Fuck Fame #2

Hoofdstuk 43

Als ik thuis kom staat niet mijn moeder vrolijk te koken in de keuken. Samen met papa zit ze op de bank. "Wat is er?" vraag ik. "Ga even zitten," zegt mijn vader terwijl ik merk dat mama huilt. "Tante Sofie is overleden." De woorden hakken er in. Het is zo onverwacht. Tante Sofie was gewoon gezond.

"Ze heeft een ongeluk gehad, sorry dat we dit moeten zeggen." Mijn vader trekt me in een knuffel terwijl mama en ik hard huilen.

En als ik dacht dat niet erger werd, begon mijn vader weer te praten.

"We gaan naar Nederland. Haar begrafenis is over twee dagen, de vlucht is geboekt."

...

De volgende dagen was mijn depressie weer opgestoken. Ik zat thuis, op mijn kamer. Charlotte was langs geweest en verder had ik weinig mensen gezien. Ik mocht even niet op werk komen en kreeg ook vrij om een weekje in Nederland te zijn. Super fijn dus. Dave zou een deel van mijn taken overnemen en Charlotte een paar uur. Maar het kon me ook allemaal geen fuck schelen.
Niks kon me wat schelen.

Dave was ook langs geweest. Met chocolade, 'om me op te vrolijken'. Wat kan ik met verdomme chocola? Hij had geprobeerd meer te krijgen dan een simpel kusje, maar daar had ik echt geen trek in.
Ik was gewoon een futloos en misselijk de laatste dagen. Charlotte had aangedrongen om een zwangerschapstest te doen, maar dat weigerde ik. Ik kan niet zwanger zijn. Ik heb geen seks dus het is gewoon onmogelijk, toch? Natuurlijk. En daarbij zat ik aan de pil die ik netjes nam, elke dag, toch? Natuurlijk.

Ik had weer dezelfde terugvallen als een half jaar geleden. Maar nu mis ik vooral personen die een handleiding van me hebben in deze tijden. Charlotte, Dave en de rest probeerde het heel lief, maar Romee en Tim waren er het beste in om me te kunnen handle'n. Hun manier van omgang met me hielp me echt verder. Op social media was ik nu ook compleet non-actief. Ik hoef niet te zien hoe iedereen schijnheilig zit te lachen met een stel hondenoren of een bloemenkransje op hun hoofd, echt niet.

Morgen ga ik terug naar Nederland, ga naar de begrafenis. Ik logeer bij opa en oma, en keer terug.

Tenminste, dat is wat ik dacht wat ging gebeuren.

••

Charlotte: Succes girl, have a good trip xx

Ik druk mijn telefoon uit en stop deze in de voorzak van mijn sweater. Met mijn wijde, grijze trui, zwarte legging, All-Stars en mijn rugzak sta ik geïrriteerd te wachten bij de gate. Het duurt veel te lang. Mijn telefoon trilt nogmaals. Ik haal het ding uit de zak van mijn trui.
Unknown: Ik hoop dat je de overkant niet haalt, kijk ook maar uit in Nederland

De overkant niet halen? Oh wacht, hij/zij bedoeld dat het vliegtuig neer stort. Misschien zit Truth ook wel in het vliegtuig? Angstig kijk ik om me heen en scan de mensen op de luchthaven. Iedereen zit op zijn mobiel of laptop. Het zijn vooral zakenmensen. Die hebben niks aan mij stalken, toch? En diegene kent mij, hier zie ik geen bekenden. Het is vast bluf. En dat 'kijk ook maar uit in Nederland', wat kan hij/ze doen? Ik ben toch continu met anderen. Ik besluit niet te antwoorden op het bericht en de koelkast weer op te bergen. Ik had nog steeds geen fatsoenlijke telefoon nee. Ik las nu een boek, wat ik ook wel prima vond. Ik druk mijn bril (ja, die is ook weer terug) op mijn neus en klap mijn boek open op de bladzijde waar de boekenlegger zit.
---

Met Blackbear - IDFC (Tarro Remix) (wat overigens een erg bijpassend lied is voor mijn stemming) in mijn oren stijgen we op. Here I come, Nederland.

---

Na een lange vlucht stap ik brak het vliegtuig uit. Ik voel meteen de koude lucht weer, die vertrouwd aanvoelt - maar ook gewoon koud. Hoeveel ik ook wil lullen dat ik het heb gemist zoals ze altijd in boeken doen, het is gewoon kou hoor.