Fuck Fame #2

Hoofdstuk 31

Laatste avond voor vertrek.
Die was aangebroken.
Fuck. Ik heb helemaal geen zin om te vertrekken.

Mijn ouders vonden het gelukkig goed om een klein feestje te houden bij mij thuis. Gasten: Romee, Sanne Romy, Louïse, Bente, Mirella, Tim, Fabian, Niek, Robin en Jelle. De mensen waar ik het meest close mee ben. Met Sanne nog even de vakantie doornemen, die heb ik ook nog niet weer gesproken.
Wat zal ik aandoen? Moeilijk. Een jurkje is ook weer zo chique, een broek al snel casual. Een rokje dan maar.
Lang of kort? Strak of wijd? Waarom moeten er zo veel verschillende soorten bestaan? Jongens hebben gewoon een keuze: broek. De meeste kiezen allemaal voor hetzelfde model. Maar nee, wij vrouwen, hebben al deze keuzes.
Ik besluit maar voor een strakke rok tot op de knie te gaan. Gewoon zwart, daar kan niet zo veel mis aam gaan.
Topje.
Of een blousje.
Dan zie ik er alleen weer uit als een zakenvrouw. Leuk voor een sollicitatiegesprek, maar niet voor dit. Shirtje dan maar. In mijn stapel kleren ligt niet zo veel bijzonders. Dan maar een shirt, wat doen we weer saai. Ik kies voor een grijs shirt met een zwarte opdruk.
Geen panty nodig, het is warm genoeg. Als schoenen kies ik mijn overigens nieuwe witte, lage Air Max'. Nu zijn ze nog wit, tot hoe lang dat duurt.
Het tweede stadium der make-over van een schooier tot iets vertoonbaars, make-up. Ik heb zin om er vol voor te gaan, dus ik ben klaar voor een hoge dosis make-up.

Huid geplamuurt, Roy Donder's hele spraytan op mijn jukbeenderen, naar een hoop mislukte pogingen een mooie wing en inktzwarte wimpers. Check. Tevreden kijk ik in de spiegel. Prima werk.
Fase 3. Haar. Om mijn krullen nu nog te gaan roosteren is het een beetje laat, dus kan ik niks anders doen dan de bos accepteren. Alleen nog een middeltje tegen de flying hairs, want zo kan het echt niet. Nog snel even handen erdoor, klaar. Haar is altijd een zuil die ik compleet verwaarloos.

De bel gaat. Dat moet Romee zijn. Als ik de deur open wordt mijn vermoeden bevestigd. "Hello!" roept ze vrolijk. Ze stapt binnen op haar hakjes. Ze ziet er super uit in haar zwarte ripped jeans, poederroze, korte, omslagtop. Haar hakken zijn roze, bijna dezelfde kleur als haar topje en lipstick. Zoals altijd weer net iets te perfect. Alles past bij elkaar. Stylegoals. Vrolijk trippeld ze de woonkamer binnen. "Ik heb er zin in maar ga je zo missen!" lach Romee. "Zelfde. Ik kan me niet voorstellen dat ik hier weg ga. Ik woon hier al sinds ik ben geboren!" Zeg ik. "Je ziet er trouwens fa-bou-lous uit! Je zit Tim zó op te geilen met die rok. Hij gaat je zó willen doen!" Romee wordt iets te enthousiast. Ik geef haar een speels duwtje om de laatste zinnen. "Wat? Het is waar. Je ass is hier een van de Kardashians in!" Lacht Romee. "Moet ik trouwens beneden of buiten blijven vannnacht? Ik wil jullie niet lastigvallen. Dat wil ik voor mezelf trouwens ook niet horen." Ik kijk haar even met mijn meen-je-dit-nou-serieus-blik. "Denise, je kan niet ontkennen dat je daar niet aan gedacht hebt."
Dat is waar. Tuurlijk had ik er (veel) over nagedacht. We waren de laatste tijd tot een stadium er vijf kilometer voor gekomen, wat al een overwinning was voor mij. Maar ik ben steeds zo bang dat ik Tim er tekort mee doen. Want hij wil wel. Volgensmij graag zelfs. Ik breng hem in verwarring. Soms durf ik heel ver te gaan voor mijn doen, de andere leer raak ik binnen de kortste keren in paniek. Zoals laatst, dat was echt vreselijk

