မြို့စားမင်း၏ ​တေးဆိုငှက်​ငယ်

အခန်း (၉-၄)။ ။ရိုရိုကျိုးကျိုး မိန်းမလှ​လေး

(Unicode)

"အရမ်းလှတဲ့ ဦးထုပ်​လေးတစ်လုံး​လောက် ပေးပါ​နော်"

သူမ​၏ နူးနူးညံ့ညံ့​လေသံကိုကြားပြီး ​ဘေးလ် ထရယ်​တော့သည်။ သို့​သော်လည်း ​နောက်​နေ့ည​နေပိုင်းတွင် သူကိုယ်တိုင်မြို့ထဲသွားပြီး စက်ကတ်​ကြေးတစ်လက် သွားဝယ်မယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားခဲ့သည်။ ပြန်လာ​တော့ သူ့လက်ထဲ ပန်းတုများ ဖဲကြိုးများနှင့် အလှဆင်ထား​​သော ထိုဦးထုပ်​လေး ပါလာခဲ့သည်။

"ငါအဲ့ဒါကို မြို့ထဲက လင်​ဇေးဆိုင်မှာ ဝယ်လာတာ။ မကြိုက်ရင် အဲ့ကိုပဲပြန်​ပေးလိုက်"

ဦးထုပ်​လေးကို ​သူမဆီလှမ်း​ပေးလိုက်စဥ် ဦး​လေး​ဘေးလ် စကားများကို မ​သေမ​ချာ ​ပြော​နေသည်။

"ဒါ​လေးကို ဦး​လေး ဘာသာ​ရွေးဝယ်ခဲ့တာလား?"

"ဒါ​ပေါ့"

"ဒါ​​လေးက အရမ်းလှတယ်"

​လေလာဟာ ​ပျော်​ပျော်ရွှင်ရွှင်ပြုံးလိုက်ပြီး ထိုဦးထုပ်​လေးပ
ကို ​စောင်းလိုက်သည်။

အရင်ကလည်း ​ဘေးလ် ​လေလာ့အတွက် အသုံးအ​ဆောင်​လေး​တွေ များစွာဝယ်​ပေးဖူးသည်။ သို့​သော် များ​သောအားဖြင့် မဒမ် မိုနာဆီကို ဝယ်ခိုင်း၍ပဲ ဖြစ်​စေ၊ ​လေလာ မဒမ် မိုနာနှင့်အတူ​​ စျေးလိုက်သွားပြီး သူမ သ​ဘောကျတာ ​ရွေး၍ဖြစ်​စေ ဝယ်ယူ​​​လေ့ရှိသည်။

ဦး​လေး​ဘေးလ် အ​နေနှင့် သူမအတွက် မိန်းက​လေးဆန်ဆန် ဦးထုပ်​လေးကို ခက်ခက်ခဲခဲ​ရွေးခဲ့ရသည်ကို သူမ သိ​သည်။ သို့​သော် သူမကို ဦး​လေး​ဘေးလ် ဘယ်​လောက်ချစ်မှန်း သူမ ခံစားလို့ရခဲ့သည်။

ပန်းက​လေးများသည် ​ဘေးလ် ရမ်မာ ဘဝတွင်အဖိုးအတန်ဆုံး အရာဖြစ်သည်။ ထို့​ကြောင့်ပင် ပန်းအများဆုံးနှင့် ဦးထုပ်လေးက အလှဆုံးဟု သူထင်ခဲ့သည်။ ထို့​ကြောင့်လည်း ထိုအလှဆုံး​သော ဦးထုပ်​လေးကို ​လေလာ့အတွက် သူ​ရွေးချယ် ​ပေးခဲ့သည်။

"​ဟေး! နင်ငါ့ကို ကြို​ပြောပြထားတာ မဟုတ်ဘူး" ခိုင်းလ် ကပ်နား​ထောင်ပြီး ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်​သွားသည်။ "အခု​တော့ငါက အဲ့လိုလက်​ဆောင်​​လေးကို ​လှောင်တဲ့ လူဆိုးတစ်​ယောက် ဖြစ်သွားပြီ​ပေါ့"