Fuck Fame #2

Hoofdstuk 46

Tim POV

Een beetje verbijsterd bied ik haar aan om mee te komen naar binnen. Ze neemt het aanbod aan en loopt achter me aan het huis in.

Niet wetend wat ik moet doen bied ik haar maar wat te drinken aan en vraag uit automatisme al of ze muntthee wil, dat dronk ze altijd.

Ik loop met haar drinken terug naar de woonkamer, waar ze inmiddels op de bank was gaan zitten. Ik denk eerst even over wat ik nu moet zeggen. Ik werp een vluchtige blik op het verdrietige meisje voor me. Dat meisje wat ook nog mijn vriendin had kunnen zijn. Op een keer begint dat meisje te schreeuwen. Ik kijk haar aan en hoor haar woorden aan. "Meteen weer een ander, nota bene een vriendin van me! Ik dacht dat we... wat specialer waren dan na een paar maandjes weer door."
Wat moet ik hier op zeggen.
"We hebben niks."
"Nee ik zoen ook met mijn gewone vrienden, je weet zelf." zegt ze eigenwijs. Ik denk niet dat ik het zo beter heb gemaakt. "Ja dat dan ook alweer niet ma-" "Nou dan." Ze is weer gevat als altijd.
Langzaam komen mijn emoties weer terug. Waarom zit ze alles op mij af te schuiven?
"Denk je dat ik dit verdomme leuk vind? Ik had het ook liever anders gezien maar het is zo gegaan! We hebben allebei onze eigen levens nu."

Ze kijkt niet bepaald vrolijk na mijn uitspraak. "Ik betekende niet zoveel voor hem..." zegt ze zachtjes.

"Jawel. Echt. Maar alles is zo veranderd." Ik maak een niet begrijpend gebaar. "Jij leeft nu in Amerika, ik denk niet dat je nog terug komt. Hoe gaat dat werken?" "Gewoon. Moeite doen."

Gewoon moeite doen? Dat is toch gebeurt? Dat werkte toch niet?

"Je wil gewoon van me af en verder met Romy, voor mij is dat duidelijk. Je moet het gewoon zeggen." Dat is niet compleet fout op het moment. Maar ik kijk haar nogmaals aan, en zie weer even wat ik vroeger ook zag. Het leek zo wel weer even een zoals vroeger, toen we kleine ruzies hadden. Ze stond dan huilend voor me en vroeg ik me af of ik door wou zo. Dan keek ik haar aan en zag haar kastanjebruine ogen, bijna dezelfde haarkleur en haar lieve gezicht. Het antwoord was altijd hetzelfde. No way dat ik haar kwijt wou.

En nu is het eigenlijk niks anders.

Denise POV

"Ik weet het niet..." mompelt hij. "Het is gewoon," even valt er een pauze. "Kom even binnen anders?" voorzichtig knik ik.
Met trillende benen stap ik in het huis, wat me o zo bekend voorkomt.
Hij zat altijd links van me als we samen zaten, op de bank waar ik nu zit.
"Muntthee?" vraagt hij. Jep, hij weet m'n favo nog. Een beetje zachtjes mompel ik van ja.

De sfeer is een beetje awkward, het maakt me zenuwachtig. Mijn zenuwen uiten zich in het gepulk aan mijn trui.

Hij komt binnenlopen met de mok thee en gaat in de stoel zitten, recht tegenover me.
Mijn woede begint toch een beetje op te kruipen en ik gooi eruit wat me bood maakte.
"Meteen weer een ander, nota bene een vriendin van me! Ik dacht dat we... wat specialer waren dan na een paar maandjes weer door."

Hij blijft stil.

"We hebben niks," zegt hij heel beheerst. "Nee ik zoen ook met mijn gewone vrienden, je weet zelf." "Ja dat dan ook alweer niet ma-" "Nou dan."

"Denk je dat ik dit verdomme leuk vind? Ik had het ook liever anders gezien maar het is zo gegaan! We hebben allebei onze eigen levens nu."

Ik kijk hem boos aan. Hij doet zó makkelijk. Ik betekende dus echt niet zoveel voor hem. Blijkbaar mompel ik het ook.

"Jawel. Echt. Maar alles is zo veranderd." Ik maak een niet begrijpend gebaar. "Jij leeft nu in Amerika, ik denk niet dat je nog terug komt. Hoe gaat dat werken?" "Gewoon. Moeite doen."