Fuck Fame #2

Hoofdstuk 33

Denise's BH gooi ik weg, ergens random in de kamer. Ik wil meer van haar zien - en voelen. Haar lippen lijken te smeken om de mijne, die ik ze geef.
Doe een beetje rustig aan.
Maar het is zo'n machtig gevoel. Haar lippen op de mijne, mijn lichaam op de hare. Haar zachte lippen en mooie lichaam, correctie.
Ze geeft me een brede glimlach, gelukkig. Dit was een echte. Zouden er nu dan echt dingen gaan gebeuren? Tot waar kan ik gaan?

Denise POV
Ik druk zijn hoofd weer naar de mijne en zoen hem weer.

Dammit. I love him to much.

Een zwerf vlinders raast door mijn buik en de punten waar hij me raakt sprankelen. Zijn handen vinden zich een weg naar mijn borsten.

Het voelt alsof ik helemaal in het matras word geduwd. De plekjes die eerst zo fijn sprankelend voelden zijn veranderd in koude, maar brandende (in de negatieve manier) drukplekken.

Het gaat weer fout.

Ook al hou ik heel veel van hem - echt, maar dit kan ik niet opbrengen. Het is gewoon teveel voor me. Niet al een jaar naar Kaj, Rein en Mees.

Kaj.

Als ik de naam herhaal in mijn hoofd en mijn ogen open voor een seconde, lijk ik de blonde kuif van Kaj voor me te zien. Ik krimp ineen van angst.
Ik weet mijn tranen niet meer te rammen en er ontsnappen tranen uit mijn ooghoeken.

"Gaat het?" meteen stopt hij waar hij mee bezig was.
Dan zie ik weer de trouwe ogen van Tim. De tranen blijven volgen en dat veranderd in huilen.

Verdomme. Kan nou nóóit eens wat goed gaan?

Hij gaat onmiddellijk van me af en gaat naast me zitten. Ik hoor hem zachtjes vloeken.
Je hebt het weer verpest, Van Der Kot. Gefeliciteerd.

Hij gaat daarna naast me liggen. Hij probeert met zijn duim wat tranen weg te vegen. Hij sust me wat door lieve dingen te zeggen. Ademhaling onder controle brengen is nu prioriteit een. Adem in, adem uit. Wat een afgang.
Als mijn ademhaling onder controle is draai ik me op mijn rug en sluit mijn ogen. Mag ik even schelden? De shock gaat nog steeds als een gek door mijn lichaam."Het komt goed, liefje" zegt hij zachtjes. "Dat komt het niet Tim!" roep ik gefrustreerd. Ik kreun gefrustreerd. Daarna voel ik tranen langs mijn wangen lopen, die ik meteen wegveeg. "Laten we gaan slapen, schatje" zegt Tim geruststellend en slaat de arm om me heen. Ook al heb ik nu even afstand nodig, ik wil ook nu nog even bij hem zijn. Ik laat zijn arm liggen en de kus die hij op mijn kruin geeft stelt me gerust en laat me blozen. "Ik hou van je," zeg ik zachtjes. Ik ga iets dichter bij hem liggen en doe mijn ogen dicht. Even rust. Weg van alle drukte.
Je hebt alles weer verpest. Good job Miss. Dit was je laatste kans. Want in dat jaar, verschijnt er wel weer iemand anders in Tim zijn wereld. In de jouwe niet. Ze willen je niet, je kan niks normaals. Tim heeft je ook in je goede tijd meegemaakt. Je hebt geluk dat-ie voor je viel in de week. Daarom vertrouw je hem ook, en zal hij de enige persoon zijn waar je ooit intieme dingen mee kan gaan doen. Maar ja, nu je dit hebt verpest - oh wacht, en nog honderd andere keren - solliciteer je er naar dat hij een keer op je is uitgekeken. Want ik bedoel, een gezonde achttienjarige jongen heeft behoeften. Die jìj hem niet kan geven. Hoe frustrerend is dat wel niet voor hem? Heel erg frustrerend. Hij houdt het gewoon met je vol tot je weggaat, daarna gaat hij echt leven. Niet meer bij zo'n saaie muts zitten die de helft van de tijd een afstandelijke chagrijn is. Respect voor zijn uithoudingsvermogen.
Ik schrik wakker. Ik heb het hartstikke warm en voel me draaierig in mijn hoofd. Een nachtmerrie. Ik moet even afkoelen, dus sluip ik het bed uit, nadat ik heel zachtjes Tim zijn arm van me af heb gelegd. Op mijn tenen ga ik naar de deur en probeer zonder teveel kabaal de schuifpui opzij te schuiven. Ik ga op mijn stoel zitten die er staat en besef me dat ik niks fatsoenlijk aan heb op een onderbroek na.
Whatever, #FreetheBoobies. Koelt ook lekker af.
Ik kijk over mijn straat heen. Laten we alsjeblieft hopen dat geen bekenden langs fietsen die terugkomen van het stappen, dan ben ik dood. Maar gelukkig zien ze hopelijk niks doordat ik geen licht aanheb. Het enige geluid wat er is is wat achtergrondgeluid van auto's, pratende mensen en dieren. Alles heel minimaal. Ik probeer me wat woorden te herinneren van de droom. Het kwam er op neer dat ik niet goed genoeg was voor hem en 'm niet kon geven wat hij wil. Dat is best waar ook. Denk aan wat Tim zei.
'Ook al ben je er nooit klaar voor, ik houd van je en dat gaat niks veranderen. Ik houd van je hoe je bent, niet om wat je wel of niet doet. Stop alsjeblieft met je er schuldig over voelen, jij bent de laatste op de wereld die er schuld aan heeft. Als jij gelukkig bent, ben ik tevreden - en mis ik al helemaal niks.'
Superlieve woorden. Ik wilde hem zo graag geloven, maar eerlijk is eerlijk: ik geloofde hem voor geen kant. Volgens mijn psychologe heb ik ook een minderwaardigheidscomplex - dat betekent dat je jezelf altijd slechter voelt dan de rest - die me ook wantrouwig maakte. Ik word uit mijn gedachten geschrokken door Tim die in de deuropening staat. "Nies, waarom zit je buiten?" vraagt hij. "Nachtmerrie," mompel ik. "Gaat het?" vraagt Tim meteen en loopt naar me toe, zover dat kan op mijn 1,5 x 2 balkonnetje. "Gaat wel..." mompel ik. Ik ga hem dit no way uitleggen. "Het is koud, kom naar binnen," zegt Tim en pakt mijn hand vast. "Oké," zeg ik en sta op uit mijn stoel. Voorzichtig loop ik door de glazen door, die ik daarna waar op zijn plek schuif. Daarna besluit ik toch maar even mijn slaapbeha - zo'n ding van stof wat je aan had toen je elf was en je daardoor een high class behadrager voelde - aan te trekken. Ik voel me toch wel een beetje... bekeken zonder. Ik heb echt niet zo'n cliché Calvin Klein geval, maar eentje van een goedkope textielsuper. I don't care much. Die van het merk kosten dertig euro, alleen voor het elastiek met merk als je het mij vraagt.
Ik stap het bed weer in en sla de dekens over me heen. Poging twee tot een goede nachtrust, here I come.

