Gerizellasın çünkü:
1. Sinir sistemimim bozulmasının en büyük sebebisin,
2. Israrla her hatanda özür dilemekten çekinmemene rağmen beni sevdiğini söylemekten çocuk gibi korkuyorsun,
3. Kendinden başka kimseye yeterince değer vermiyor ve dünyayı ken...
~Aşk iyileştirebilir Aşk ruhunu onarabilir Ve bildiğim tek şey bu Söz veriyorum kolaylaşacak Bunu her zerrenle hatırla Ölene kadar bizimle olacak olan bu~
2 HAFTA SONRA
Aras'ın odasında duvara asılı duran tabloları incelerken dalıp gitmiştim. Çok tuhaf duygular içerisindeydim. Yorgun hissediyordum ancak aynı zamanda da enerjim bitmek bilmiyordu. Geçen günler sırasında Aras'la yerimizde durmadığımız içindi belki de. Zamanımız iki ev arasında, yani çocukların evi ve Aras'ın kendi evi arasında mekik dokumakla geçmişti. Ayla teyzenin yanında kaldığımız zamanlarda Aras fırsattan istifade Ayla teyzeye benim berbat yemeklerimi anlatmış ve rezil olmamı sağlamıştı. Yine de alaylı tavırlarına alıştığım için bir şey demeyip onunla birlikte gülüp geçiyordum. Aras'ın güldüğü zamanları, daha doğrusu mutlu göründüğü zamanları seviyordum. Düşünmeden yaptığı her şeyde çok mutluydu ama düşünmeye vakit bulduğu zaman tek yaptığı surat asıp sadece boş boş etrafa bakmak oluyordu.
"Güneş!"
Aras'ın aniden kulağıma dolan sesiyle yerimde korkuyla sıçramıştım ancak ellerini bedenim üzerinde gezinmeye başlayınca tüm korkum uçup gitti. O eller başta belime yerleşmiş ardından aşağılara doğru inerek pantolonumun ceplerine girmişti. Derin bir nefes alıp elleri üzerinde parmaklarımı gezindirdim ve çenesini omzuma yerleştirmesi için başımı yana eğerek ona yer açtım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Piknik zamanı püsküllü belam," dedi ve boynuma şirin bir öpücük bıraktı. Dün akşam yine Ayla teyzenin yanında kalmıştık. Ancak o iş için sabah erkenden çıkmıştı. Aras'ın ellerini ceplerimden çekip kolları arasında döndüm ve "Ayla teyzeyi de bekleseydik keşke," derken parmaklarımın ucunda yükselerek ellerimi boynuna doladım. Ne zaman bunu yapsam pis pis sırıtıyordu.
"Annem bu gece geç gelecekmiş. Yani başbaşayız,"
"Aklından geçenlere şimdiden hayır diyorum,"
"Öyle mi? Ben onlara çoktan evet cevabı verdim," dedi ve kaşlarını yukarı aşağı oynattı. Arsız hareketine gülmüştüm.
"En azından Ayşe teyze gelsin,"
"Ayşe annem de dinleniyor. Artık gidebilir miyiz?" nefesimi dışarıya salarak başımı salladım. Sonra vakit kaybetmeden birlikte odadan çıkıp aşağıya inmiştik. Dışarıya çıktığımızda temiz havayı derince içime çekip kocaman gülümsemiştim. Eylül ayına girdiğimizden dolayı dün bardaktan boşalırcasına yağmur yağmıştı ama bugün hava güzeldi. Tenime sıcacık bir rüzgar vuruyordu ve bu rüzgar yerlerin nemliliğinden oluşan o ıslak toprak kokusunu ciğerlerime kadar işletiyordu. Sonbaharı bütün mevsimlerden daha çok seviyordum. Her şeyiyle üstelik. Mevsimin mükemmelliğinin vermiş olduğu sarhoşlukla Aras elimi tutmayı bırakana kadar geldiğimiz yere dikkat etmemiştim. Evin arka tarafındaydık ve buraya daha önce geçtiğimi hatırlamıyordum.
