Ang Junjun Ko | BL [✔️ COMPLETED]

Chapter 25

─── ･ ｡ﾟ☆: *.☽ .* :☆ﾟ. ───

Ding.

Kasabay ng pagtunog ng elevator ang siyang pagbukas ng pinto nito.

Dumilat si Kyle at naramdaman ang ilang bakas ng luha sa mata. Pakiramdam niya ay napakatagal niyang nawala pero ang totoo ay isang kisapmata lamang ito sa kasalukuyang oras. Napatingin siya sa gilid niya at halos malaglag ang puso nang makita na wala si Ezekiel sa tabi niya.

Agad siyang lumabas ng elevator na ngayon ay nasa 10th floor na. Ganoon pa rin ang itsura nito kagaya ng naaalala niya sa ilang beses na pagpunta niya rito dati. Pero ngayon, bawat paghakbang na gawin niya ay tila napakabigat, kagaya ng nararamdaman niya sa puso niya.

Nakasalubong niya ang isang empleyado at tinuro sa kanya ang waiting area kung saan siya pwedeng maghintay habang nasa meeting pa ang direktor.

"Dito rin siya naghintay." ang bulong niya sa sarili at hindi niya namalayan na kinukutkot na niya ang kuko niya.

Nakita ni Kyle ang mga alaala ni Ezekiel sa lugar na ito. Nanginginig pa siya hanggang ngayon sa galit dahil sa mga nasaksihan niya. Wala siyang nagawa. Kahit anong pagsisisigaw ang ginawa niya habang pinapanood kung paano bugbugin ng direktor si Ezekiel, wala siyang nagawa. Hindi niya ito natulungan.

Kasabay ng unti-unting pagtigil ng hininga ni Ezekiel ay ang pagtulo ng mga luha ni Kyle habang nakikita ang kinahantungan ng taong gusto niya. Maaaring nasaksihan niya ang mga pangyayari, pero kahit kailan ay hindi niya mararamdaman ang sakit na naramdaman ni Ezekiel noon. Hindi lang ang pisikal na sakit, pero pati na rin ang emosyonal na pagdudusa nito sa kamay ng magulang, sa pagkakalayo sa kasintahan, at ang tila pagtalikod sa kanya ng mundo.

Hindi niya kaya ang halo-halong nararamdaman kaya nagmadali siyang tumakbo sa pinakamalapit na washroom. Isinuka nito ang mga kinain na parang binabaliktad ang kanyang sikmura.

Nakita niya kung paano pinatay si Ezekiel.

At siya ang nagdala sa kanya sa lugar na 'to.

Halos hindi makahinga ang binata sa tuwing naaalala niya ang katotohanang ito. Sinubukan niyang pakalmahin ang sarili. Kung nandito lamang siya...

"Ezekiel... nandito ka ba?" ang pagtawag niya pero tila siya lang ang nakakarinig ng mga iyon. "Kailangan kita..."

Wala na siyang pakealam kung may ibang tao sa washroom, pero ngayon ay sa kabutihang palad, walang ibang gumagamit. Sumalampak siya sa sahig at hinayaang tumulo ang mga luha mula sa mga mata niya.

"Patawad, wala akong nagawa..." nanginginig ang boses nito habang patuloy na tumatangis.

Naramdaman niya ang pagyakap sa kanya ng isang malamig na katawan. Alam na alam niya kung sino iyon. Iyon ang katawan na hinahanap-hanap niya. Ito ang katawang gusto niyang ingatan at ilayo sa kapahamakan.

"What are you saying sorry for? Wala kang kasalanan. Kahit kailan ay hindi mo 'yon kasalanan." Inalo ni Ezekiel ang ulo ng binata na nakasiksik sa dibdib nito. Kumukurot ang dibdib niya sa nakikitang pagluha ni Kyle at hindi nito alam kung bakit niya sinisisi ang sarili.

"Ako ang naghatid sa'yo dito. Kung sana hindi kita tinulungan—"

"Shhh... come on," mahinang tumawa ang multo. "Don't blame yourself. If you didn't help me, I'm sure someone would. I'd still be here in one way or another."