"Dus... die bruiloft van jou..." begon ik de volgende ochtend bij het ondbijt tegen Anne, "wanneer is die eigenlijk en... was die Engelse kerel van gisteren...?" Ze zat rechtover mij aan de gebruikelijke keukentafel, haar lange roste krullen krulden wild om haar gezicht, ze slikte haar hapje boterham in en gaf antwoord, "Ja! Hij heet trouwens Harry, zoals ik al eens eerder had gezegd en de huwelijksseremonie is al over minder dan een maand..." Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op, Cira keek haar nicht ongelovig aan. Anne lachte, "Weet je Laurent... hij vind de nieuwe mij leuk..." ze gaf me een knipoog... het was duidelijk dat dit een soort subtiele 'dankje' was voor mijn nogal rare aanval op een van haar vingers. "Leuk..." merkte ik op en nam nog rustig een slok van mijn Earl grey thee...
"O!" riep Anne alsof er haar net iets te binnen schoot, "ik zou je nog om een gunst willen vragen..." ze keek me aan, Cira streelde verveeld haar kat. "Wat is het?" vroeg ik nieuwsgierig. "Wel..." ze keek onzeker naar beneden..., "Ik heb nog geen getuige... en er is verder niemand die ik kan vragen..." Ik boog me voorover, "En?" drong ik aan. "Ik vroeg me gewoon af of jij mijn... getuige wil zijn..." hoopvol keek ze op, ik zuchtte en leunde achterover..., "Goed, ik zal het doen..." zei ik tenslotte, opgelucht liet Anne haar schouders zakken, haar groene ogen lichtten op van vreugde, Cira, die het hele gesprek had zitten zwijgen deed nu eidelijk haar mond een open, "... ben ik dan een bruidsmeisje?" Verwonderd keek ik haar aan, normaal gezien interesseerde zoiets als een bruiloft haar geen zak, waar kwam haar enthousiasme nu toch opeens vandaan?! "wel... iedereen die wilt mag een bruidsmeisje zijn dus.. ja" bevestigde Anne vriendelijk naar Cira toe... Cira glimlachte donker, (wel eigenlijk was alles wat ze deed donker... meer valt er niet te verwachten van een Gothic...) stond op en zei, "Ik zal er over na denken..." en ging samen met haar kat en popje naar haar kamer toe....
Uitgeput liet ik mijn hoofd op mijn bureau vallen, eindelijk was mijn vakantie-huiswerk af. Nog steeds met mijnhoofd op de tafel keek ik mijn kamer rond... Mijn blik stopte bij de tekening... Het eerste portret van mijn vampier-achtige zelf, hoe kwam ze erop? Ze had me in een soort manga-stijl getekend, met in mijn ene hand een schaar en in de andere een slinger met allemaal vormen die me aan vrouwelijke popjes deden denken... Op deze tekening had ik felrode ogen en vampierentanden... Zou ik er echt zo uitzien voor mijn slachtoffers? Vergeet het... ik had geen zin om me daar over druk te maken.... Zuchttend sloot ik mijn ogen, mijn hoofd werd leeg en ik viel in een diepe slaap....
Ze had zachtrode ogen en een spierwitte huid... haar witte haren waperde in de winterbries... het witte kleedje dat ze aanhad was doordrenkt met bloed, ze huilde. Bezorgd kwam ik dichterbij, wat was er met haar gebeurd? Abrupt bleef ik staan, er was iemand anders in beeld gekomen... Hij had felrode ogen en warrig zwart haar en bovenal had hij ook nog eens hetzelfde gezicht als mij... Mijn mond viel open. De andere Laurent nam het meisje op, haar kleine armpjes krulden zich om zijn nek ... ze keek naar me... Haar rode irissen waren nu even fel als die van de andere ik, ze keken me met duivelse lach aan, ik was hun volgende slachtoffer....
Geschokken veerde ik recht, het was middernacht... Ik hijgde, wat een enge droom... Ik had het meisje herkent, ze was mijn tweede slachtoffer geweest... 5 jaar en helemaal alleen in de sneeuw... Niemand die lette op haar... niemand, ze was helemaal alleen geweest. Ik huiverde toen ik mezelf weer voor me zag staan... Het was zo'n angstanjagend gezicht geweest... Ik schudde mijn hoofd en keek toen nog eens naar mijn wekker... als ik nu niet sliep zo ik morgen niet uit mijn bed kunnen komen... Ik stond op en lslenterde naar mijn bed... meteen viel ik in slaap toen ik mijn hoofd het kussen raakte, dit keer zou het een droomloze worden....
