Πρωταθλητές στην Αμαρτία

Δ' Μέρος - Κεφάλαιο (94) : Οι Παλιές Συνήθειες

Δύο μέρες αργότερα η κηδεία του Κώστα τελέστηκε σε βαρύ κλίμα. Τα γκρίζα σύννεφα κρέμονταν χαμηλά στον ουρανό, λες και οι ίδιοι οι ουρανοί έκλαιγαν για μια ζωή που χάθηκε πολύ σύντομα. Το μικρό παρεκκλήσι ήταν κατάμεστο από πενθούντες, οικογένεια, φίλους και γνωστούς. Όλοι ενωμένοι στη θλίψη τους.

Μια συμφωνία από λυγμούς κυμάτιζε στον αέρα, πιστά συνοδευόμενη από την ψαλτική φωνή του ιερέα.

Στάθηκα εκεί, ένας απλός παρατηρητής, αλλά η καρδιά μου πονούσε για όσους τον αγαπούσαν.

Κοίταξα προς τους γονείς του. Η μητέρα του είχε καταρρεύσει στα χέρια του άνδρα της, ρωτώντας τον Θεό τον λόγο που της άρπαξε το αγόρι της τόσο σύντομα.

Αυτό δεν ήταν θεϊκό σχέδιο, συλλογίστηκα. Αλλά ανθρώπινο σφάλμα. Ένα ατιμώρητο ανθρώπινο σφάλμα. Η αστυνομία δεν κατάφερε να συλλάβει κανέναν προς το παρόν.

Ο Τεό στάθηκε δίπλα μου, προσομοιάζοντας την όψη λευκού φαντάσματος. Το πρόσωπο του ήταν χλωμό, η ματιά του κούφια κι απόμακρη, σαν να είχε δει πολλά από τη βαρβαρότητα τούτου του κόσμου.

Και εν μέρει αυτό ίσχυε.

Η εικόνα της Αμελί δεν διέφερε ιδιαίτερα, με μόνη διαφορά τα ασυγκράτητα δάκρυα που έβρεχαν κατά χειμάρρους τα μάγουλα της. Πέραν από την θλίψη της απώλειας, υποπτευόμουν ότι αισθανόταν κι ενοχές. Το λιγνό της κορμί έτρεμε βίαια καθώς έκλαιγε.

Έπιασα την καρδιά μου πάνω από το στήθος. Έριξα μια ματιά στον Τέο θέλοντας απελπισμένα να απλώσω το χέρι και να κρατήσω το δικό του. Το ήξερα ότι η τελευταία μας συνάντηση τελείωσε άσχημα, ανταλλάξαμε λόγια θυμωμένα και τοίχοι υψώθηκαν σε μια στιγμή. Αλλά αυτό δεν αφορούσε εμάς.

Επρόκειτο για τον Κώστα. Και η απουσία του Κώστα χάραξε ένα χάσμα πόνου που ανησυχούσα ότι μόνο θα διευρυνόταν αν αφεθεί αδιάφορο.

Έκανα ένα βήμα μπροστά.

Ο Τέο κοιτούσε ευθεία με την έκφραση του απόκοσμα κενή. Πέρασα το χέρι μου στο δικό του και το έσφιξα αβέβαιη για το ποια μπορούσε να είναι η αντίδραση του. Θα προτιμούσα χίλιες φορές να το είχε τραβήξει, αυτό θα σήμαινε ότι εξέφραζε οργή, είτε θυμό. Ότι έτρεφε κάποιο συναίσθημα απέναντι μου. Αντί αυτού το χέρι του παρέμεινε άνευρο και κλεισμένο στην λαβή μου.

«Τέο», ψιθύρισα, πλησιάζοντας πιο κοντά, ελπίζοντας ότι η παρουσία μου θα μπορούσε να του προσφέρει κάποιου είδους παρηγοριά.