"Schatje, wake up," zegt Tim en geeft me een kusje. Ik kreun als ik me uitrek en ga rechtop zitten. "Hoe kort hebben we wel niet geslapen?" "een paar uurtjes, denk ik," antwoordt mijn boyfriend. "Kut," ik had nog een lange dag voor de boeg. Tot overmaat van ramp wordt er ook op de deur geklopt. Eerst verschijnt Romee in de deuropening. "Hello girl," glimlacht ze met een jij-gaat-me-nog-alles-vertellen blik. Daarna zie ik... Mijn ouders. Yay, awkward als fuck. Ik trek de deken iets verder over me heen, en kijk in een oogwenk Tim aan. "Goedemorgen," glimlacht mijn moeder. "Morgen," zeggen Tim en ik in koor. Mijn vaders hoofd staat iets minder blij - waarschijnlijk van het tafereeltje wat hij zojuist aantrof. Of van deze tijden om op te staan. "Komen jullie eruit?" vraagt mijn moeder. Ik knik, en zie nu pas dat Romee ook nog in haar pyjama staat. Zonder make-up en haar haar in een knoedel. Mijn ouders hebben wel weer netjes al hun kleren aan. Wie rijst er nou op hakken? Vreselijk. Maar goed, hun keuze. Ik wacht tot alle binnenvallers mijn kamer uit zijn en spring dan mijn bed uit. "Oh my God, dat was awkward!" lach ik. "Inderdaad," lacht Tim.
Ik kijk naar het setje kleren wat ik alvast had klaargelegd. Bestaande uit een zwarte legging, grijs gemeleerd vest en wit T-shirt. Zit lekker. Ik trek mijn slaapbeha uit en die snel mijn gewone beha aan. Tim staat wel in deze kamer, en ook al is mijn lichaam niet nieuw voor zijn netvlies, het is toch een beetje awkward. Tim staat zich ook even om te kleden. Als ik mijn shirt ook aan heb plof ik nog even op mijn bed. "Ik ga alles en iedereen hier zo missen," zeg ik. Mijn boyfriend gaat naast me liggen, ook horizontaal op het bed. "Ik ga je ook missen, maar je komt in de vakantie toch wel een keertje naar Nederland?" "Zodra het kan, kom ik terug," beloof ik hem ik draai mijn hoofd naar hem en geef hem een vluchtige kus. Daarna spring ik weer op om me verder om te kleden.
Zo snel als ik kan verwissel ik mijn onderbroek en schiet ik in mijn legging. Ik sprokkel de was bij elkaar en vouw het op om vervolgens in mijn koffer te doen.
"Ready guys?" vraagt Romee, die in de deuropening staat.

[Foto van de kleren van Denise en Romee staan boven het hoofdstuk.]

-
IT HAS BEEN A LONG DAY, WITHOUT Y'ALL MY FRIENDS.

Nee serieus sorry, geen hoofdstuk sinds 10 april. Dat is een maand en 5 dagen. Whoopsie. Dit was gewoon moeilijk te schrijven en ik moest even bedenken wat er ging gebeuren in het verhaal😂

Maar hierna, begint het ECHTE VERHAAL. Die hele vakantie stond op de planning voor max. 10 hoofdstukken. Beetje uitgelopen dus.
WHATEVERRR

Ik ga weer mijn best doen voor een nieuw hoofdstuk, waarschijnlijk binnen een maand, oml. Er waren ook al mensen die me dreigte te vermoorden als ik niet ging updaten, dus ik heb de hele dag hier aan gewerkt. Fijne Pinksterdagen in dit rotweer!

xM