Η κόρη του προέδρου

17- Κακά μαντάτα

Κατά τις τρεις το ξημέρωμα, κατάφεραν να αποχωριστούν ο ένας την αγκαλιά του άλλου. Την ευτυχία τους. Έτσι την έγραψε στο κινητό του. «Ευτυχία μου». Γιατί αυτό σήμαινε η εικόνα της πλέον για εκείνο το αγρίμι, εκείνο τον άντρα που ποτέ δεν ένιωσε για κάποια τέτοιο πόθο, τέτοια συναισθήματα.

Όταν γύρισε στο σπίτι, όλοι κοιμόντουσαν και έτσι γλίτωσε τις αδιάκριτες ερωτήσεις. Η προπόνηση έγινε μεσημέρι, γιατί το απόγευμα ήταν ο γάμος, και έτσι κατά τις 5 ξεκίνησε να ετοιμάζεται. Πήγε στο κομμωτήριο, έκανε τα μαλλιά της κυματιστά, φόρεσε το μαύρο της φόρεμα με κόκκινες γόβες, και πρόσθεσε κόκκινο κραγιόν στο μακιγιάζ της. Ο πατέρας της την περίμενε στο χωλ μαζί με τη μητέρα της. «Πωπω!» αναφώνησε η μητέρα της και ο πατέρας της την κοίταξε από πάνω ως κάτω. «Μεγάλωσε το κορίτσι μας..» σχολίασε σκυθρωπά, και σιγά σιγά ξεκίνησαν για το γάμο.

Σίγουρα θα είχε πολύ κόσμο, όπως ο γάμος κάθε ποδοσφαιριστή άλλωστε. «Πρόσεχε» της προμήνυσε ο πατέρας της, πριν εκείνη μπει στο αυτοκίνητο. «Μπαμπά, ξεκόλλα πια!» του είπε δυναμικά και η μητέρα της την κοίταξε αποχασκωμένη. Πρώτη φορά του μίλαγε έτσι, την είχε κουράσει τόσο πολύ.

Μπήκε στην εκκλησία, και ήταν όλοι εκεί, σε ένα πηγαδάκι. Ο αδερφός με την Έλλη, ο Γιώργος, ο Αργύρης, και δύο ακόμα παίκτες, που ο ένας από τους δύο ήταν με την κοπέλα του. Ο Αργύρης μόλις αντίκρισε την Ιωσηφίνα, ξεροκατάπιε. «Θα τη σκοτώσω» σκέφτηκε από μέσα του και ένιωσε να φουντώνει από την ζήλια.

«Και στα δικά μας οι ελεύθεροι!» δήλωσε χαμογελαστή και εισέπραξε ανάλογες ευχές. «Στις ομορφιές σου..» άκουσε μια γνώριμη φωνή πίσω από την πλάτη της. Πριν γυρίσει, είδε στιγμιαία τον Αργύρη, να μισοκλείνει τα μάτια, γεμάτος θυμό και σιγουρεύτηκε για το σε ποιον ανήκει εκείνη η φωνή.

«Γεια σου Στράτο!» του είπε με χαμόγελο, προσπαθώντας να είναι διακριτική απέναντί του. Εκείνος την έπιασε από το χέρι, και το φίλησε. «Κάθε φορά και πιο όμορφη!» σχολίασε και έπειτα χαιρέτησε και τα άλλα παιδιά, με τα οποία είχε χαθεί από όταν έφυγε από την ομάδα.

Ο Αργύρης δεν του μίλησε, ούτε καν τον κοίταξε. Ένιωθε ανώτερος. Εκείνος την είχε, ζούσε μαζί της ένα παραμύθι που ούτε στο ελάχιστο δε θα ζούσε με αυτόν. Ένιωθε νικητής. H Iωσηφίνα ένιωσε αμήχανα και με τους δύο εκεί, και αποφάσισε να πάει προς τον πατέρα της.