Η κόρη του προέδρου

2- Η μέρα που ξεκίνησαν όλα

Το βραδάκι κατά τις 9, φόρεσα ένα σορτσάκι ψηλόμεσο, μια μπλούζα λιλά και τα σταράκια μου. Απλή και αθλητική. Στο δρόμο για το σπίτι του αδερφού μου και της Έλλης, άκουσα στο ραδιόφωνο ένα τραγούδι που μου θύμισε τον Αλεσσάντρο.

"Love me like you do..." τραγουδούσα και θυμήθηκα τις όμορφες στιγμές μαζί του. Πώς είναι άραγε; Από τη μέρα που τον είδα τελευταία φορά δεν έχουμε μιλήσει ούτε μια φορά. Λογικά τώρα θα έχει βρει σίγουρα κάποια άλλη, είναι τόσο επικίνδυνα όμορφος, που σίγουρα εκεί που πήγε έχει πολλές κατακτήσεις.

Τραγουδάω το τραγούδι σιγανά και επιτέλους, τελειώνει. Δε θέλω άλλο να σκέφτομαι! Το κινητό μου χτυπάει στον ήχο του facebook. Ποιος να είναι;

"Άντε ο αγώνας αρχίζει σε 5 λεπτά!" μου έστειλε η Έλλη. Γελώ και αφήνω το κινητό. Ξαφνικά, ένας βλάκας έχει παραβιάσει στο στοπ του, όμως δεν τον είδα, γιατί κοιτούσα το κινητό.

Ευτυχώς δεν τρακάραμε αλλά τα αμάξια μας ήρθαν σε απόσταση αναπνοής. Γαμώτο!

"Πώς περνάς έτσι το στοπ ρε κάγκουρα;" του φωνάζω θυμωμένη με την ανευθυνότητά του.

"Και εσύ γιατί κοιτούσες το κινητό μωρή κότα;" Εμένα είπε κότα;; Εμένα είπε;; Εμένα;; ΕΜΕΝΑ;;

Γουρλώνω τα μάτια και σφίγγω τα δόντια μου. Τώρα θα δει. Κατεβαίνω από το αμάξι με φόρα, λες και είμαι ο Χαλκ! Το μυαλό δε λειτουργεί, το αίμα μου έχει φτάσει στο κεφάλι μου.

"Εμένα είπες κότα αλητάμπουρα; Εμένα;" του φωνάζω σαν υστερική μπροστά από το παράθυρό του. Τότε με κοιτάζει ξαφνιασμένος και σταματάω απότομα. Δε μπορεί να είναι αυτός!

"Αργύρη εσύ;" Φυσικά και είναι αυτός ο άξεστος, που τα είχε με την ξαδέρφη μου και την παράτησε για μια πλούσια 45αρα!

"Α, η ανοργασμικιά ξαδέρφη της Σόνιας!" Θεέ μου θα τον χτυπήσω!

"Παραμένεις βλήμα βλέπω!" του λέω με το πιο υποτιμητικό ύφος που έχω και μπαίνω γρήγορα στο αμάξι μου για να φύγω.

Θεέ μου τι άθλιος! Φέρθηκε στη Σόνια πολύ άσχημα, την έριξε στα πατώματα, την εξευτέλισε. Έκανε πάνω από χρόνο να τον ξεπεράσει η καημένη!

Τα μπράτσα του είναι γεμάτα τατού, τα μάτια του γαλάζια και τα μαλλιά του καστανόξανθα. Το ύψος του η αλήθεια έιναι ότι δεν το θυμάμαι, αν τύχαινε ποτέ να είμαστε στην ίδια παρέα, δεν τον κοιτούσα καν. Κι αυτός παίζει μπάλα, αλλά δε θυμάμαι που.