မြို့စားမင်း၏ ​တေးဆိုငှက်​ငယ်

အခန်း (၁၀-၁)။ ။မင်းကို ​​​တောင်းဆို​နေတယ်လို့ ထင်​နေတာလား

(Unicode)

"မစ္စတာရမ်မာ ရှိလား?"

​မြို့စား​မင်းက ​လေလာ့ကို ​မေးလိုက်သည်။

"ဦး​လေးက မြို့ထဲခဏဆင်းသွားပါတယ်​။ ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ ရှင့်?"

​လေလာ သူမပါးစပ်တစ်ဝိုက်ရှိ ဘီစကစ်အမှုန်များကို လက်ဖြင့်ဖယ်လိုက်ပြီး မြန်မြန်​ဖြေလိုက်သည်။

မြို့စား​မင်းလည်း ​လေလာ့ကို ​ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ခိုင်းလ်ဘက် ကြည့်လိုက်သည်။

ခိုင်းလ်နှင့်သူ မျက်လုံးချင်းဆုံပြီးသည့်​နောက်  မတ်သီးယက်စ် ယဥ်​ကျေးစွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ ထိုအခါ ခိုင်းလ်၏ ​ကျောရိုးတစ်​လျှောက် ခံစား​နေရ​သော တင်းမာမှုများလည်း ​​လျော့ကျသွား​လေ​တော့သည်။

သူ့အဘွားဖြစ်သူ၏ ကျန်းမာ​ရေးကို ဂရုစိုက်ကြည့်ရှု​ပေး​နေ​​သော ခိုင်းလ်​၏ အ​ဖေကို ​ကျေးဇူးတင်မိ​ကြောင်း ​ပြောဆိုပြီးသည့်​နောက် မြို့စားမင်းသည် ​လေလာ့ကို တဖန် ပြန်ကြည့်​လိုက်သည်။

"မစ္စ ​လီ​​ဝေလ်လင်က မစ္စတာရမ်မာအစား နှင်းဆီပန်း​တွေကို ယူခဲ့​ပေးလို့လည်း ဖြစ်တယ်မလား?"

သူ နူးညံစွာ​ပြောလိုက်​သော်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်း​ပေါ်မှ အပြုံးတစ်စုံဟာ​​တော့ ကွယ်​ပျောက်သွားခဲ့ပြီ။

"နှင်းဆီပန်း? မြို့စားမင်း​ ပြောတာက ပန်းခြံထဲက နှင်းဆီပန်း​လေး​တွေ လားရှင့်?"

"နည်းနည်းပါးပါး သင့်​တော်သ​လောက် ဖြတ်ခဲ့ပြီး ငါ့စာကြည့်ခန်းထဲ ယူခဲ့လိုက်"

​လေလာ့ဆီက အ​ဖြေကိုပင်မ​စောင့်၊ မြို့စားမင်းလည်း သူတို့ကို တချက် နှုတ်ဆက်​​ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ထို​နေရာမှ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။

​လေလာဟာ ကူရာမဲ့စွာ မျက်​မှောင်ကြုံ့ရင်း ဘီစကစ်မုန့်များနှင့် ​ပေကြံ​နေ​သော သူမ၏ အင်္ကျီနှင့် စကပ်များကို ပြန်ကြည့်​နေခဲ့မိသည်။

မုန့်မှုန်များကို သူမ ဖယ်ပစ်လိုက်လို့ရ​သော်လည်း သူမ၏ စိတ်ထဲဖြစ်​နေ​သော အရှက်တရားကို ​​လေလာ ​ဖျောက်ဖျက်ပစ်လို့ မရခဲ့။ ထိုအချိန် သူမ ပါးစပ်ကို ထပ်ခါထပ်ခါ သုတ်​နေသည်ကို ​ဘေးကကြည့်ရင်း ရယ်​နေနိုင်သူက​တော့ ခိုင်းလ် တစ်​ယောက်ထဲပင်။