THE PERFECT HUSBAND (LEE BROTHERS #1)

Chapter 38. Nightmare

✧FAITH ZEICAN LEE✧

THE room was small and musty, but it was dry and relatively warm. I flicked on the light, casting a dull glow over the threadbare carpet and worn furniture. Poppy stood in the middle of the room, dripping water onto the floor.

"Poppy," I called out, grabbing a towel from the bathroom and handing it to her. "Magpatuyo ka muna. Bababa lang ako saglit do'n sa clerk. May itatanong lang ako."

She took the towel with a grateful smile, at lumabas muna 'ko sa kuwarto to give her some privacy. The storm still raged outside, the wind rattling the windows and the rain drumming incessantly on the roof.

"Hi, Sir," bati sa 'kin ng babaeng clerk nang makita niyang palapit ako.

"May tinda ba kayong T-shirt dito? Or anything na puwedeng ipangbihis?"

"Wala po, Sir, eh. Pero kung gusto n'yo po ng bathrobe, puwede naman po kayong mag-request. Additional payment nga lang po."

Tumango agad ako. "Sige, Miss. Puwede na 'yon. Dalawang bathrobe." Kaysa naman manatiling basa ang suotin namin. Ako ayos lang kung magsuot ako ng basa. Pero si Poppy, nag-aalala ako na baka magkasakit siya.

"Ito na po, Sir." Inabot niya 'yon sa 'kin. Mukha namang malinis dahil nakabalot pa sa plastic.

"Salamat." 'Tsaka na 'ko bumalik sa kuwarto namin ni Poppy. Isa pa sa ipinagpapasalamat ko, hindi na nagtanong pa 'yong clerk kung ano'ng relasyon namin at kung ano'ng edad ni Poppy. Ang alam ko kasi, bawal mag-check in sa motel ang hindi naman magkarelasyon at kapag minor ang kasama. Hindi na siguro naisip magtanong ng clerk dahil naawa na lang sa itsura namin na parang basang sisiw. Idagdag pa ang masunit na panahon sa labas.

Kumatok muna 'ko bago ko buksan ang pinto ng kuwarto. Pagbukas ko, natanaw ko si Poppy, nakatayo sa tapat ng bintana at nakatanaw sa labas. Pero nang maramdaman niya 'kong pumasok, agad siyang napalingon sa 'kin.

"Poppy," nahihiya kong tawag sa kaniya. "Wala akong nabiling T-shirt. Pero ito, bathrobe 'to. Ito muna ibalot mo sa katawan mo kaysa 'yang basa mong damit. Kapag hindi ka kasi nagpalit, baka magkasakit ka." Lumapit ako nang tuluyan sa kaniya at inabot 'yong isang bathrobe. Nakatingin siya sa hawak ko pang isa kaya agad akong nag-explain. "Sa 'kin 'tong isa. Ito lang din muna isusuot ko."

Bahagya siyang tumango at tinanggap sa 'kin 'yong bathrobe. "Salamat, Kuya Faith."

Itinuro ko sa kaniya 'yong bathroom na nasa loob lang din ng kuwarto kaya agad niya 'yon tinungo. Habang naroon siya sa loob, sinamantala ko naman ang pagkakataon para magbihis. Inalis ko ang basa kong damit at 'yong bathrobe ang ibinalot ko sa katawan ko.

The room was quiet except for the faint hum of the heater trying to chase away the damp chill. My clothes were draped over the chair by the heater, hoping they would dry by morning.

The bathroom door creaked open, and Poppy stepped out, wrapped in a matching bathrobe. Her hair was damp, falling in loose waves around her shoulders. The soft light from the bedside lamp cast a gentle glow on her face, highlighting her natural beauty. I felt a sudden rush of warmth in my cheeks and quickly looked away, pretending to busy myself with adjusting the heater.

"Salamat, Kuya Faith. Mas komportable na 'ko ngayon. 'Yong damit ko, pinatutuyo ko muna sa banyo." Her gratitude was sincere, and it touched something deep inside me. I felt a surge of emotion, a mix of protectiveness and something else I couldn't quite name.

I risked a glance in her direction and immediately regretted it. She looked stunning, her skin glowing, the bathrobe cinched just enough to hint at her figure beneath. I swallowed hard and looked away again, feeling my heart pound in my chest.