Fuck Fame #2

Hoofdstuk 44

Tim POV

Samen met Romy liepen we door de koude winter. Onze date was gezellig. Erg gezellig (pedoface). Ik kom weer over Denise heen, dat staat vast. Romy was heel lief, iets minder temperamentvol en wat romantischer. Eigenlijk perfect.

"Ik ben zo blij dat we nu daten..." zegt ze en draait zich naar me toe. Ze legt haar armen om mijn nek en zoent me. Jep, ik ga helemaal voor haar. Ze is zo leuk, hoe kon ik haar nooit hebben opgemerkt?

We worden onhandig onderbroken door iemand die tegen ons aanbotst. Snel draai ik me naar die persoon toe en constateer...

Oh god nee.

Ik kijk recht in de ogen van mijn ex-vriendin.

Het enige wat ik voel is angst. Ik weet niet hoe maar ik ben bang.

Ze ziet er bijzonder slecht uit. Ze is gekleed in een grote trui en een legging met haar All-Stars. Haar haar zit slordig en haar gezicht. Haar gezicht en houding ziet er bedroefd uit. Alles wijst erop dat ze weer in een depressie zit.

Ik wil heel graag wat uitbrengen, maar ik kan het simpelweg niet. Wat wil ik zeggen? Moet ik boos worden, zeggen dat het me spijt dat ik geen contact meer heb opgenomen. Maar een andere vraag is, waarom ze in Nederland is. Daar heeft ze haar vriendinnen en... het is nog te pijnlijk om aan te denken.

"Hoi" zegt Romy maar om de stilte te onderbreken. Stilletjes zegt Denise het terug. Nadat ze dat heeft gedaan loopt ze snel door en raakt lichtjes mijn hand. Ik kijk haar na en onze ogen ontmoeten elkaar. Het doet een beetje pijn als ze wegkijkt.

Dat was raar.

De rest van de wandeling was het dan ook wat ongemakkelijk stil geweest. Ik zat veel te diep in gedachten bij haar verzonken.
Ik maakte me eerlijk gezegd veel zorgen om d'r. En nu haar zag het er vaak minder erg uit dan het was...
Misschien is ze terug voor iets ergs? Ze had daar inmiddels een leven.
Mijn gevoel werkt elkaar tegen. Aan de ene kant wil ik heel graag naar haar toe, vragen hoe het gaat en wat er aan de hand is. Maar daar ben ik te boos voor, aan de andere kant.
Ik had bijna een ander, zij ook. Let's get over it.
Maar wacht, ze wou geen contact meer. Ik moest gaan accepteren dat ik haar nooit meer zou spreken.
En dat doet pijn.

Denise POV

Hoe..?

Tim en Romy - hand in hand.

Ik wil heel hard wegrennen maar ik blijf stokstijf staan.

Ik wil schreeuwen, vragen waarom hij het uitmaakte. Dat ik hem mis.

Maar gun hem mijn woorden niet.

Ik wil Romy een klap verkopen, maar ik ga geen moeite voor haar doen.

"Hoi," zegt Romy maar om de stilte te doorbreken. "Hoi," zeg ik star. Onbewust kijk ik naar hun handen, in elkaar verstrengeld. Ik word er misselijk van en tranen prikken in mijn ooghoeken.

Voordat ik uitbarst in tranen - maar woede sluit ik ook niet uit - loop ik zonder ze iets te zeggen. Mijn hand gaat zachtjes langs die van Tim en hij kijkt om. Onze ogen ontmoeten elkaar en ik blijf kijken.

Ik weet niet wat ik voel. Blijdschap dat ik hem zie of boosheid, dat hij daar met Romy loopt.

Snel kijk ik weg en loop verward door.

"Hoe voel je je?" vraagt mijn psycholoog, Sophie Bergman. "Top," zeg ik vol sarcasme."

"Welke emoties heb je de laatste dagen gevoeld?" Even denk ik na. "Verdriet en boosheid". "Waarover heb je verdriet gevoeld?" "Mijn tante en mijn ex". "Is Tim je ex inmiddels?" "Ik zou niet weten wie anders," zeg ik. "Hoe is het geëindigd?" vraagt Sophie.

"Ik wou hem een bericht sturen en toen zij hij op een keer dat het uit was. Einde." "Ach wat vervelend. Heb je verder contact gehad?" "Nee..."

"Waar komt de twijfeling vandaan?"

