Fuck Fame #2

Hoofdstuk 9

Muziekje aan :) Kensington - Riddles. Past goed bij de emoties in het hoofdstuk.
-

"Kom even zitten Denise," zegt mijn moeder. Ze zit aan tafel met mijn vader, wat amper voorkomt. Zou er wat ernstigs aan de hand zijn? Ik kijk raar op en sta op van de stoel waar ik tv in zat te kijken. Ik meld Tim dat ik even weg moet en doe mijn telefoon in mijn broekzak.
"Wat is er?" vraag ik. Ze kijken elkaar bang aan. "Je vader en ik hebben een klus voor werk. Een nieuw onderzoek." Begint mijn moeder. "En? Of worden we megarijk ervan? Moeten jullie me afstaan voor het onderzoek?" grap ik. Mijn moeder grinnikt en mijn vader begint weer te praten. "Het is wel een goedbetaald onderzoek inderdaad. We hoeven je niet af te staan gelukkig." "Wat wel?" "We moeten tijdelijk ergens anders gaan wonen voor een jaar," ik krijg een brok in mijn keel. Shit, niet ver weg hopelijk. "Waar is 'ergens anders'?" vraag ik. Mijn moeder neemt een grote hap lucht, holy, wat wordt er zo genoemd?
"Miami."

En toen, bam. Het voelde alsof dit onwerkelijk was. Vastgenageld aan mijn stoel en ik kan niks uitbrengen.

Ik woon een jaar in Miami.

Miami is ver weg. Ik moet overal afscheid van nemen. Alles. Iedereen. Een jaar niet zien. Dat kan toch niet? Ik had me zo op het tussenjaar verheugd. Feesten en afspreken. En nu, bam.

Als ik uit mijn comastand ben sta ik op en loop naar boven, mijn kamer. "Wacht nou even," zegt mijn vader. Mijn tranen verblinden mijn zicht. Op gevoel loop ik te trap op de loop mijn kamer in. Ik draai het slot wat ik sinds kort op mijn deur heb dicht en plof op mijn bed. "Godver!" schreeuw ik hard. Ik voel me een kleine baby, zo jankend. Ik trek mijn benen op en probeer mezelf te kalmeren. Ik heb nu mijn vrienden nodig. Eerst Tim.
Denise: Godver. Ik ga in fcking Miami wonen voor een jaar.
Ik kopiëer het bericht en stuur het naar Romee en Mirella. Ik heb geen puf om iedereen apart een bericht te typen. Daarna barst ik weer in tranen uit. "Denise, het is maar een jaar. En er is social media!" Mijn vader roept dit vanachter mijn deur. "Flikker toch op!" roep ik naar hem.
Tim: Je maakt een grapje?
Denise: Nee, ik ga echt.

Romee: MIAMI OMG grappig
Denise: Geen grapje.

Tim: Miami? Waarom? Leg me alles uit!
Denise: Voor een onderzoek moeten mn ouders een jaar naar Miami.
Tim: Fuck. Fuck. Fuck. Moet ik naar je toe komen?
Denise: Ik kom wel naar jou oke, meet me @ de speeltuin?
Tim: Oké x

Ik moet even weg hier, ik heb Tim nodig nu. Maar hoe kom ik weg? Ik kijk uit mijn raam en bekijk de mogelijkheden. De deur is geen mogelijk. Vanuit het raam kan ik zo de aanbouw op. Ik stap voorzichtig het raam uit. Voorzichtig loop ik op het dak. Ik ga héél voorzichtig op de rand van het dakje zitten. Ik kan zo op de coniferen springen en dan op de Otto's. Zou ik wel mijn balans houden op de bosjes? Anders steun ik wel aan de naastgelegen carpot van de buren. Ik kan beter op de carpot van de buren. Hopelijk ben ik niet te zwaar, maar dat zien we wel weer dan. Ik schuif met mijn billen vanaf de uitbouw op de carpot. 'Yes', denk ik. Daar ga ik weer zitten op de carpot, die grenst aan de coniferen. De containers zijn denk ik niet stabiel genoeg en zouden zo omklappen. Dan maar in één keer snel over de bosjes heen (die remmen een beetje vaart). Dat zal wel weer flink zeer doen, dat moet dan maar. Ik zet me over mijn angst heen en duw mezelf over de coniferen en land op de grond. "Auw," ik grijp naar mijn enkel. Mijn kimono hangt half in de bosjes. Dit doet pittig zeer, zoals Tim zou zeggen. Mijn enkel prikt net als de tranen achter mijn ogen. Dat word hinkelen. Ik trek mijn kimono uit de bosjes en sla hem om me heen.
De oprit af ben ik al bek af. Ik voel me bezwaart maar ik moet Tim echt even bellen. Ik heb iemand nodig waar ik op kan leunen. Ik pak mijn mobiel en ga naar de telefoon. ik zoek naar Tims contact en druk op het telefoontje.
"Met Tim."
"Denise hier, zou je richting mij vanaf de speeltuin willen lopen ik red het niet hinkend, heb een zere voet."
"Doe ik, doe je daar."
"Thanks liefie."
Ik hang op en rust even uit. Dan neem ik een paar hinken verder. Dit hinken ziet er echt debiel uit. Tegenover de straat waar de rij huizen staat een strook gras met boompjes. Misschien kan ik daar beter gaan zitten. Maar dat is onveilig. Ik moet door. Als een of andere spastische kip spring ik verder. "Auw, auw, auw," dit is echt zwaar klote. Het is ook wel een beetje frisjes, zo met deze kleren. Ik draag een lichtkleurige jeans, grijze croptop en een donkerblauwe, gebloemde kimono met witte franjes. Mijn witte All-Stars eronder, maar het is wel een beetje koud voor vijftien graden.