Fuck Fame #2

Hoofdstuk 13

"Nou, had a good time zonder ons?" vraagt Tim. "Het was fan-tas-tisch," zegt Romee. "Mooi zo, kunnen we dit vaker doen, gewoon jongens met jongens en meiden met meiden?" stelt Robin voor. "Vier op één achterbank voor drie is niet comfy. Mijn ass hurt like hell." zeg ik. "Misschien kan Tim hem even masseren," lacht Robin. "Ha-ha," zeg ik sarcastisch. "Supergrappig," vult Tim aan. "Dat doe je niet met ons erbij, maar je maakt mij niet wijs dat je dat ook niet doet met een deur met slot en grendel." "Nope, trust me." "Zal wel dan."

Eigenlijk heb ik nooit zo'n trek gehad om mijn liefdesleven met iedereen te delen. In zo'n groep heb je amper privacy. Serieus, als ik 'ontmaagd' word gaan de meiden achter me lopen met een spandoek waarop staat: 'Deze meid is eindelijk ontmaagd WHOO.'
Ik zal het wel met ze delen als ik het word, want ja, dat doet iedereen. Ik ga zeker niet in detail treden, misschien nog wel een beetje tegen Romee. Dan bedoel ik niet alle.
Maar dit hele gebeuren is nog niet aan de orde.

"Stap in," Tim houdt de portier open. Ik stap in en leg mijn handtas weer bij mijn voeten. Daarna doe ik de gordel om. Tim neemt links, Romee rechts van me plaats. "Je weet wat we hebben besproken net, in de auto?" veaagt Romee. Bedoelt ze nou..?
"Néé, niet dat. De eerste." Oh, ze zal chicks before dicks bedoelen. Een subtiele (of niet) aanwijzing dat ik niet alleen maar met mijn linkerbuurman bezig ben. "Oh ja, trust me, ik houd me er aan."

"Ik ben brak," meldt Romee die met haar hoofd tegen het raam aan zit. "Me to," zeg ik, die tegen Tim aan geleund zit, zijn arm om mijn schouders. "Al... Zeven uur in die verrotte auto. Jee," Romee kijkt op haar duur-merk-uit-Turkije horloge. Een goude fake Guess met diamantjes. Natuurlijk nep. Verder is Romee wel helemaal in style met haar outfit. Ze draagt een wit, kort shirtje met een zwart biesje aan de mouwen en rondom de hals. Daaronder een zwart-witte sportlegging met een hoge taille, en haar zwart-witte Adidas Superstar. Het is wel duidelijk; vandaag ging ze voor zwart met wit.

"Lievert, het is nog maar twee uur," vertel ik haar, zie ik als ik even mijn telefoonscherm aanklik. "Nog een uur of vier door," vult Robin aan. "Euj, we wisselen zo nog wel hoor." Het eerste kwam nogal sarcastisch uit Romee's mond. "Jaja, miss," grinnik ik, ze is nogal chagrijnig.

We hadden al uitgestippeld dat we tot zes uur zouden gaan rijden, tot we één van de opgezochte hotels tegenkwamen. Met een simpele berekening konden we ongeveer uitrekenen waar we strandde, en een paar goedkope hotels zoeken.

Moe worstel ik me tegen Tim aan. Achterbankzitten is eenmaal niet mijn ding. Hij drukt een kus op mijn kruin en ik kijk hem recht in zijn ogen aan, wat een glimlach op mijn gezicht tovert. Volgensmij moet point of view Tim mijn kop er echt héél lelijk eruitzien. Toch kust hij me snel op mijn mond. Daarna kijk ik weer naar voren en gaap een keer. Ik sluit mijn ogen maar, eventjes. Eventjes geen drukte.

Tim POV
Ik voel Denise langzaam zich ontspannen tegen mijn schouder. Wat een fijn gevoel, wel een van de beste misschien.
Wat een geluk heb ik ook met haar, ze is lief, knap, slim, ga zo maar door. Wat zou een jongen meer willen?
Hoe no-life met misschien klinkt, ik kan me amper nog voorstellen hoe het zonder haar als mijn vriendin was. Vroeger kende ik haar natuurlijk altijd al. Maar toen blokkeerde vooral de groep de kansen om haar goed te leren kennen. Er werd nooit veel over haar gepraat, en anders was het iets negatiefs, meestal over haar uiterlijk. Ik kende haar altijd als 'dat nerderige, stille meisje met maar één vriendin en een raar uiterlijk'. Ik was vooral met vrienden, en qua meiden vond ik natuurlijk wel eens iemand leuk, maar daar was ik binnen een week weer vanaf. Denise's nieuwe uiterlijk gaf haar een hogere status en geaccepteerd in de groep, en helemaal door Teen Make-Over leerde ik haar helemaal kennen. Dat ze meer was dan 'dat nerderige kind'. Haar bijdehante gedrag, maar toch lieve karakter.
Al de ellende van afgelopen jaar en haar depressie heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht. Dat haalt niet weg dat ik liever had gehad dat ze het allemaal niet had gehad.
In haar depressieve periodes deed ze niks aan zichzelf, ging naar school, dan weer naar huis, huiswerk maken en slapen. Ze had echt nergens zin in, wat ik ook probeerde. Het enige wat ze wou was 'rust'. Ze liep dan ook wel bij een psycholoog. Haar depressie was niet extreem en liet haar niet zo ver komen dat ze ging snijden of dat soort dingen deed. Dat kwam waarschijnlijk door haar sterke zelf. Voor mij was het niet bepaald... leuk, deze periodes. Ik bedoel, iemand waar je héél veel van houdt, continu zien lijden en weten dat je er niets aan kan doen is zwaar klote. Maar de opfleurmomenten waren fantastsich, dan dacht je: dit blijft zo nu. Dan had je weer - voor even - de oude Denise terug. En ohja, ze werd ook wat closer dan normaal, had ik geen problemen mee, hoor. Naar laatste depressie dachten we dat er zo een nieuwe kwam na haar manische periode, maar die kwam er niet, gelukkig. Jammer genoeg bleef ze niet zo klef, haha.
Maar voor haar laatste depressie konden een paar minuten, uren, dagen, weken, maanden konden haar op één keer weer helemaal anders laten worden. Dan vroeg ik me af: 'Waar is dè Denise? Die vrolijke, bijdehande, lieve?
Maar ik heb er nooit aan gedacht om het uit te maken. Ik wist, op een dag is dit allemaal over. We kunnen onze relatie gewoon weer hervatten. En sinds een tijdje, is het ook weer over. De oude Denise is terug. Wat ben ik daar gelukkig mee, zeg.