderd. Ik werd rood en probeerde weer recht te komen maar ze trok me terug. "Bedankt... voor wat je voor me hebt gedaan..." stamelde ze stilletjes, "ik..." ze sloeg haar armen om mijn nek en trok me naar haar toe... "Tijd. Is. Op!" zei Milla kwaad en rukte me van haar zus weg...
***
Milla liet me eindelijk los, ik hijgde van het lopen. "Ik vermoord haar" mompelde ze kwaad. Ze deed haar kamerdeur open... Ik zag een heleboel rood en zwart, haar kamer was gevuld met posters van beroemde rockbands en er stond een gitaar naast haar bureau. Ik knikte goedkeurend, "geen poppen" mompelde ik. Ze lachte en liep naar me toe, ze nam mijn hand vast en legde die op haar wang. Weer werd ik rood, wat was er toch mis met de Loizoux?! Ik liep achteruit tot aan haar kleerkast, ze volgde me. Ik stamelde "Milla... ik denk niet.." Ze kuste me (op zijn frans). Ik verstijfde, het zweet brak me uit. Milla greep in mijn haar, ik duwde haar weg. "wat?" zuchtte ze, "wil je me niet?" ze had me nog steeds vast. Ik wurmde me uit haar armen. "Milla... je... je bent echt... een leuk meisje maar..." legde ik zwaar ademend uit, "ik denk niet dat..." Haar blik was verscheurend, alsof ze huilde zonder tranen, ik kon geen woord meer uitbrengen. "Bon..." zei ze een poosje later, " ik wacht wel..." ze gaf me nog een klein kusje en nam me toen mee terug naar de woonkamer...
