Cena Pożądania (Yaoi)

27.

Poranek przyniósł Mick'owi koszmarny ból głowy i taką niechęć do życia, że miał ochotę wyskoczyć z okna. Problem był jednak taki, że znajdował się w parterowym domu. A nawet jeśli byłby na piętrze, to nie miałby sił wspiąć się na parapet. Jedyne, co był w stanie zrobić, to doczołgać się do przesuwnych drzwi w starym stylu, prowadzących na ogród z tyłu domu i otworzyć je.

Leżał właśnie na podłodze, wdychając zapach zimnego, wilgotnego powietrza. Przysłaniał przedramieniem oczy i jęczał żałośnie, jakby naprawdę umierał. Żołądek bolał go od niezdrowego żarcia albo alkoholu, nie był pewien. W głowie wciąż mu szumiało, jakby nie do końca wytrzeźwiał. Oczy piekły od godzin spędzonych na gapieniu się w ekran telewizora i usilnych próbach czytania tekstów piosenek. Od niewyspania również, ale nie potrafił już dłużej spać. Trawiasty zapach mat tatami, na których leżał, wwiercał mu się w nozdrza i drażnił wszystkie zmysły.

Niechętnie zsunął rękę z twarzy, słysząc dudnienie czyichś kroków, jakby obok przebiegał słoń. Uchylił powiekę i zobaczył stojącego nad sobą Misaki'ego. Mężczyzna wyglądał na rześkiego i miał na sobie idealnie wyprasowany garnitur, jak zawsze. W ogóle nie było po nim widać skutków wczorajszego picia.

Mick uniósł się na łokciach i z wdzięcznością przyjął od niego butelkę mętnej wody. Chyba rozpuszczała się w niej tabletka elektrolitów. Gdy pociągnął łyk od razu poczuł ich okropny, dziwnie kredowy smak. Czyżby alkohol wyżarł mu kubeczki smakowe? Co oni w ogóle wczoraj pili? Było słodkie i smaczne, paliło miło w gardło i rozgrzewało wnętrzności.

- Dzięki – zdołał wymruczeć, kładąc się z powrotem.

- Pamiętasz cokolwiek z wczorajszego wieczoru? – Misaki zapytał niemal szeptem, za co był mu szalenie wdzięczny.

Zastanowił się chwilę, analizując miniony dzień. Pamiętał w zasadzie wszystko do momentu jak Kenji potknął się o stolik i pociągnął za sobą kabel z konsoli, przez co wylądowała z hukiem na podłodze i dokonała żywota. To był koniec ich śpiewów, ale boląca głowa podpowiadała mu, że nie był to koniec libacji. Ważniejsza była jednak inna sprawa...

- Kazałem Drake'owi spierdalać... - powiedział z takim niedowierzaniem, jakby ktoś włożył mu to wspomnienie do głowy i ono wcale nie należało do niego. – On mnie zabije, prawda...?- spytał z autentycznym przerażeniem, gapiąc się na Misaki'ego oczami wielkimi jak spodki.

Ochroniarz zaśmiał się cicho, klepiąc go pobłażliwie po ramieniu, bo aż usiadł z wrażenia.

- Zadowolony nie był, ale nie będzie tak źle – stwierdził uspokajająco.

Mick westchnął, pełen sceptycyzmu.

-Taa, dobrze też nie – skwitował, pociągając kilka łyków z butelki.

Nagły hałas na korytarzu przyciągnął uwagę ich obu. Kenji klnąc wtoczył się do salonu, potykając po drodze o jakieś porozrzucane rzeczy. Widząc ich zmarszczył brwi, jakby nie bardzo rozumiał co dwójka intruzów robi w jego domu. Na szczęście pamięć wróciła mu w ułamku sekundy, uświadamiając, czemu ma w salonie gości. Machnął lekceważąco ręką na stertę gratów o które się potknął i usiadł obok chłopaka, ciesząc się zimnym powietrzem.

- Jestem za stary na takie chlanie – stwierdził pocierając dłonią zmęczoną, nie ogoloną twarz.

Wyglądał jakby ktoś wrzucił go do betoniarki albo przeżuł i wypluł. Od wczoraj nie zmienił poplamionego jedzeniem ubrania i nie wziął jeszcze prysznica, przez co cuchnął przetrawionym alkoholem. Mick cieszył się bardzo z otwartych drzwi na ogród. Inaczej chyba by zwymiotował, przez ten odór. On sam pewnie nie pachniał lepiej. Misaki był świętym człowiekiem, że to znosił.