"පරිසරයෙ නිස්කලංක බව මගෙ හිතටත් දැනෙනවා අයියෙ"
පිනිබිංදු වැටිලා තියෙන තණතිල්ලෙ ලී අත් වාරුව තිය තිය නිරුවත් දෙපයෙන් ඇවිදින ගමන් උන්න මෙවිභූ මයෙ පැත්තට හැරුනෙ ඇස්වල ලා කදුළු පටලයක් බැඳගෙන.
"ගේ අස්සෙම හිර වෙලා ඉඳලා මයෙ ඔලුව ඇතුළත් හිර වෙලා තිවුනෙ.මගෙ හිතට ඩිංගක් හරි සහනයක් ලැබෙන්න ගත්තෙ මාතලේට ගියාට පස්සෙ....
මං දිගටම මාළිඟා කුටියෙ උන්නා නම් අනිවාර්යයෙන්ම එක්කො මම දැන් පිස්සෙක්.නැත්තම් මැරිලා..."
මෙවිභූගෙ ළඟට ගිහින් මම ලී අත් වාරුව පැත්තකින් තියලා එයාව මයෙ ඇඟට හේත්තු කරගත්තා.
"මට අමතක වෙලා තිවුනෙ අව්ව සැර මොන වගේද,වැස්ස මොන වගේද, තණකොළ පෑගෙනකොට දැනෙන්නෙ මොන වගේද, කියන දේ....
පහන් එළිය විතරයි මයෙ කුටියෙ තිවුනෙ.දවස ගෙවෙනවා ඔහේ යහන උඩ.උදේ වුනාද ඉර පෑව්වද,රෑ වුනාද හඳ පෑව්වද මම දන්නෙ නෑ...
මම ජීවත් උනේ ඔයා එක්ක හදාගත්තු මනෝ ලෝකෙක"
"ඔයා කඩදහිවල අකුරු කරේ අපේ ලෝකෙද?"
"ම්ම්ම්...මම ඔයා එක්ක ලස්සන තැන්වල ඇවිදගෙන ගියා.කාගෙන්වත් බාධාවක් තිවුනෙ නෑ.එහෙම කරන්න එපා අසෝභනයි.මෙහෙම කරන්න එපා අසම්මතයි කියලා"
"ඔයා මවපු ලෝකෙ ලස්සනයි මෙවිභූ.ඔයා වගේම මම ජීවත් උනෙත් ඒ කඩදහි ඇතුළෙ.නිදහස්....
දන්නවද? ඔයාගෙ ලියුම අතට ගන්නකොට මයෙ අත් වෙව්ලනවා.පපුව වේගෙන් ගැහෙන්න ගන්නවා.ඉවර වෙනවට එකම වචනෙ ආයෙ ආයෙ කියවනවා."
"මට ඒ දවස්වල ආසාවෙන් කරපු එකම දේ ඔයාට ලියුම් ලියන එක.මොකද ඊගාව ලියුමෙන් ඔයා මං මවපු ලෝකෙ ලස්සනට සිත්තම් කරලා එවනවනෙ...
ඒත් අන්තිම වෙද්දි අනිත් අතත් වෙව්ලන්න ගත්තා.මට හොඳටම බය හිතුනා තීන්ත පෑන අතට හිර කරගන්න අමාරු වෙද්දි."
මෙවිභූ මයෙ උරහිස උඩින් දෙතොල් තද කරද්දි මං එයාගෙ හිසට සිපුමක් තිව්වා.
"සුදු පුතේ කිරි උතුරන නැකතට ළං වෙලා"
"එන්නම් අම්මා"
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
