Η κόρη του προέδρου

43- Ανάμεσα σε δύο

    «Η αδερφή σου είναι αυτή;»είπε μέσα από τα δόντια του στο Θάνο. Εκείνος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του,και η Ιωσηφίνα δεν τους είχε παρατηρήσει καν. «Άσ' την» είπε κοφτά ο Θάνος και κοίταξε με στενεμένα μάτια τον Αργύρη, που ήταν έτοιμος να πάει να την βρει. Ο Αργύρης τον κοίταξε ερωτηματικά. «Μια χαρά είναι, άσ' την...» είπε ξανά ο Θάνος και τα μάτια του Αργύρη έπεσαν ξανά πάνω της.

Ήταν στο ψηλό τραπέζι της, δίπλα στον Χρήστο, και γελούσαν με την καρδιά τους. «Ρε Έλλη... κιόλας;» ρώτησε την Έλλη έκπληκτος, σαν να μην ήθελε να το πιστέψει παρά το γεγονός πώς έβλεπε διάφορα όλες αυτές τις μέρες. «Αργύρη, την άφησες κι έφυγες, τι ήθελες να κάνει;» λέει η Έλλη και πίνει μια γουλιά από το ποτό της.

«Και μετά του πέταξε ο κόουτς ένα μπουκάλι, και πέρασε ξυστά από το κεφάλι του!!!!» λέει ο Χρήστος στην Ιωσηφίνα, καθώς της διηγείται ιστορίες από το ποδόσφαιρο. Τα γέλια τους είναι πολύ δυνατά, και η επαφή που έχουν βγάζει προς τα έξω μια εικόνα ζευγαριού που περνάει υπέροχα.

«Δεν αντέχω άλλο, σταμάτα σε παρακαλώ!» τον παρακάλεσα λαχανιασμένα όσο ο σερβιτόρος μας έφερε τα ποτά μας. «Τα ποτά σας..» είπε χαμογελαστός και μόλις τα άφησε έφυγε αμέσως, σα στρατιωτάκι. «Προεδρίνα, με μαγαζιά στη νύχτα.. τς τς τα...» μου λέει κοροιδευτικά και τον κοιτάζω σαν κουταβάκι, ναζιάρικα.

«Εντάξει, εντάξει....σταματάω..» μου λέει και μου χαιδεύει τα μαλλιά. Χαμογελάω και τον κοιτώ γλυκά. Είναι πολύ όμορφος... Πάρα πολύ! Και γλυκός! Και καλός...

«Αύριο θα έχει παντού φωτογραφίες μας... Δε θα νιώσει άσχημα η Γεωργία;» σοβαρεύω και τον ρωτάω γεμάτη τύψεις. «Άσ'την εκεί που κάθεται...» μου απαντάει και σηκώνει το ποτό του. «Έλα, όλο...» με προκαλεί και χαμογελάει. Ανταποδίδω το χαμόγελο και πίνω και εγώ το ποτό μου μονορούφι. Είναι δυνατό! Κάνω νόημα στο σερβιτόρο να έρθει ξανά. «Φέρε μας μπουκάλι καλύτερα...» του λέω δυνατά στο αυτί και τρέχει αμέσως. «Σαν να σε φοβάται» με πειράζει ο Χρήστος. «Ε εντάξει, θα νομίζουν ότι είμαι καμιά σκύλα..» απαντώ αμήχανα.

Το κινητό του ανάβει πάνω στο τραπεζάκι και βλέπω το όνομά της. Κάτι τσίμπησε μέσα μου. Τι στο καλό;

«Καλά περνάτε;» δεν άντεξα να μη δω με την άκρη του ματιού μου. Είμαι απαράδεκτη το ξέρω... Αφήνει το κινητό του χωρίς να απαντήσει και το μπουκάλι μας έρχεται.

«Δεσποινίς επειδή περιμένουμε έλεγχο από το ΙΚΑ από στιγμή σε στιγμή, όπως μας ενημέρωσαν οι πηγές μας, να τους πούμε να μιλήσουν με εσάς ή με τον αδερφό σας;» με ρωτάει και δεν με κοιτάζει καν στα μάτια. Πρέπει να είναι γύρω στα 22.