Fuck Fame #2

Hoofdstuk 22

"Bedankt voor je lieve ontbijtje," zeg ik met een glimlach. "Geen probleem," zegt Tim.
Zo te zien zijn Romee en Gijs ook in beweging gekomen. Je hoort de kraan langdurig, dus dat zal Romee wel zijn met haar ochtendroutine. Ik klop op de deur en Romee doet open, nou ja, ze kijkt om het hoekje. "Hee!" roept ze meteen vrolijk. "Je hebt me vast heel wat te vertellen. In tien minuten ben ik klaar, dan gaan we een stukje wandelen vind ik. Breng m'n sportkleren please?" Romee trekt een pruillip. "Oké dan," zeg ik.
"Tim?" "Ja?" "Ik ga denk ik, ik moet nog aan het R.G.I. (Romee's grote interview) gaan geloven ." "Oh, oké. Dan moet je nu wel gaan ja." Grinmikt Tim, en trekt me in een omhelzing. "Bedankt voor gisteren en vandaag," bedank ik hem. "Geen probleem lieverd," zegt hij terug en drukt een kus op mijn lippen.

Zachtjes klop ik op de deur. Even later doet Bente open. "Date liep iets uit?" vraagt ze met haar pedoface. Ik kijk haar serieus aan en knik. "Niks gebeurd hoor," zeg ik snel en loop naar Romee's bagage. Zachtjes loop ik langs slapende Louïse. Ik trek de koffer open en kijk in de tas waar alles netjes in tasjes met labels in ligt. "Wat ga je doen? Setje uitzoeken voor je bae?" "Nee, ik pak Romee's sportkleren," zeg ik. Er liggen tasjes in van H&M, Zara, Addidas, Hunkmuller etc. Ooit heeft ze me verteld dat die overal voor een soort kleding staan. Addidas staat waarschijnlijk voor sportkleren. Ik kijk in het tasje en tref inderdaad sportkleren aan. Alles in setjes, aan elkaar gemaakt met lintjes. Die heeft absoluut teveel Tumblr gekeken. Ik pak gewoon het bovenste setje en haar sportschoenen die voor de koffer staan. Mijn eigen koffer is heel wat minder georganiseerd, alles is er eigenlijk zomaar ingepleurd.
Naar wat zoekwerk heb ik ook mijn sportkleren ook gevonden. Die trek ik snel aan, gooi mijn short in de wastas en hou het shirt bij me. "Ik ga weer," zeg ik tegen Bente. Ze zegt gedag en ik ga weer naar Romee.

"Zo girl," begint Romee. Ze kijkt met haar pedoface. "Ging het er hard aan toe op dat strand? Ik heb niks van die aardbeving gemerkt," grinnikt ze. Ik kijk haar aan met mijn meen-je-die-serieus blik. "Nee," "Zie die twijfeling djies," lach Romee. "Geef me alle details!" roept ze overenthausiast. "Shh!" probeer ik haar te sussen. "Maar vertel," "Nou ja, we lagen dus in dat zand, zoenen enzo. En toen gingen zijn handen zeg maar hier," ik sla met mijn handen op mijn borsten. Niet te hard natuurlijk, anders doet dat echt verrekt zeer. Romee knikt. "En toen?" "Hij merkte het aan me, toen stopte hij. We zijn in slaap gevallen daarna." Romee kijkt me aan door haar zonnebril. "Het klinkt zo schattig eh!" roept Romee. Ik vond het wel wat minder leuk toen. "Nog wat gebeurd bij jou?" vraag ik om erover heen te praten. Oké dit had ik beter niet kunnen doen. "Leuk." Ze kijkt al met haar pedoface. "Genoeg info." zeg ik. "Maar girl, wat voel je op zo'n moment dan? Echt niks?" "Jawel... Tot een bepaald punt. Tot mijn grens. Die verlengt zich wel, maar niet zo snel. Dan neemt mijn... verlangen af naar angst. Niet voor hem maar voor mijn eigen gevoelens. Ik kan elk moment een paniekaanval krijgen, zo voelt het." Romee knikt langzaam. Ze zal het toch nooit begrijpen. Dat kan ze ook niet, en verwacht ik niet. Kwaad neem ik het haar helemaal niet. Als je dit niet mee hebt gemaakt kan je het ook niet begrijpen, ook al denk je van wel. Ik heb eigenlijk ook niet echt de behoefte om erover te praten.
Tijdens mijn langdurige depri-periodes (die meestal zo uit de kucht komen vallen) voel ik hetzelfde als ik tijdens die bange momenten als op het strand. Die gevoelens krijg ik bij alles, alleen wat lichter, maar dan wel plus een halve depressie. Die tijden zijn vreselijk.
Ik moet mezelf over mijn angsten helpen. Mezelf weer moed in praten, mijn gevoelens op een rijtje zetten.
Ik ben dan altijd bang dat Tim me verlaat, dat hij me saai vindt. Dat hij nooit wat met me kan doen en doen. In die tijden negeer ik iedereen, bijna de hele tijd. Ik kan dan niet nog meer ellende of een anders gelukkige verhalen te horen, echt niet. Ik heb dan meer genoeg aan mezelf.
Gelukkig was dit me het laatste half jaar niet meer gebeurt. De oude Denise had ik grotendeels wel weer teruggevonden. Laten we die alsjeblieft houden.
Wat me wel dwars zit is dat ik in Amerika er misschien klaar voor ben en ik daar geen Tim heb. En dat Tim het uitmaakt als hij me zo weinig ziet. En hoe snel kom je dan weer zo'n iemand tegen? Zo'n geduldig, lief, knap en slim iemand? Niet snel.
•••