Η κόρη του προέδρου

15- O έρωτας γεννήθηκε για μας...

Κάθονται στο τραπεζάκι τους, απόλυτα χαλαροί, να κοιτούν ο ένας τον άλλον. Κάποια βλέμματα έχουν πέσει πάνω τους. Όμως εκείνοι δεν το έχουν καταλάβει. Δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους, ακούν μονάχα τη μουσική που τους ταξιδεύει. «τι άλλο σου είπε;» την ρώτησε βγάζοντάς την από τις σκέψεις τις. «Διάφορα... Έχει απελπιστεί, μα του ξεκαθάρισα πώς δεν παίζει να συμβεί κάτι μεταξύ μας» του είπε στο αυτί, γιατί διαφορετικά δεν θα την άκουγε, το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο, και η μουσική δυνατή.

«Τόσο καιρό δεν μπορούσα να πω τίποτα. Τώρα όμως δεν θα επιτρέψω να σε ενοχλεί. Ούτε αυτός, ούτε κανείς! Έχω κάνει πολλή υπομονή!» μου αποκαλύπτει και ταράζομαι. Αυτό σημαίνει πώς πάει καιρός που νιώθει πράγματα για 'μένα! «Ξέρεις πώς δεν δίνω δικαιώματα, θα έπρεπε να το έχεις καταλάβει βασικά» τον μαλώνω ουσιαστικά, γιατί μπορεί να τσακωνόμασταν όμως είχε καταλάβει τι είμαι.

«Εσύ δεν δίνεις, αυτοί σε λιγουρεύονται όμως... και φαντάσου οι παίκτες φοβούνται τον αδερφό σου και δε λένε τίποτα μπροστά του, εγώ όμως τους έχω ακούσει..» Πλάκα μου κάνει! «Μα όλοι μου συμπεριφέρονται πολύ όμορφα, κανείς ποτέ δε μου είπε το παραμικρό» του απαντώ και με κοιτάζει με δυσπιστία.

«Μα τι λες; Τρελοί είναι να στα πουν; Ξέρουν τη λόξα του πατέρα σου. Εξάλλου σε σέβονται» μου λέει και πιάνει το χέρι μου τρυφερά. «Και.. εμείς;» τον ρωτάω διστακτικά. Δεν ξέρω αν ήταν τώρα η καλύτερη στιγμή, όμως μέσα μου καίγομαι να μάθω τι συμβαίνει μεταξύ μας. Πώς βλέπει το πράγμα.

«Θέλεις να είσαι μαζί μου; Θα με αντέξεις;» με ρωτάει γλυκά, και πραγματικά με κάνει να λιώνω. «Αν προσπαθήσουμε, νομίζω πώς θα αντέξουμε ο ένας τον άλλον. Εγώ πάντως θέλω να είμαι μαζί σου...» του λέω διστακτικά και τα μάτια του λάμπουν ευθύς αμέσως.

Έρχεται κοντά μου, και μου σκάει ένα γλυκό, πεταχτό φιλί στα χείλη, και η καρδιά μου για ακόμα μια φορά σφυροκοπάει. «Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πλησιάσει ξανά» μου δηλώνει και μου δείχνει έναν εαυτό που δεν φαντάστηκα ποτέ ότι ίσως να κρύβει.

«Όχι Αργύρη τι λες; Τουλάχιστον για λίγο καιρό θα πρέπει να μην μάθει κανείς για μας... Θα μας σχολιάζουν οι συμπαίκτες σου, και ακόμα χειρότερα ο πατέρας μου δεν φαντάζομαι πώς θα αντιδράσει... Σε έχει και πολύ κοντά του, και ίσως αυτό να μην είναι τόσο καλό!»

Με κοιτάζει προβληματισμένος αρχικά. «Δεν το είχα σκεφτεί αυτό... Εντάξει, θα κάνουμε ότι θέλεις εσύ.» μου απαντάει σκεπτικός και συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε τη μουσική, αυτές της πρώτες στιγμές της σχέσης μας. Ξαφνικά, γυρνάει και με κοιτάζει. «Ούτε στον αδερφό σου θα το πούμε;»