Szary mundur, szare oczy 2

Wypłata

***PERSPEKTYWA ALICJI***

Spacer zajął nam jakieś półtorej godziny. Po drodze wstąpiliśmy do lodziarni. Gdyby nie Leon, pewnie nigdy nie dowiedziałabym się, że połączenie sorbetu porzeczkowego i lodów o smaku słonego karmelu jest takie dobre. Od tamtych wakacji, gdy właśnie pierwszy raz spróbowałam tego połączenia, nie kupuję niczego innego.

Pożegnałam się z chłopakiem i wróciłam do domu.
- Ooo, wróciłaś już? - zdziwiła się moja mama. - Świetnie, mam dla ciebie bojowe zadanie.
- A przypadkiem to nie tata jest od dawania bojowych zadań?
- Mama ma upoważnienie! - zawołał tata z kuchni.
- Zajmij się, proszę, Dominikiem. Muszę poodkurzać. Chyba, że ty chcesz to zrobić...
- Yyy... - zawahałam się. - Nieee, wolę pierwszą opcję.

Stawiające pierwsze kroki dziecko w domu jest doskonałą motywacją do sprzątania wszystkiego, co niepotrzebne, małe i przede wszystkim niebezpieczne. Każdy pokój był idealnie wysprzątany, a drobne przedmioty fantastycznie ukryte. Po chwili mój brat zauważył, że mama oddaliła się w bliżej nieznane mu miejsce.
- Mama...
- Mama za chwilę przyjdzie - odpowiedziałam. - Pobawimy się razem.

Wyciągnęłam z kartonu jego ulubione klocki. Dominik na początku nie wydawał się nimi zainteresowany. Zaczęłam sama łączyć je w wyższe wieże. Jakaż radość malowała się na buzi mojego brata, gdy zauważył, że ręką można strącić klocki i wtedy spadają z wielkim hukiem.

- Teraz wiesz, jak się czułem, gdy ty rozwalałaś mi budowle - ni stąd, ni zowąd pojawił się Kamil.
- Ja tam się świetnie bawię - odparłam. - Domiś też, tak?
Maluch układał już klocki obok siebie. Nagle wskazał na Kamila.
- Ja też mam się z wami bawić? - zapytał. - Dobra.

Nawet nie spodziewałam się, że rodzinne układanie klocków może nie być nudne. I wcale nie miało znaczenia to, że ja i Kamil niedawno skończyliśmy odpowiednio 16 i 19 lat. Wiek nie ma znaczenia, prawda?
- Ej, co fotografujesz, hm? - oburzył się Kamil.
- Na pamiątkę - wyjaśnił tata. - Nieczęsto was można zaobserwować na dywanie, tym bardziej w towarzystwie klocków.

Chwilę później tata zabrał Dominika do kąpieli. Pozbierałam klocki z dywanu. Przypomniałam sobie, co jeszcze powinnam dokupić przed obozem. Na tablicy suchościeralnej dopisałam kolejną pozycję.
- Ciekawe, skąd wezmę na to kasę... - szepnęłam do siebie. - Może wypłata ze stypendium zdąży przyjść...

Powoli odkładałam rzeczy do zabrania. Na szczęście nie potrzebowałam tylu rzeczy, co przed rokiem. Do tego doświadczenie organizacyjne - co "może" się przydać, ale niekoniecznie - nie trafia do plecaka. Sytuacje awaryjne zdarzają się raz na milion, ale można je wtedy rozwiązać tym "milionem" na koncie. Pod warunkiem, jak już wspominałam, że przyjdzie wypłata.