Η κόρη του προέδρου

9- Μεγάλες αλλαγές και... έρωτας!

Κάθομαι στο κρεβάτι χαλαρά, και μόλις τσίμπησα και ένα τοστάκι. Η πόρτα χτυπάει. «Ποιος;» ρωτάω βαριεστημένα και εύχομαι να μην είναι η μητέρα μου πάλι. «Σόνια!» ακούω την τσιριχτή φωνή της ξαδέρφης μου, που ανοίγει την πόρτα δειλά-δειλά.

«Καλώς την» λέω και προσπαθώ να γελάσω, όμως δε ου βγαίνει, διότι ενώ ήξερε ότι είμαι στο νοσοκομείο, δεν ήρθε. «Πώς είσαι ξαδερφούλα; Δεν πρόλαβα να έρθω να σε δω...» απολογείται και κάθεται στην κάτω μεριά του κρεβατιού, με πρόσωπο σε εμένα.

«Δεν πειράζει...» απαντώ χαλαρά. «Εξάλλου, ήταν εκεί συνέχεια ο Αργύρης, το ίδιο κάνει» μου λέει με περίεργο ύφος, σαν να ζηλεύει. «Ναι, ήμασταν μαζί σινεμά όταν συνέβη...» Σκοτεινιάζω και εκείνη με κοιτάζει έντονα. Δεν πάμε καλά. «Εσύ μου έλεγες να μην τα βρούμε και τον έβριζες και ξαφνικά κάνετε παρέα όλη την ώρα Ιωσηφινούλα» μου λέει ειρωνικά. «Κάνουμε παρέα γιατί έχουμε κοινούς φίλους και δεν έχουμε πολλά-πολλά. Τι σε έπιασε τώρα; Έγινε ότι έγινε και ήρθες να στάξεις χολή για το μαλάκα το γκόμενό σου; Φύγε τώρα από 'δω μέσα!» της επιτίθεμαι και σηκώνομαι πάνω για να τη βγάλω έξω με το ζόρι. Με κοιτάζει απειλητικά και φεύγει με δύο γρήγορες δρασκελιές από το δωμάτιο.

Με σύγχυσε η βλαμμένη! Αφού έφαγα μεσημεριανό, και έκανα ένα μπάνιο, πήγα στο κομμωτήριο να καθαρίσω την ψαλίδα από τα μαλλιά, και να ανανεωθώ λιγάκι. Αποφάσισα να πάω και από το γήπεδο μια βόλτα. Έχω άδεια ως μεθαύριο, αλλά βαριέμαι και θέλω να πάω να περάσει λίγο η ώρα μου! Λογικά τώρα θα έχουν ήδη ξεκινήσει κανένα μισάωρο. Ελπίζω να μην είναι εκεί ο πατέρας μου, ακόμα είμαι πολύ θυμωμένη, και ούτε στον Αλέξανδρο έχω απαντήσει.

Μπαίνοντας, βλέπω τα παιδιά μαζεμένα στον πάγκο, και το κλίμα βαρύ. Ο άλλος γιατρός που με αντικαθιστά, είναι πάνω από τον Αργύρη, και του καθαρίζει τη μύτη. Πηγαίνω γρήγορα προς τα κει, προσπαθώντας να είμαι διακριτική. «Δεν θα επιτρέψω να συμβεί ξανά κάτι τέτοιο!» λέει ο κόουτς με βροντερή φωνή, και σμίγω τα φρύδια κοιτώντας τον Αργύρη. «Τι έπαθες;» τον ρωτάω ψιθυριστά. «Ο γκόμενός σου» μου απαντά εκνευρισμένα. «Ο Στράτος; Τι έκανε;» ρωτώ γεμάτη απορία και συνειδητοποιώ πώς δεν είναι στον πάγκο.

«Τσακωθήκανε και τον έδιωξε ο κόουτς..» μου λέει ο συνάδελφος που φροντίζει τη μύτη του Αργύρη. Τον κοιτάζω εκνευρισμένα. «Γιατί;;;;» ρωτάω δυναμικά, αλλά ακόμα ψιθυριστά. «Σκάσε πια, θα σου πω μετά» μου απαντά απότομα χωρίς καν να με κοιτάζει. Του ρίχνω ένα δολοφονικό βλέμμα και πηγαίνω προς τον πάγκο, ενώ όλοι σηκώνονται σιγά-σιγά για να συνεχίσουν την προπόνηση.