"Ik kwam hem tegen in het park vandaag." Sophie was zo'n iemand waar je helemaal tegen leegliep. "Zeiden jullie elkaar wat?" "Nee, hij had een oude vriendin van me. waarschijnlijk zijn vriendin, bij zich. Die zei wat, toen liepen we door."

De psycholoog laat alles tot zich komen. "Wat voelde je toen?" "Alles. Boosheid, blijheid. Angst en verdriet."

Na de sessie loop ik weer naar 'huis'. Ik zat diep na te denken over Tim. Ik wil hem nog een keer spreken. Waarom hij me dumpte.
De enige vraag nu was nog wanneer.
Ik wou daar niet staan als dat wijf van hem er ook was.

Ik had inderdaad geen goed woord meer over voor Romy, hoewel ze in feite niks verkeerd doet. Het is al even uit - alhoewel ik niet weet hoelang ze al daten. Misschien ging-ie wel vreemd. Hoe kon hij het anders met me hebben uitgehouden.

Hij ging vreemd, ik weet het zeker. Wat een klootzak is het ook.

Hoe kon ik ooit zo naïef zijn, denkend dat hij echt zo geduldig was.

Ik ga zo snel mogelijk. Vandaag niet. Morgen is de uitvaart. Dan kan ik die dag erna, of dáárna. De dag na de begrafenis ben ik waarschijnlijk te van slag. Dat staat dan vast, woensdag ga ik - een poging doen tot - met hem praten. Dan kan ik het donderdag en vrijdag ook nog proberen. Op zaterdagavond vliegen we alweer terug. Mam, pap en ik moeten dan maandag weer aan de bak. Dan zie ik Charlotte, Dave en de rest weer.

"Je ziet er prachtig uit meid," lacht mijn moeder zwakjes door haar betraande gezicht. "Dankje," mompel ik. Ik had onder druk van mijn moeder me weer eens netjes aangekleed. Make-up gedaan, haar in model gebracht en oorbellen in.

Het was een trieste bedoening. Het was moeilijk te bevatten dat mijn tante daar in een kist lag. Ik herinner hoe ze zwaaide toen ik het vliegtuig in ging. En van vroeger, hoe leuk ik het bij haar vond. Ik had er geen neefjes en nichtjes - dus geen kinderen die ze achterlaat, maar het was altijd leuk.

Rustig en down plof ik op de bank. Ik was kapot. Mentaal en fysiek. schoenen en panty uit, ik ben er klaar mee. Ik zet de tv aan op RTL en kijk half naar een programma met Gordon. Teen Make-Over, that good old times. Hoe was alles geweest zonder dat programma? Waarschijnlijk was ik niet depressief. Vond ik Amerika ook wel leuk en was Nederland ook gezellig.

Maar het is gebeurd, er zijn ook genoeg mooie momenten geweest.

"Ik ga naar boven," zeg ik iedereen. "Is goed meid, fijn dat je er vandaag was, dat waardeer ik heel erg," zegt mijn moeder. Ik glimlach enkel. Dan sluit ik de tussendeur en loop ik naar boven.

Ik kijk in de spiegel en bevochtigen het watje met make-upremover. Ik kijk in de spiegel terwijl ik het stukje katoenpluis over m'n gezicht haal.
Stukje bij stukje haal ik de schijn van mijn gezicht.

Waarom moeten we ons nog mooi voordoen op een uitvaart?
Waarom moet ik mijn wallen verbergen met make-up, ik voel me toch slecht?
Waarom moet ik toch me altijd goed voordoen, ook als ik me toch kut voel wordt dat niet beter door het te verbergen. Als je een blauwe plek hebt ga je daar toch ook niet allerlei zooi op smeren om het niet te zien?

Deze maatschappij is fucked up.

Als mijn avondroutine erop zit ga ik bed liggen. Met honderd-en-één zorgen in mijn hoofd weet ik toch in slaap te vallen.

-

Sorry voor deze korte shit, maar er kwam niet meer op on mijn hoofd.

WE STAAN OP #1 BABES 1!!! SCREAMING AF.

Ik denk dat ik het wel red om next zondag weer te publiceren! *yay-sound*

Ik ben klaar met mijn toetsweek die ik op een paar onvoldoendes wel okay heb gemaakt, gelukkig.

Deel 1 staat ook bijna op 300K, y'all can't imagine my happiness.

xM

Vergeet niet te commenten & voten (dat waardeer ik altijd heel erg:))