Cena Pożądania (Yaoi)

38.

Mick czuł, że leży na czymś miękkim, ale otwarcie oczu stanowiło poważne wyzwanie. Światło raziło go tak bardzo, że zasłonił przedramieniem twarz. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że irytujący odgłos, który słyszy gdzieś w tle to pstrykanie palcami, które zdaje się miało zwrócić jego uwagę. Opuścił więc rękę i spróbował rozejrzeć się przez mocno zmrużone powieki.

Przez mglistą otoczkę dostrzegł przestraszone spojrzenie Rakuran'a. Chłopak miał zarumienione policzki, jak wtedy, gdy Drake ulokował go między swoimi nogami i zażądał fellatio. Tuż obok stał Misaki a widząc, że Mick się ocknął, nachylił się do niego i mimo jego słabego sprzeciwu, zajrzał mu w oczy, sprawdzając reakcję źrenic. Mick'a oślepił nagły nadmiar światła, aż poczuł jakby ktoś wbijał mu igły w mózg.

- Nie jest źle – głos mężczyzny, choć spokojny, wybrzmiał w jego uszach niczym donośny krzyk. – Ma lekkie wstrząśnienie

Mick chciał odwrócić się na bok, by uciec od uporczywego hałasu, ale ciało nie chciało go słuchać. Udało mu się jedynie unieść i opuścić bezwładnie rękę. Musiał zamknąć na moment oczy, bo cały pokój zaczął wirować.

- Lekkie? Przecież ledwo kontaktuje! – Drake uniósł się, wzburzony.

Widząc jednak reakcje chłopaka ściszył głos i przygasił światło pokrętłem na ścianie. Misaki uśmiechnął się kącikiem ust co natychmiast ukrył, by nie drażnić szefa. Bawiła go nieco jego postawa. Drake starał się zachować fasadę spokoju i obojętności, ale nie uchodziło wątpliwości, że autentycznie martwił się o stan Mick'a. Już samo to, że wezwał go, by pomógł mu przy chłopaku, dobitnie o tym świadczyło.

- Dojdzie do siebie. Nasi ludzie bywają w gorszym stanie po ulicznych bójkach – skwitował, pełen pewności.

Drake przeczesał włosy palcami i spojrzał na Mick'a, który wykrzywiał twarz w bolesnym grymasie. Był blady a na jego nosie pozostało nieco śladów po krwi, która dopiero co przestała wyciekać. Rakuran wyniósł właśnie miseczkę z zimną wodą i pokrwawionym ręcznikiem. Jednak, jeśli Misaki zapewniał, że jego życiu nic nie zagrażało, postanowił dać temu wiarę. W końcu, jakby to wyglądało, gdyby mimo zapewnień ochroniarza zapakował chłopaka do samochodu i zawiózł do szpitala? Nie mówiąc już nawet o tym, ile dodatkowych problemów mógłby tym spowodować.

- Co się... stało...? – Mick wyszeptał, nie otwierając oczu.

- Umywalka w drugiej łazience przecieka. Ujechałeś na mokrej podłodze, kiedy wybiegłeś z pokoju. Tak rąbnąłeś o kafelki, że byłem pewien, że roztrzaskałeś sobie czaszkę – Drake wyjaśnił z mieszanką irytacji i zmęczenia w głosie.

Mick był w stanie tylko odmruknąć w odpowiedzi. Obawiał się, że jeśli odezwie się głośniej w istocie jego głowa eksploduje, albo wyrzyga wnętrzności. Robiło mu się potwornie niedobrze a uczucie nieważkości tylko narastało. Chłodny kompres, który poczuł na czole, tylko odrobinę pomagał.

Przełknął z wysiłkiem gorycz, którą czuł w przełyku i spróbował przypomnieć sobie ten wieczór. Obrazy niechętnie wyłaniały się z mroków jego niepamięci. Droczył się z Panem, masował mu napięty kark a Rakuran podał mu drinka. Potem Drake przyciągnął rudzielca i wyciągnął fiuta ze spodni. Rzeczywiście wybiegł wtedy do łazienki. Poczuł zimno na stopach, gdy dywan zmienił się w kafelki. Jednak nie pamiętał momentu upadku ani kilku chwil, które po nim nastąpiły. Uchylił jedno oko i znów widział nad sobą Rakuran'a, który odwracał okład na jego czole na chłodniejszą stronę.

- Jutro obejrzy go Kenji – usłyszał głos Pana. – A tymczasem, możemy już kurwa iść spać? Bez kolejnych niespodzianek? – spytał ze złością.