Η κόρη του προέδρου

58 - Πόνος / Χώρια / Άφιξη

Πρέπει να πάρω την Έλλη τηλέφωνο, δεν μπορώ να οδηγήσω και το παιδί μου δε φταίει σε τίποτα. Δεν άργησε να έρθει στην διεύθυνση που της έδωσα, και μόλις με αντίκρισε γούρλωσε τα μάτια της. «Τι έχει γίνει;;;» ρώτησε αγχωμένη ενώ σχεδόν δε μπορούσα να μιλήσω. Αφού της εξήγησα, με πήρε μέχρι το σπίτι της.

Πάλι ξέσπασα σε κλάματα... «Το μωρό...» μου υπενθύμισε. «Ναι, το μωρό. Αυτός το παρατάει με την πρώτη χαζομάρα...» λέω με παράπονο. «Τώρα θα δει...» συμπληρώνω και παίρνω το κινητό μου στο χέρι.

Χτυπάει μια, δύο φορές... Και να 'τος. Το σήκωσε. «Ναι» λέει ψυχρά.

Ναιξις ήθελα να του πω αλλά κρατήθηκα. «Πήγα στην κοπελίτσα και υπέγραψα. Πες της να το επισπεύσει, δε θέλω πια να με δένει τίποτα μαζί σου.» Του είπα με απόλυτη ψυχραιμία. Έτσι νόμιζε αυτός τουλάχιστον, γιατί τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα και η καρδιά μου πονούσε πιο πολύ από ποτέ.

«Πάντα θα σε δένει μαζί μου το παιδί μας, μην το ξεχνάς. Θα υπάρχω στη ζωή του και στη δική σου, για πάντα.» μου απάντησε δυναμικά και με κομμάτιασε. Πονάω, γιατί γνωρίζω όχι μόνο ότι έχει δίκιο αλλά και ότι αλλιώς το είχα φανταστεί.

«Το παιδί μας να το σκεφτόσουνα πριν...πριν... άσ'το. Απλά δεν θέλω να σε ξαναδώ!» του το έκλεισα γιατί ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω. Όχι, δεν θα καταρρεύσω, μπροστά του τουλάχιστον.

Η Έλλη με αγκάλιασε και προσπαθούσε να καταλάβει τι έχει συμβεί. Η στοργή της μου έδωσε δύναμη. «Πάμε Έλλη. Θέλω να πάω στον ντετεκτίβ... Ή τώρα ή ποτέ. Πρέπει να μάθω την αλήθεια.»

Αρχικά πήγε να αρνηθεί όμως είδε την απελπισία μου και δέχθηκε. Όσο περιμέναμε έξω από το γραφείο, πέθαινα σιγά και βασανιστικά. Ελπίζω το μωράκι μου να μην καταλάβαινε πώς νιώθει η μαμά του...

Μπήκαμε μέσα διστακτικά. Ένας κύριος ογκώδης καθόταν σε μια μεγάλη καρέκλα. «Δεσποινίς Δροσάκη, περάστε...» μου είπε με συμπονετικό ύφος. Δεν ξεκινήσαμε καλά. «Κύριε επειδή η κουνιάδα μου είχε μια δύσκολη μέρα αλλά και επειδή είναι εγκυμονούσα, παρακαλώ πείτε της ότι έχετε να πείτε χωρίς περιστροφές.» τον παρακάλεσε η Έλλη και εκείνος απλά ένευσε.

«Δεσποινίς Δροσάκη.. ή κυρία Ασλανίδου, ότι προτιμάτε.» Του έριξα ένα βλέμμα γεμάτο οργή.

«Εντάξει, εντάξει. Λοιπόν ο κ. Ασλανίδης βλέπει την κ. Παλαιολόγου καθημερινά. Η κυρία αυτή επαγγέλεται δικηγόρος, είναι νέα στο επάγγελμα. Μεγάλωσε στην Κοζάνη, και ήρθε εδώ για τις σπουδές της. Στις φωτογραφίες αποφοίτησής της πριν από 6 μήνες, είναι και ο σύζυγός σας.» μου είπε και μου έδειξε την φωτογραφία. Ναι, εκείνος είναι. Στέκεται ακριβώς δίπλα της και χαμογελάει πλατιά. Η Έλλη με κοιτάζει λυπημένα.