Gerizellasın çünkü:
1. Sinir sistemimim bozulmasının en büyük sebebisin,
2. Israrla her hatanda özür dilemekten çekinmemene rağmen beni sevdiğini söylemekten çocuk gibi korkuyorsun,
3. Kendinden başka kimseye yeterince değer vermiyor ve dünyayı ken...
~Bana ihtiyacın olduğunu söylüyorsun Sonra beni ezip geçiyorsun Ama bekle Bana üzgün olduğunu söylüyorsun Dönüp de sana şöyle söyleyeceğimi düşünmedin mi Özür dilemek için çok geç, çok geç~
"Hey hey. Buradayım," bir anda karanlıkta görüşüme giren Güneş'e korkuyla baktım. Nefes nefese ve terli hissediyordum.
"Gitmemişsin," gülümseyerek elini alnıma koydu ve saçlarımı geriye itti. Nabzımın yüksekliğini bütün vücudumda hissediyordum.
"Kabus görüyordun. Sadece bir kabus," gözlerimi kapatıp nefesimi düzene koymaya çalıştım.
"Su getirmemi ister misin?" kafamı salladım ve yanımdan kalkıp gidecekken onu tutup kendime çektim. Yanımdan ayrılsın istemiyordum.
"Hayır hayır. İstemiyorum. Gitme,"
"Emin misin? Kötü görünüyorsun," tekrardan başımı salladım. Lanet olsun ki berbat bir kabustu. Beni bırakıp gitmişti ve rüya olması gerçeği bile içimi rahatlatmıyordu. Bir süre ikimizde sessizce bekledik. Odam hâlâ karanlık olduğuna göre çok uyumuş sayılmazdım. Güneş de öyleki zaten esneyip duruyordu.
"İyi misin?" dedi ve ona bakıp "evet" dedim. Şu an yanı başımda olduğu için iyiydim ama şu lanet kâbustaki gibi beni bırakıp giderse ne halde olurum tahmin bile edemiyordum. Tekrar esnediğini görünce elini tutup ayağa kalktım ve onunla beraber yatağa ilerledim.
"Sen yat uyu," diyerek onu yatağa otutturunca kafasını kaldırıp yüzüme bakmıştı
"Sen?"
"Ben aşağıda olacağım," beni nazikçe itti ve gözümün önüne istemsizce kabusta beni iten hali geldi. Sıkıntıyla iç çekmiştim.
"Ben de gelebilir miyim?"
"Banyo olacağım. Gerçekten gelmek istiyor musun?" dediğimde suçluymuş gibi dudağını ısırıp yere baktı ve başımı iki yana salladım. Bana kızgın olmayı bile beceremiyordu. Veya şu an bana acıyor oluşundan dolayı şimdilik kızgınlığını örtbas ediyordu. Bu çok daha mantıklı gelmişti. İyi olmamı istiyordu ama o kadar da bencil biri değildim. Uykusu olduğunu görüyordum.
"Hadi yat ve uyu. Ben iyiyim," nefesini dışarıya salıp biraz bekledikten sonra kafasını salladı ve yatağa tekrardan oturmadan önce ona sarıldım.
"Aras..." diye fısıldarken kafasını göğsüme gömmüştü.
"Beni bırakma olur mu?"
"Bırakmam," dediğinde huzurun içimi nasıl kapladığı bilinse sanırım şaşıp kalınırdı. Dudaklarımı başının üstüne bastırıp onu kendimden yavaşça ayırdım. Yanından ayrılmak istemesem de eşyalarımı alıp odadan çıkmayı başarabilmiştim.
~~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