Langzaam word ik in het kussen van de bank geduwd. Al zoenend drukt hij mij op mijn rug. Even blijft het rustig maar even later verdwijnen zijn handen onder mijn shirt. De rillingen lopen op een of andere manier over mijn lijf, niet op een prettige manier. Ik hou me maar gedeisd en laat niks merken. Als ik even mijn ogen open zie ik Kaj's gezicht in een flits voorbij komen. Ik deins een beetje naar achteren. Ik sluit mijn ogen weer mer de gedachte 'je beeld het je in, Denies.'.  Toch bekruipt me er een angstgevoel. Ik open mijn ogen weer en zie nog steeds Kaj zijn gezicht voor me. Dit is niet nep. De handen op mijn blote huid voelen als een gevaar en branden op mijn lichaam.

Snel rol ik me onder hem vandaan. Ik zet hem op het rennen. Weg hier. "Denise?"  roept een jongensstem. Ik hoor het enkel wat dof. De tranen stromen over mijn wangen van angst. Ik draai me om om te kijken wie me achtervolgd. Tim. Geen Kaj.
Ik blijf in shock staan. Net zag ik Kaj echt. Echt. Met dat vette gelhaar en klotegrijns. "Gaat het?" vraagt hij. Ik blijf maar door schokkeren van het huilen en weet er zo geen fatsoenlijk antwoord uit te krijgen. Hij slaat zijn armen om me heen. Het voelt niet als normaal. Dit is echt heel raar.
Eenmaal een beetje bijgekomen probeer ik hem uit te leggen wat er nou aan de hand was. "Uhm, ik was een beetje depri vandaag. Ik had gekeken wanneer ze vrij kwamen en was teveel met Miami bezig. En ik hallucineerde een beetje denk ik. Ik zag zeg maar... eh..." hou je sterk. Wees niet zwak. "Kaj." Ik krijg het er in een keer uit. Ik kijk de andere kant op om me groot te houden. Er hangt een awkward stilte. "Sorry. Ik had het aan je moeten merken." wordt er uiteindelijk gezegd. "Jij kon het niet weten. Je hoeft geen sorry te zeggen. Jij kan niks aan vroeger doen."

De rest van de avond was het stil geweest. Ik had een schuldgevoel dat hij een schuldgevoel had en ik hem niet kon geven wat hij wou. Hij had een schuldgevoel omdat hij dacht dat hij me dit aan deed. Dat doet hij niet. De mensen die me dit aan hebben gedaan zitten nog achter tralies. En ikzelf. Ik moet duidelijk mijn grenzen aangeven. Ook als ik in een wat mindere mood zit.

Ik had geen idee of er vanavond iets ging gebeuren. De mensen die me kwamen uitzwaaien op het vliegveld bleven slapen. Dat waren Romee en Tim. Ik heb een belachelijk vroege vlucht van half acht. Om half vier moet ik dus alweer vrolijk uit de veren komen. Twee uurtjes van tevoren op de luchthaven zijn, twee uur om op te staan en naar Schiphol te rijden. Dan lekker zes uur vliegtuig, yay.

We zijn het vanavond wel. De bel gaat. "Sanne!" roep ik blij als ik een van mijn beste vriendinnen zie staan. "Hey!" roept ze vrolijk en slaat haar armen om me heen. "Lang niet gezien," vervolgd ze. "Inderdaad," zeg ik en knuffel haar terug. "Kom binnen!" zeg ik enthousiast en begeleid het tweetal naar binnen. Alle meubels staan trouwens nog in het huis, dat wordt overgenomen door de koper van het huis. Alles over laten schepen naar Miami was veel te duur, en we komen in een gemeubileerd huis. Er wonen elke 3 jaar nieuwe mensen.

