Çizdiğim ilk resim yetimhanemizin bahçesinde dalgalanan bayrağımdı. Çocukların ilk resimleri genelde küçük bir ev, bahçe, salıncak ve ailesinin olduğu resimler olurdu. Çünkü güvende hissettiği ilk yer ailesiydi. Çok sonra öğrenirdi vatanını bayrağın...
Herşey güzel giderken yoluna engeller koyacaklar. Engeller gittikçe büyüyecek dağ gibi olacak. Zirvesi bulutlara dost olan dağlar çıkacak karşına. Hadi bunu da geç geçebilirsen diyecekler. Pes etmen için elinden gelen herşeyi yapacaklar.
Sen onlara inat yolundan dönme. Belki dağın zirvesine ulaşıp dağı aşmaya gücün yetmez. Olsun sende başka yollar dene, atalarımız gibi yap mesela.
Tarih:28.05.2024 Abimin hastaneden taburcu olmasının üzerinden 3 ay geçmişti. Bahardan yaza geçtiğimiz bu aylarda hava kadar hayatım da güzeldi.
Abim vurulduğundan beri haftasonları babamlarda kalıyordum. Bugün pazardı ve akşama tim burada toplanacaktı.
Sabah sporunu yapmak için bahçeye çıkıp ısınma hareketleri yaptım. Kısa bir koşudan sonra şınav çekmeye başlamıştım ki elinde hortumla söylene söylene çiçekleri sulayan abimi gördüm.
"O abi sen böyle işler yapar mıydın?" "Bizim bahçıvan izinliymiş babam da bana kitledi sulama işini." Güldüğümde bana sabır dilercesine baktı ve işine döndü.
"Abi yanlış yapıyorsun, çok beceriksizsin." Aslında gayet güzel suluyordu ama canım onunla uğraşmak istemişti. "Öyle mi küçük kardeşim?" "Evet hiç yakışmamış eline." "Sen görürsün şimdi."
Aniden hortumu bana çevirip su fışkırttığında çığlık attım. "Abi napıyosun ya." "Hiç beceremiyorum demek." Elindeki hortumla üzerime yürüdüğünde bende kaçmaya başladım. "Kaçma Güneş." "Oldu başka bir emrin abicim."
Küçük çocuklar gibi beni kovalamaya başladığında bir yandan gülüyor bir yandan da hortumu almanın yollarını arıyordum.
"Ne oluyor burda?" Babam ve Aliye teyze yanımıza geldiğinde koşarak babamın arkasına sığındım. "Baba koru beni!" Herkes donup kaldı. Ben ne olduğunu anlamasamda abim şok olmuştu,babamın sırtı dönük olduğu için yüz ifadesini göremesem de sanırım o da şaşkındı.
"Baba dedi." fısıltı gibi çıkan sesini duyduğumda aklıma dank etti. Ben az önce baba demiştim değil mi? Öyle birden ağzımdan çıkmıştı.
Babam yüzünü bana dönüp sıkıca sarıldı. Aliye teyze de ağlamaya başlamıştı. "Ben aylardır bunu bekliyordum kızım. Bana baba demeni bekliyordum." "Ben..." "Dünyanın en mutlu insanı yaptın beni kızım. Ah ne çok isterdim şu bahçede büyümeni ; gençliğini, mezun olduğunu görmeyi." sesinden hüzün akıyordu, pişman olduğu her halinden belliydi. "Olsun be baba bu halimize de şükürler olsun."
Babam kollarını açtığında Aliye teyze ve abim de bize katıldı. İlk defa dördümüz sarılmıştık. "Ailem, canlarım benim."
Kahvaltı ettikten sonra babam ve abim eksikleri almak için dışarı çıktı. Biz de mezeleri ve salataları yapmaya koyulduk.
İşler bittiğinde çoktan ikindi olmuştu. Kalabalık olacağımız için herşeyden bol bol yapmıştık haliyle hazırlamak da uzun sürmüştü. Hazırlanmak için odalara dağıldığımızda duş aldım ve kıyafet seçtim. Rahat olabikmek adına pantolon ve uzun kollu siyah bir crop seçmiştim. Giyinip saçlarımı at kuyruğu yaptım. Sade bir makyajın ardından beyaz spor ayakkabılarımı da giyip aşağı indim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
