Πρωταθλητές στην Αμαρτία

Δ' Μέρος - Κεφάλαιο (98) : Δύο Όψεις του ίδιου Νομίσματος

Θα του μιλούσα, αλήθεια σκόπευα να το κάνω, αλλά πώς να τα κατάφερνα αφού εισέβαλε στο σπίτι δείχνοντας τόσο αθεράπευτα γοητευτικός κοιτώντας με ένα βλέμμα όλο λάγνη επιθυμία.

Βάδισε γοργά στο μέρος μου και προτού προλάβω να επεξεργαστώ τι ακριβώς συνέβαινε ο Θέμης βρισκόταν παντού επάνω μου. Τα χείλη του συγκρούστηκαν με τα δικά μου με μια αγριότητα που μου έκοψε την ανάσα, ενώ τα χέρια του με γράπωσαν από τη μέση αρχικά γλιστρώντας αργά προς τα πάνω. Με τράβηξε κοντά του σαν να φοβόταν ότι θα εξαφανιζόμουν αν κόπαζε έστω για ένα δευτερόλεπτο.

«Θέμη», πρόφερα λαχανιασμένα το όνομα του ανάμεσα στα φιλιά προσπαθώντας να τον απωθήσω τόσο ώστε να μπορέσει να αρθρώσει κατανοητές λέξεις. «Περίμενε λίγο. Πρέπει να μιλήσουμε...», ένας αρχέγονος ήχος σαν γρύλισμα δραπέτευσε από το απαιτητικό του στόμα που δεν αποχωριζόταν στιγμή το δικό μου.

Τα δάχτυλα του σκάψανε τους γοφούς μου κι όπως αιωρήθηκα στα χέρια του λίγα δεύτερα κόντεψα να τον παρασύρω, έχασε μερικώς την ισορροπία του παραπατώντας προς τα εμπρός δυο τρία βήματα. Ευτυχώς πρόλαβε να τεντώσει το χέρι στο έπιπλο του μπουφέ συγκρατώντας και τους δυο μας όρθιους.

Για μια στιγμή μου πέρασε από το μυαλό η σκέψη πως μπορεί να το είχε σκοπό να με πάρει στα πατώματα έτσι ασυγκράτητος που φερόταν.

«Αργότερα», μουρμούρισε στα χείλη μου επάνω με τη φωνή του βαριά από την επιθυμία και ένιωσα την σκληρότητα του ενάντια στην κοιλιά μου απαιτητική και επείγουσα.

Προσπάθησα ξανά να διαμαρτυρηθώ αλλά το στόμα του βρέθηκε στον λαιμό μου. Τσιμπούσε και ρουφούσε, αναγκάζοντας με να γκρινιάξω, ενώ κάθε υπαρκτός πόρος του κορμιού μου είχε ανατριχιάσει.

«Μα...», κλαψούρισα και σύρισε να σωπάσω καθώς τα χέρια του ολίσθησαν κάτω από την μπλούζα μου και οι τραχιές του παλάμες βόσκησαν το δέρμα μου, αναφλέγοντας σπίθες ευχαρίστησης που εκτοξεύτηκαν απευθείας στον πυρήνα μου.

Έσπρωξε το ύφασμα προς τα πάνω εκθέτοντας το σουτιέν μου και ψηλάφισε με τα δόντια το στήθος που ευθύς ανταποκρίθηκε ζαρώνοντας τις θηλές μου.

«Θέμη», αναστέναξα το όνομα του, ωθούμενη ενστικτωδώς στο μέρος του, αναζητώντας περισσότερη από την επαφή του.

Αγνόησε τις εκκλήσεις μου κι έχοντας κατεβάσει το σουτιέν μου, του οποίου οι τιράντες κοσμούσαν ακατάστατες το μπράτσο μου, εστίασε εξ ολοκλήρου στις θηλές μου που είχαμε σκληρύνει σε σφιχτές κορυφές.