De bel gaat weer. Als ik de deur open zie ik een horde aan jongens staan. Vrolijk zwaai ik de deur open en begroet ze. Tim, Fabian, Niek, Robin en Jelle, check. Alle jongens zijn er nu. Terwijl ik de rest van de jongens binnenlaat knuffel ik Tim even en sluit daarna de deur. Op het nippertje hoor ik de hakken van Romy klappen op de straatstenen.  Achter haar volgt Mirella. "Hey!" roep ik vrolijk naar se.

Ik zit druk in gesprek met Sanne over mijn vakantie. Haar vakantie was blijkbaar nog wat wilder. Een pilletje hier en daar en geen seconde zonder invloed. Niet dat ik in de vakantie lang door de alcoholcontrole kwam, maar dat maakt niet uit. Sanne heeft ook niet zoveel jongens afgewerkt, zij heeft immers ook deels dezelfde dingen meegemaakt als ik. Ik heb het best braaf gehouden eigenlijk, ik ben van de pilletjes en poedertjes afgebleven. Schrikbeeld: Rein van Duivenboden. Het klassieke Gooijongetje veranderde door de dingen in een waar monster. Ik heb ook wel lol zonder drugs.

De bel gaat weer. Dat zullen de dames wel zijn. Als ik kijk bij de deur had ik gelijk: de girls zijn er. Met z'n allen staan ze voor de deur. Massaal word ik begroet als ik de deur open. Allemaal begroet ik ze terug en laat ze binnen.
Louïse overhandigd me een rechthoekig pakje aan. "Namens alle dames en de guys." Voegt ze eraan toe. Ik loop naar de woonkamer en ga op de bank zitten. Voorzichtig maak ik het inpakpapier en strik los en probeer te raden wat het is. Ik heb echt geen idee. Als al het papier er af is aanschouw ik het cadeau; een map. Op de voorkant staat een groepsfoto met wat losse foto's van mensen die er niet op stonden. We are going to miss you! Staat er op geschreven met sierlijke letters. Ik sla de map open en zie allema gelinieerde blaadjes met teksten, foto's en screenshots. "Dit is zo lief!" Zeg ik en omhels alle meisjes, en Tim ook, met een knuffel. De jongens bedank ik met woorden, als je jongens om de hals vliegt kijken ze je raar aan.

Als Tim even weg is - hij zat naast me ja - ondervraagd Sanne me meteen over onze relatie. "En? Hoe gaat het tussen jullie?" vraagt ze. "Super," zeg ik met een brede lach. "En met dingetjes enzo?" ik weet precies wat ze bedoeld, vriendinnengeheimtaal. Ik wist dat de vraag ging komen. "Nog niet echt zeg maar. Hoe gaat het bij jou met die dingetjes?" vraag ik terwijl ik nog een Jilzz neem. "Niet. Jij hebt het geluk dat je d'r een hebt, maar ik ben voor single. En dan gaat dat echt moeilijker."
"Nog moeilijker," zeg ik en zucht.

-
Hello guys.
Ik heb weer eens tyfuslang niet geupload. Ook de beloofde zondag-update was er niet. Dus daarom een late maandag-upload.
Ik hou mijn hoofdstukken weer rond de 1500 woorden omdat ik weinig inspiratie en tijd heb.
Daarom:
DRINGEND COWRITER GEZOCHT!

Ik heb een beetje fittie met Wattpad ook, want die verplaatst Populair after Nerd continu naar FanFiction waar hij geen kans maakt. Mijn boek steeds terugplaatsen naar ChickLit helpt ook niet,  waar ie gewoon op #3 stond. Thanks guys!

Ik ga weer me proberen te houden aan de zondag, maar ik beloof niks.

Keep voting zodat ik een beetje gemotiveerd blijf please, ik heb geen leven jk.

xM