Η κόρη του προέδρου

7- Επανασύνδεση και άνανδρη επίθεση

Είμαστε στο αεροπλάνο της επιστροφής, και γίνεται χαμός από συνθήματα και πανηγύρια. Πρωτοστάτης ο αδερφός μου, που έχει πάρει το μικρόφωνο και έχει ξεσηκώσει όλη την πτήση! Όλοι γελούν και τραγουδούν, και φυσικά και εγώ μαζί τους.

Ο Αργύρης δεν συμμετέχει σε όλο αυτό, κάθεται ήσυχα στη θέση του και δεν μιλάει. Περίεργο, μάλλον πονάει το κεφάλι του λόγω της διάσεισης... Δεν είναι κάτι το σοβαρό αλλά αν πονάει ακόμα ίσως θα έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Μάλλον πρέπει να ενημερώσω τον πατέρα μου.

«Πατέρα ο Ασλανίδης, φαίνεται ακόμα ζαλισμένος. Νομίζω ότι πρέπει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο κατά την άφιξή μας στην Αθήνα. Δεν υπάρχει περίπτωση να του το πω εγώ, θα μαλώσουμε.» λέω με κάθετο ύφος για να ξέρει πώς δεν αλλάζω γνώμη. Τότε στέλνει το φίλο του το Στάθη, το Γενικό Αρχηγό, να του μιλήσει. Εγώ συνεχίζω τα τραγούδια και τα πειράγματα με τα παιδιά, και τότε ο κ. Σταθης με φωνάζει εκεί, κοντά στον Αργύρη.

«Όταν φτάσουμε, θα πάτε στο νοσοκομείο. Πρέπει άτομο από την ομάδα να τον συνοδεύσει, και ποιος είναι καλύτερος από τη γιατρό;» μου λέει σαν να λέει κάτι φυσιολογικό. Που λέει δηλαδή, αλλά στα δικά μου δεδομένα δεν είναι!! Tον κοιτάζω για να δω την αντίδρασή του, αλλά είναι χαλαρός. Νεύω καταφατικά και επιστρέφω στη θέση μου, δίπλα στον αδερφό μου.

Δέκα λεπτά αργότερα, όλοι είχαν κάτσει στις θέσεις τους, γιατί είχαν αρχίσει αναταράξεις, και ήταν και ήδη, αρκετά κουρασμένοι. Ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει στο κάθισμα, και δεν άκουγα τίποτα.

Οι αναταράξεις με ξύπνησαν για τα καλά. Μισάνοιξα τα μάτια μου, και κοίταξα γύρω μου. Ο Θάνος καθόταν λίγο πιο πίσω με το Στράτο και εγώ ήμουν μόνη. Ήθελα το μπαμπά μου, σαν κοριτσάκι 6 ετών που φοβάται τις βροντές!

Με τα μάτια μου κοίταξα γρήγορα προς τη θέση του, όμως και εκείνος κοιμόταν και δεν είχε καταλάβει τίποτα. Προσπάθησα να κοιμηθώ, μάταια, ώσπου φτάσαμε Αθήνα. «Ιωσηφίνα, πάρε τον Αργύρη και πήγαινε. Με το αμάξι σου δεν ήρθες αεροδρόμιο;» με ρωτάει ο κ. Στάθης.

«Ναι, ναι κ. Στάθη» απαντώ ευγενικά. «Ωραία, πηγαίνετε στην ιδιωτική που συνεργαζόμαστε, εκεί που πρόκειται να δουλέψεις. Αν θελήσετε οτιδήποτε, κάλεσέ με.» μου λέει και νεύω. Παίρνω τα πράγματά μου. «Σε περιμένω στο πάρκινγκ.» λέω ψυχρά στον Αργύρη και εκείνος δεν απαντάει καν. Πηγαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω πίσω τα πράγματά μου, και κάθομαι στη θέση του οδηγού. Κοιτάζομαι λίγο στον καθρέπτη. Φαίνομαι λίγο ταλαιπωρημένη, από το ταξίδι και όλα αυτά που έγιναν. Τα μάτια μου δείχνουν κουρασμένα, και ο κότσος στα μαλλιά μου δεν είναι στητός και περιποιημένος, αλλά κάποια τσουλουφάκια πετάγονται από δεξιά και από αριστερά.