မြို့စားမင်း၏ ​တေးဆိုငှက်​ငယ်

အခန်း (၁၀-၂)။ ။မင်းကို ​​​တောင်းဆို​နေတယ်လို့ ထင်​နေတာလား

(Unicode)

"ပြန်လုပ်အုံး"

တိတ်ဆိတ်​နေရာမှ မတ်သီးယက်စ် ​​ထပြောလိုက်သည်။

မျက်လုံး ​ပေကလပ် ​ပေကလပ် တစ်ချက်နှစ်ချက်လုပ်ပြီး​​​​နောက် မတ်သီးယက်စ် သူမကို​ပြော​နေမှန်း သတိရသွားသည်။

​လေလာ မတ်သီးယက်စ်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ချိန် သူမအဆုတ်ထဲ​​လေများ တိုးဝင်၍မရ​​တော့သလို အသက်ရှူရ ခက်သွားသည်။

ထိုအချိန် မတ်သီးယက်စ်က ပြတင်း​ပေါက်နားရှိ ဆိုဖာခုံတန်းရှည်​တွင် အိမ်​တော်ထိန်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်​နေသည်။ ခုံ​ပေါ်တွင် ​တောင်လိုပုံ​နေ​သော စာရွက်စာတမ်းကိစ္စများနှင့် သူအလုပ်ရှုပ်​နေသည်။

"​အ​ရောင်​ တောက်​​တောက်​တွေ မလိုချင်ဘူး"

မတ်သီးယက်စ် သူ့လက်ထဲက စာရွက်စာတမ်းကို ဖတ်ရင်း ​ပြောလိုက်သည်။

"ထပ်ပြင်အုံး"

​လေလာ့ကို ကြည့်လိုက်ချိန် သူရယ်​ချင်စရာ နူးညံ့ညံ့အပြုံး​​လေး ပြုံးလိုက်သည်။

​လေလာက​တော့ လက်ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဆုပ်ထားပြီး သူမ ရင်ထဲကမ​​ကျေနပ်မှုများကို မြိုသိပ်​နေသည်။ "အဆင့်​ပြေသလို သင့်​တော်သလို" ဖြတ်ခဲ့ဖို့ သူအမိန့်​ပေးလိုက်​သော နှင်းဆီပန်းများက ပြဿနာ၏ အဓိက​သော့ချက် ဖြစ်​နေသည်။

​လေလာ ပန်းများကို ပြန်စီ​နေချိန် မတ်သီးယက်စ်၏ မျက်လုံးများ​သေသ​ယောင်​ယောင် ပြန်ဖြစ်သွားခဲ့သည်။

ထိုအချိန် အိမ်​​တော်ထိန်း ဟက်စန်က​တော့ အ​​ရေးကိစ္စများကို ​​သေချာရှင်းပြ​နေပြီး မတ်သီးယက်စ်က လုပ်ရမည့် အချက်များကို ပြန်​ဖြေ​နေသည်။

စိတ်ရှုပ်​နေ​သော ထို အလုပ်သမား မိန်းက​လေး၏ ဖြစ်တည်မှုမှာ ထိုအခန်းထဲ ရှိ​မနေခဲ့ သလိုပင်။

'ဦး​လေး ​ဘေးလ် အတွက်'

ထို စကားလုံးများကို ​စိတ်ထဲ​ရေရွတ်လိုက်ရင်း ​​လေလာ မြစ်ကမ်းနားတွင်ရှိ​သာ ထိုစာကြည့်ခန်းမှ ထွက်လာပြီး ပန်းခြံဘက်သို့ ဦးတည်​လျှောက်သွားသည်။