Η κόρη του προέδρου

14- Ταξίδι & φιλί

«Είσαι πολύ κακομαθημένη, το ξέρεις;» μου λέει ενώ βάζει μπρος, και βγάζει το αμάξι από την πύλη. «Δεν είμαι!» απαντώ σαν μικρό παιδί που μόλις το έθιξαν, παραπονιάρικα. «Αύριο έχεις ρεπό; Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να ξυπνήσεις μεσημέρι αφού έχουμε 6 η ώρα προπόνηση, σωστά;»

«Ναι, αλλά πού κολλάνε όλα αυτά;»

«Κολλάνε στο ότι έχουμε περίπου 2 ώρες ταξίδι μπροστά μας, εκεί που θα πάμε, θα κάνουμε βόλτα, και θα κοιμηθούμε ξημερώματα. Θα ξυπνήσουμε, θα κάνουμε ξανά βόλτα, και κατά τις 2 θα επιστρέψουμε!»

Είναι όντως τρελός, είναι τρελός!!! Πότε το σκέφτηκε όλο αυτό; Δύο ώρες; Πού μπορεί να πάμε σε 2 ώρες; Οι δυό μας, τόσες ώρες! Θα κοιμηθούμε μαζί... Μαζί!!! Αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που κάνουν δύο φίλοι. Δεν είμαστε φίλοι... Δεν νιώθω τίποτα φιλικό ανάμεσά μας αλλά εκείνος;

«Ας το κάνουμε!» απαντώ ενθουσιασμένη και εκείνος με κοιτάζει έκπληκτος, και μου γελά.

«Θα σου βάλω ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ, ελληνικό, από τις Μέλισσες... άκου το» μου λέει και με το χέρι του ψάχνει το τραγούδι. «Εδώ είμαστε!» αναφωνεί και η μουσική ξεκινάει.

«Αν καμιά φορά με δεις να σου φέρομαι απότομα, και αν καμιά φορά τα δυο σου μάτια γέμισα με δάκρυα... Μια υπόσχεση σε 'σενα 'νε χρωστώ, ένα πράγμα μόνο θέλω να σου πω... Αν βρεθούμε σε ένα παραμύθι, θα ' μαι ο ιππότης πίσω από τα τείχη, και θα πολεμήσω να σε σώσω...» σιγοτραγουδάει τους στίχους μαζί με τους τραγουδιστές, και κοιτάζει μπροστά.

«Είναι πολύ ωραίο, το έχω ξανακούσει!» του απαντώ μόλις τελειώνει. «Δεν περίμενα να ακούς τέτοιου είδους μπαλάντες!» συμπληρώνω. «Δεν άκουγα....» ξεκινάει μια πρόταση και σταματάει στη μέση. «Και τι άλλαξε;»

«Πολλά ρωτάς» απαντάει απότομα και με ξαφνιάζει. Τι έπαθε τώρα; Είμαστε σχεδόν μισή ώρα στο δρόμο. Έχει πάει 12.30, και ο ήχος του κινητού μου μας αποσπά την προσοχή από μια συζήτηση που είχαμε για την ομάδα.

«ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΦΟΡΑΣ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ». Ο Στράτος. Καλά που μου το θύμισε, το έχω στην τσάντα μου και ξέχασα να το φορέσω. Έχει γούστο ο άτιμος, είναι εξαιρετικός! Παίρνω την τσάντα μου από το πίσω κάθισμα και έβγαλα το κουτί. Ο Αργύρης με κοιτάζει με την άκρη του ματιού του και προσποιούμαι πώς δεν τον έχω δει.

Ανοίγω το κουτί, και αμέσως περνάω το δαχτυλίδι στο μεσαίο μου δάκτυλο. «Καινούριο;» με ρωτάει όσο βάζω την τσάντα μου ξανά στο πίσω κάθισμα. «Ναι, δώρο» απαντώ κοφτά. «Από ποιον;» ζητάει να μάθει. «Πολλά ρωτάς» του απαντώ στον ίδιο τόνο που μου είχε απαντήσει και εκείνος πριν από λίγο. Βράζει αλλά κρατιέται. Έχει πολύ πλάκα!