Fuck Fame #2

Hoofdstuk 10

"Denise, waarom liep je nou weg?" "Omdat ik klaar ben met jullie!" schreeuw ik bijna terug. "Rustig, we hebben geen andere keuze oké."
"Kan ik niet in Nederland blijven wonen? Laten jullie maar lekker een jaartje in Amerika gaan zitten. Jullie baan is niet mijn probleem." Ik kijk mijn ouders koppig aan. "Waar wil je gaan wonen dan?" vraagt mijn moeder. "Weet ik veel. Op kamers ofzo," "Waar wil je dat geld vandaan halen? We gaan echt geen jaar zonder je. We willen dat je één rustjaar neemt. We waarderen die zes jaar hard werken op de middelbare school, maar nu moet je gewoon een jaar rust nemen. Weg van alles en even in een andere omgeving." Mijn vader heeft wel deels gelijk over dat ik ergens anders moet zijn, maar dan jan ik toch ook op vakantie gaan? "Ik ben achttien. Ik mag zelf dingen beslissen, ik ben volwassen!" zeg ik. "Denk je dat wij als ouders je een jaar kunnen missen!" "Egoïsten. Ik heb iets als 'vrienden' en een 'vriendje' die ook geen jaar zonder me kunnen!" Misschien zijn ze wel blij als ik opgezout ben, maar dit ondersteunt mijn uitspraak. "Tussendoor mag je echt wel terug, als een soort vakantie. We gaan voor de volgende zomervakantie alweer weg. Je gaat het er leuk vinden hoor, echt." Serieus, op vakantie naar huis? Wat een belachelijl idee. "Denise, je wil niet weten hoe mooi het daar is. Lichtblauwe zee, mooie gebouwen en heel levendig. Waar jij van houdt. We krijgen een groot huis dichtbij het strand. Je gaat het fantastisch vinden." Mijn moeder kan dan wel zo'n mooi praatje houden, maar m'n vrienden komen er niet van naar Miami. Hun hadden niemand die ze achter moeten laten. Familie had ik amper meer en anders hadden we er amper contact mee. Mijn ouders waren verder van die work-a-holics. Dat verklaarde ook hun lage aantal vrienden, die uitkwam op nul. Ik moet nu alles uit de kast halen om mezelf in Nederland te houden.
"Straks val ik terug in mijn depressie. En dan? Wil je me dan in het Engels met een of ander wezen laten praten die me niet eens kent?" "Denise, doe nou rustig. Een collega heeft dit ook gedaan met een jongen van jou leeftijd en die vond het geweldig!" "Punt één, ik ben geen jongen. Punt twee, wat een ander vindt vind ik niet gelijk. Ik ben eigen baas en jullie hebben geen recht meer over me." Ik kijk ze heel bitchie aan. "Jullie kunnen me tot niks verplichten." "Hoe wil je dat doen met je studie? We hebben voor je gespaart en je krijgt het alleen als je meegaat."

Fuck.

Zonder dat geld kan ik geen studie betalen. Ze hadden al ruim vijfentwintigduizend euro gespaard voor mijn studie. Ik zou ergens op kamers gaan wonen. Ik had nog niks uitgestippeld, maar zo had ik wel een 'schets' gemaakt van mijn gewenste leven naar de middelbare school.
Ze hadden me te pakken, ik kon hier niks tegenin brengen. Ik moet dat geld hebben.

"Laten we een deal maken," zegt mijn moeder. Ze pakt een vel papier uit de kast en een pen uit een keukenla. Ze schrijft wat op, een paar minuten lang.

Meegaan naar Miami.
Voordelen:
1. Geen kosten inwoning.
2. Nieuwe omgeving.
3. Nieuwe mensen leren kennen.
4. Je krijgt je studie-spaargeld.
5. Weg van de jongens die vrijkomen uit de gevangenis.

"Dit zijn toch al heel belangerijke voordelen?" Het waren zeker geen slechte. Maar de nadelen was een heel A4'tje mee te vullen.
De laatste was ook wel een goede. De verkrachtersgang kwam binnenkort vrij. Ik merkte dat ik me veel veiliger voelde dan als ze op vrije voeten waren. Mijn moeder wist dat dit een weak spot van mij was en maakt hier gebruik van."Laat ook maar, aangezien jullie toch alleen maar aan jezelf denken heeft dit geen zin. Ajuus." Ik hink naar boven. "Wat is er met je voet?" roept mijn moeder ma achterna. "Net zoveel als jullie rekening met mij houden." Die zat. Ik hink zo snel als ik kan de trap op. Fijn dat ik laatst een slot op mijn deur kreeg. Mijn moeder vond het zelf nodig voor mijn 'privacy'. Ze denkt echt dat ik van alles van plan ben. Ze heeft me ook verplicht aan de pil gezet op mijn achttiende verjaardag. 'Voor het geval dat' zei ze. Ze speelt eigenlijk heel erg de baas over me. Niet normaal veel, maar ik kan er toch niks tegenin brengen. Na Teen Make-Over en alle gedoe zijn ze wel iets makkelijker geworden, maar echt makkelijk zouden ze nooit worden. 'Zo lang je bij ons woont gelden onze regels,' zei mijn vader. Ik kan vrij veel toch wel doen aangezien ze nog wel no-life kunnen werken. Dat is misschien wel het enige voordeel aan hun werkverslaving. Ik doe mijn kamerdeur op slot en ga op mijn bed liggen. Ik ga mee.