Η κόρη του προέδρου

8- Αποκάλυψη

Ανοίγω τα μάτια μου, που τα νιώθω πολύ βαριά. Βρίσκομαι στην κλινική, πονάω παντού. Στο κρεβάτι δίπλα μου, βλέπω τη μητέρα μου η οποία μόλις βλέπει ότι ξύπνησα, έρχεται γρήγορα κοντά μου με αγωνία.

«Πώς νιώθεις παιδί μου;»

«Πονάω μαμά...» απαντώ σιγανά. «Πάω να φωνάξω το γιατρό..» λέει και βγαίνει έξω από το δωμάτιο γρήγορα. Κάποιοι είναι απ' έξω, είναι τα παιδιά. Ο γιατρός μπαίνει μέσα και στην πόρτα λέει στη μητέρα μου: «Θα την εξετάσω και έπειτα θα περάσετε ένας-ένας, θέλει ηρεμία και όχι συγκινήσεις».

Έρχεται κοντά μου. «Είσαι πολύ δυνατή...» μου λέει σιγανά και ξεκινάει να με εξετάσει ενώ με ρωτάει σε ποια σημεία νιώθω πιο πολύ πόνο. «Έχω απίστευτο πονοκέφαλο γιατρέ, τσεκάραμε για εσωτερική αιμορραγία, έτσι;» του λέω ξεψυχισμένα και με κοιτάζει διστακτικά. «Φυσικά, όλα τα έχουμε τσεκάρει. Είσαι 16 ώρες εδώ, σου έχουμε κάνει πάρα πολλές εξετάσεις γι' αυτό νιώθεις εξαντλημένη, ευτυχώς δεν τραυματίστηκες κάπου πολύ σοβαρά, φαίνεται κορίτσι μου, πώς δεν ήθελαν να σου προκαλέσουν ζημιά» μου απαντά επαγγελματικά. Δεκαέξι ώρες;;

«Ο μπαμπάς μου πού είναι;» ρωτάω με παράπονο και ο γιατρός αφήνει ένα γελάκι. «Απ' έξω είναι, περιμένει να σε δει...» «Είμαι πολύ χάλια; Εννοώ, το πρόσωπό μου; Με τσούζουν τα χείλια μου,..»

«Όπως και να είσαι, είσαι εξαιρετική. Πηγαίνω, σε λίγο θα έρθει μια νοσοκόμα να σου χορηγήσει αντιβίωση, να μην πονάς. Προσπάθησε να έχεις το χέρι σου σε μια ευθεία ακουμπισμένο στο σεντόνι, για να περνά ο ορός. Αν θελήσεις οτιδήποτε, πάτα το κουμπί δίπλα στο κεφάλι σου...»

«Ξέρω γιατρέ, ξεχνάτε ότι κι εγώ το ίδιο με εσάς έχω σπουδάσει! Ευχαριστώ πολύ...» απαντώ και προσπαθώ να ανασηκωθώ λιγάκι. Ο πατέρας μου μπαίνει μέσα αλαφιασμένος, φαίνεται πολύ χάλια και λογικό είναι... Θα πρέπει να δώσω και κατάθεση... Άντε να ξεμπερδέψω...

«Παιδί μου τι έγινε; Ποιος ήταν; Πονάς;» λέει και μου πιάνει το χέρι κοιτώντας με, με λατρεία και αγωνία. «Μπαμπά δεν ξέρω, με έβριζαν.. κι εμένα κι εσένα, και την ομάδα... όλους μας.. Δώσε μου λίγο νεράκι...» του λέω γλυκά και με κοιτάζει πολύ αναστατωμένος. Αν κρίνω από την έκφραση του προσώπου του, πρέπει να έχω τρομακτικό πρόσωπο και μώλωπες παντού.

Η μητέρα μου δεν άφησε το μπαμπά να μείνει για πολύ μαζί μου διότι ήταν πολύ ταραγμένος. Ο Θάνος με την Έλλη ήρθαν μέσα, και μου έφεραν και λίγα λουλούδια για να νιώσω καλύτερα. Η Έλλη έβαλε τα κλάματα όταν με αντίκρισε και μου αποκάλυψε πώς τις πρώτες ώρες που με έφεραν, φοβήθηκαν για τη ζωή μου. Μάλιστα μου είπε και ότι ο Στράτος δεν κούνησε στιγμή απ' έξω. Ούτε ο Αργύρης. Αυτό με ξάφνιασε, ομολογώ.