Bir Hafta Sonra
İdil Hanım'ın gitmesinin üzerinden bir hafta geçmişti. Hala neden gittiğini anlayamamıştım.
Telefon ekranımdaki konuşmamızı belki de onuncu kez okuyordum.
Hazan 12.03
Anlayamıyorum..Bir an iyi ve ilgiliyken bir an sonra haber dahi vermeden çekip gidiyorsunuz..
Hazan 16.40
Kendimden şüphe ediyorum artık..Ben mi bir şey yaptım?
(Görüldü//)
Hazan 02.45
Günlerdir neden gittiğinizi düşünüyorum.
🫀 04.50
Geldiğinde konuşuruz Hazan..Ailenle vakit geçir ve uslu dur..
🫀 10.38
Cuma gel..Araç göndereceğim..
Valizimi hazırlamıştım. İdil Hanım'ın mesajına göre bugün gitmem gerekiyordu. Babaanneme de söylemiştim. Zaten İdil Hanım hayatıma girdiğinden beri okul ile alakam kalmamıştı. Bir de eve gelerek iyice uzaklaşmıştım.
Sırtımın acısı ve dudağımdaki yara geçmişti. İdil Hanım'ı göremedikçe de özlemim artıyordu. Yaralarım da geçtiği için sanırım özlemimi daha da çok hissediyordum.
Sebepsiz gidişini düşündükçe üzülsem de onun tarafından ikna edilmeyi bekliyordum.
Bana bir şey söylesin ve her şey yoluna girsin istiyordum.
Egehan ve babaannem işe evde vedalaşarak bir taksiye bindim. Biraz ilerleyip evden uzakta bekleyen vip siyah araca bindim. Lüks döşenmiş içinde buzdolabı ve yatan koltuk dahi olan güzel bir araçtı.
7 saatlik yolculuğa başladığımda aklımda her zamanki gibi İdil Hanım vardı.
•
•
Araç beni kendi evime götürdüğünde sinirlendim. Beni bir anda bırakıp gittikten sonra bir haftadır görüşmemiştik ama beni evime göndermişti. Hemen İdil Hanım'ı aradım. Açmadı tabiki.
Hazan 21.50
Günler sonra görüşmeyecek miyiz?
Mesajıma cevap vermediğinde arabadan inip evime girdim. Biraz etrafı toplayıp valizimi yerleştirdim. İdil Hanım'ın cevap vermesini beklerken vakit geçiriyordum. Ama saatler geçmesine rağmen cevap vermemişti.
Hazan 01.23
Daha fazla beklemeyeceğim..İyi geceler..
Yattığımda tavanı izliyordum. Bir sağa bir sola dönüp duruyor ama uyuyamıyordum. Öylece çekip gittikten sonra benimle görüşmeye bile çalışmıyordu. Buna değmez miydim?
Ne bir açıklama ne bir karşılama..
Açıklama bile değil ikna edici küçücük bir sözle gönlümü alacakken beni umursamaz bu tavırları bana kendimi küçük hissettiriyordu. Muhtaç ve ezik hissediyordum. Sadece ona uyumlanana bir kukla gibiydim.
Kapının zili çaldığında bu düşüncelerim bir anda durdu. Hızla yataktan çıktım. Yalınayak koşar adım kapıya ulaştığımda delikten İdil Hanım'ı görmemle kapıyı açmam bir oldu.
Onu karşımda görür görmez hemen sarıldım. Kollarımı boynuna sarıp bedenimi ona yapıştırdığımda o da beni sıkıca sardı ve kaldırdı. Birkaç adımla eve girmemizi sağladıktan sonra kapıyı ayağıyla kapattı.
"Size küsüm.." dediğimde hala ona sarılıyordum. Başımı boynuna gömüp derince kokladım. İdil Hanım da beni sararken kolları belimdeydi.
